Πριν από λίγες ημέρες έκανα την καθιερωμένη μου προπόνηση στο ΟΑΚΑ όταν είδα ένα πανέμορφο φεγγάρι να ανατέλλει μπροστά μου. Δεν ήταν ολόγιομο, αλλά ήταν φωτεινό, μεγάλο, με μερικά μικρά λαμπερά σύννεφα να το πλαισιώνουν. Ήταν συγκλονιστικό, τόσο γνωστό και αναμενόμενο αλλά συνάμα τόσο διαφορετικό και ιδιαίτερο. Συνέχισα να κάνω τους γύρους μου και να το θαυμάζω όσο αυτό ανέβαινε στον ουρανό και άλλαζε λεπτό προς λεπτό.
Όταν πια τελείωσα, αυτό είχε ανέβει ψηλά στον ουρανό και δεν μπορούσα να το δω παρά μόνο αν έριχνα το κεφάλι μου πίσω. Οπότε έκανα όλες μου τις διατάσεις ξαπλωμένη ώστε να συνεχίσει να μου κάνει παρέα. Αλήθεια, πόσα φεγγάρια έχω δει να γεμίζουν και να αδειάζουν φέτος; αναρωτήθηκα με κάποια μελαγχολία. Κι εγώ που είμαι; Συνεχίζω να τρέχω πάνω κάτω, να τα θαυμάζω και αυτά να με κοιτάνε από ψηλά.
Πότε πρόλαβα να δω τόσους κύκλους; Τόσες εποχές; Να περάσει άλλος ένας χρόνος; Γιατί έχω δει τόσα όμορφα φεγγάρια περισσότερα από κάθε άλλη περίοδο της ζωής μου;
Γιατί είμαι ζωντανή, ήρθε η καθησυχαστική απάντηση, ευτυχώς σχεδόν αμέσως. Γιατί είμαι ζωντανή με την πλήρη έννοια της λέξης και είμαι έξω και τα βλέπω. Γιατί μέσα σε αυτόν τον χρόνο έχω κάνει τα πιο όμορφα πράγματα. Γιατί έχω ζήσει την κάθε στιγμή στο έπακρο και γιατί κάθε βράδυ έχω τελικά ολοκληρώσει την μέρα μου έξω, είτε τρέχοντας, είτε ποδηλατώντας, είτε απλώς περπατώντας.
Και όλα αυτά τα έχω κάνει λόγω του αθλητισμού. Μέσα σε αυτόν τον χρόνο, έχω πάει για τρέξιμο σχεδόν σε όλη την ηπειρωτική και τη νησιωτική Ελλάδα αλλά και στις Γαλλικές και Ελβετικές Άλπεις, για ποδήλατο στην υπόλοιπη Ελλάδα αλλά και στην Ελβετία, την Ολλανδία και την Γερμανία, για τρίαθλο σε βουνά, κάμπους και ποτάμια, για ορεινούς άθλους, κολυμβητικούς διάπλους, ορειβατικές διαδρομές, χειμερινό σκι σε παγετώνες 15αυγουστιάτικα, κολύμπι σε θερμές πηγές χειμωνιάτικα.
Και όχι, δεν έχω επιτελέσει μια μικρή οικονομική καταστροφή. Το αντίθετο μάλιστα.
Πηγαίνοντας σε αυτά τα μέρη με διάφορες ομάδες και φίλους έχω χαλάσει λιγότερα χρήματα από ό,τι χαλούσα όταν έμενα στην πόλη και βγαίναμε για φαγητό και ποτό. Όχι ότι τώρα δεν βγαίνουμε. Αλλά άλλες ώρες βγαίνεις και άλλα πράγματα κάνεις όταν την επόμενη έχεις να ανέβεις κορυφή και να τρέξεις αγώνα και άλλο πρόγραμμα έχεις όταν την επόμενη δεν σε περιμένει τίποτα εκτός ίσως από τον καναπέ σου. Η προσμονή του καναπέ σε κάνει να μην θες να γυρίσεις στο σπίτι σου το βράδυ. Η προσμονή της κατάκτησης της κορυφής, του ήχου του αέρα, της μυρωδιάς του βρεγμένου χώματος, σε κάνει να θες να γυρίσεις σπίτι σου, να κοιμηθείς, να ξεκουραστείς, να είσαι έτοιμος να τα νιώσεις όλα το πρωί ξεκούραστος.
Και τα φεγγάρια;
Τα φεγγάρια είναι εκεί για να μπορείς να τα βλέπεις. Για να έχεις αίσθηση του ωραίου, του αληθινού, του τόσο γνωστού, αλλά και του εφήμερου. Γιατί αν δεν το δεις την σωστή στιγμή, αυτή θα φύγει ανεπιστρεπτί. Ποτέ δυο φεγγάρια δεν είναι ίδια. Αν δεις ένα, δεν τα είδες όλα.
Πρέπει να είσαι έξω, εκεί, την σωστή στιγμή για να το δεις και πρέπει να είσαι ζωντανός για να το εκτιμήσεις και να το θαυμάσεις. Και ίσως αν είσαι τυχερός και δεν σταματήσεις να κάνεις τα αληθινά σημαντικά πράγματα και δεν κλειστείς σε τέσσερις τοίχους συμβιβασμένος και συνεχίσεις να ζεις, κάποια στιγμή να σταματήσεις να θαυμάζεις τα φεγγάρια μόνος σου και να είσαι με κάποιον που μπορεί να εκτιμήσει αυτήν την μοναδική ομορφιά τους μαζί σου. Ίσως. Αν βέβαια δεν το έχεις ήδη. Ποτέ δεν ξέρεις.
Εγώ θα συνεχίσω πάντως να ζω και να βλέπω τα φεγγάρια και έτσι θα ξέρω ότι είμαι αληθινά ζωντανή.
Δημοσίευση στο Runner νο 53, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου.
