Σήμερα ο ήλιος και τα αστέρια είναι ακριβώς εκεί που πρέπει, δηλαδή στον ουρανό, οπότε οι αστρικές συνθήκες είναι ιδανικές για να σας κάνω μια επίδειξη των εξαιρετικών μαντικών ικανοτήτων που διαθέτω. Έτοιμοι;
Μόνο για εσάς τους δρομείς λοιπόν, θα μαντέψω τι σας λένε οι μη δρομείς φίλοι σας όταν μαθαίνουν ότι τρέχετε. Συγκεντρωθείτε, νιώστε τις λέξεις, κάντε τις εικόνα στο μυαλό σας για να τις νιώσω κι εγώ… ναι… αυτό είναι… το βλέπω κατακάθαρα! Οι φίλοι σας σάς λένε: «Καλά δεν βαριέσαι να τρέχεις τόσες ώρες;»
Εντυπωσιαστήκατε; Το παραδέχομαι βέβαια ότι αυτή η δήλωση βγαίνει σε πολλές παραλλαγές και εγώ σας είπα το ζουμί μόνο.
Κάποιες από αυτές είναι πιο ευγενικές και κάποιες άλλες κάπως πιο «βάρβαρες». Για παράδειγμα υπάρχει η ειλικρινής δήλωση: «Εγώ στα πέντε μέτρα βαριέμαι, άσε που με πιάνει η σπλήνα μου».
Επίσης υπάρχει η, όσα δεν πιάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια, δήλωση: «Το τρέξιμο είναι για τους χαζούς, είναι τόσο μονότονο που μόνο αυτοί αντέχουν». Η ακόμα και η δήλωση του ειδικού: «Που είναι η τέχνη στο να τρέχεις γύρω – γύρω; Πάμε για ένα μπασκετάκι καλύτερα».
Η αλήθεια είναι ότι όλοι έχουμε ακούσει τέτοιες και ανάλογες δηλώσεις. Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι όλες αυτές οι δηλώσεις έχουν τη βάση τους στην άγνοια της τέχνης του τρεξίματος. Και λέω ενδιαφέρον και όχι κακό γιατί μερικές φορές η άγνοια δεν είναι κακή, αρκεί να καταλάβεις βέβαια κάποια στιγμή ότι δεν ξέρεις. Έτσι μπορεί κάποιος να ξεκινήσει να τρέχει αγνοώντας τα πάντα περί διατροφής, προπόνησης, παπουτσιών και ομάδων μυών και τελικά να καταλήξει ο πιο ενημερωμένος δρομέας.
Ακριβώς έτσι είχα κι εγώ ξεκινήσει να τρέχω μερικά χρόνια πριν. Με βαριά παπούτσια βουνού και όχι δρόμου γιατί αυτά μου είχαν πουλήσει και δεν ήξερα τη διαφορά, φορώντας φόρμες γιατί αυτές φόραγα στο σχολείο που ήταν και η τελευταία φορά που είχα τρέξει και χωρίς να πίνω νερό γιατί δεν ήξερα τη σημασία της ενυδάτωσης. Σιγά-σιγά όμως, διαβάζοντας, ακούγοντας τους γύρω μου αλλά και το σώμα μου, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι το τρέξιμο είναι πολλά περισσότερα από αυτά που νομίζουμε όσοι δεν ξέρουμε.
Αγνοώντας λοιπόν κάποιους κακοήθεις που θα μπορούσαν να πουν ότι ο δικός μου κύκλος μάθησης παραείναι αργός, εφτά χρόνια αφού άρχισα να τρέχω θέλω να σας πω ότι ακόμα μαθαίνω τα βασικά. Έτσι, μόλις πρόσφατα αποφάσισα να ακολουθήσω τις συμβουλές που διάβασα και στο Runner αλλά και αυτές που μου έδωσε φίλη μου δρομέας και πήγα επιτέλους να μάθω γιατί χωρίς κάποιο προφανή λόγο κάθε φορά μετά το τρέξιμο πρηζόταν το αριστερό μου πόδι κάτω από το γόνατο. Πήγα λοιπόν σε έναν φυσιοθεραπευτή ο οποίος άρχισε να με εξετάζει και αμέσως μόλις είδε τα πόδια μου άρχισε να με ρωτάει αν πόναγα και σε άλλα μέρη πέρα από αυτό που του είχα υποδείξει.
Η κατάληξη της εξέτασης ήταν να μου τονίσει και ίσως να μου υπενθυμίσει ότι το σώμα λειτουργεί ως ένα και πρέπει να το γυμνάζουμε ολοκληρωτικά. Στην δική μου περίπτωση, μεταξύ άλλων, είχα γυμνάσει μονομερώς τους τετρακέφαλους, παραμελώντας τους δικέφαλους και δημιουργώντας ανισορροπίες που καταπονούσαν τα πόδια, αλλά και τη μέση. Όσο βασικό και αν ακούγεται, εγώ δεν το είχα καταλάβει. Άρχισα να διορθώνω σιγά-σιγά αυτό το λάθος και τα αποτελέσματα φάνηκαν τόσο στους χρόνους που πετύχαινα στις προπονήσεις όσο και στο σώμα μου και κυρίως στη μέση, τα γόνατα, τους αστραγάλους μου, ακόμα και στο στομάχι μου!
Όσο για το τρέξιμο, μετά από τόσο καιρό άρχισα να το ξανα-ανακαλύπτω. Άρχισα να παρατηρώ περισσότερο το πώς τρέχω, πώς πατάω και τι αισθάνομαι σε κάθε μυϊκή ομάδα ώστε να καταλαβαίνω τι μου λέει το σώμα μου. Οι προπονήσεις έπαψαν να είναι απλά ένα τρέξιμο και άρχισαν να είναι σχολείο. Άρχισα να ακούω τα βήματα μου, που ποτέ πριν δεν τα είχα ακούσει, να ρίχνω συνειδητά πίσω τους ώμους μου, να νιώθω τον δρασκελισμό μου.
Για να δείτε θέματα διατροφής ειδικά για δρομείς πατήστε εδώ.
Το μετρήσιμο αποτέλεσμα ήρθε στον τελευταίο αγώνα μου στον οποίο μείωσα τον χρόνο μου δέκα ολόκληρα λεπτά σε σχέση με πέρυσι. Στον τερματισμό χοροπήδαγα σαν παιδί, χαρούμενη που είχα ολοκληρώσει τον αγώνα, που βρισκόμουνα ανάμεσα σε φίλους, που είχα τερματίσει και δεν πόναγα πουθενά. Αλλά κυρίως χαιρόμουνα που τόσα χρόνια μετά συνεχίζω να μαθαίνω πράγματα για το σώμα μου και για εμένα μέσα από το πιο πολύπλοκα απλό άθλημα που τόσο αγαπώ. Το απίστευτα ενδιαφέρον και κάθε άλλο παρά βαρετό, τρέξιμο.
Καθώς όμως αυτά όλα δεν μπορείτε να τα αναλύσετε στους φίλους σας σε μία συζήτηση, μπορείτε να αρκεστείτε στο απόλυτα επιστημονικό και μη αμφισβητήσιμο συμπέρασμα: «το τρέξιμο είναι ενδιαφέρον γιατί ταιριάζει στο ζώδιο μου. Το είπε και η Χριστίνα που το διάβασε στα άστρα!»
Δημοσίευση στο Runner νο. 46, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
