Απ’ το δωμάτιό μου, στις ασυννέφιαστες μέρες βλέπω την Αθήνα να απλώνεται ως τη θάλασσα. Απ’ τη βεράντα μου, μια ιδέα Λυκαβηττό – το καμπαναριό του Άη-Γιώργη και λίγο απ’ τον παράξενο αττικό βράχο που υψώνεται ατάραχος πάνω απ’ τη δόμηση. Απ’ το γραφείο μου, αρκετό ουρανό και τις κορυφές των δέντρων του Εθνικού Κήπου σε απόσταση.
Στις καθημερινές μου διαδρομές, με το κεφάλι κάτω και χαμένη στις σκέψεις τις περισσότερες φορές, παίρνω μια βιαστική γεύση αστικού τοπίου: προσόψεις, πεζοδρόμια και τις λιγοστές νερατζιές της γειτονιάς. Κι από το μικρό μας γυμναστήριο στο σπίτι, το απέναντι μπαλκόνι, μια ανεμοδαρμένη ταράτσα κι ένα γκαράζ σε δεύτερο πλάνο. Εικόνες ασυνάρτητες, φωτογραφικές – το παζλ της καθημερινότητας και η νέα δρομική μου αλήθεια.
Πάνε δύο χρόνια που, αναζητώντας την ισορροπία ανάμεσα στις νέες συνθήκες της ζωής και στην ανάγκη να μην αφήσω πίσω αγαπημένες συνήθειες, τρέχω συστηματικά στο διάδρομο. Με την ευκολία που προσφέρει η γειτνίαση με τον ζωτικό μου χώρο – τρία βήματα απ’ το δικό μου δωμάτιο και μόλις δέκα απ’ του παιδιού μου – ντύνομαι βιαστικά πριν ή μετά τη δουλειά, διαλέγω μουσικές που ταιριάζουν σε διάθεση και προπόνηση, κι ανεβαίνω για να αναμετρηθώ με τις δυνάμεις μου σ΄ αυτό το παράδοξο, κινούμενο χαλί.
Δεν ήμουν ποτέ δρομέας του διαδρόμου – αντίθετα, υπερασπιζόμουν πάντοτε τους ανοιχτούς δρόμους που κάπου οδηγούν και με κάτι πλουτίζουν το βλέμμα στη διαδρομή. Ο διάδρομος, στο γυμναστήριο, ήταν λύση ανάγκης – για τις ταχύτητες που πάντοτε φοβόμουν το βροχερό καιρό που απέκλειε εξόδους και τις βραδινές ώρες, όταν οι αληθινές διαδρομές ήταν επικίνδυνες για κορίτσια. Ούτε που φανταζόμουν πως κάποτε θα ταύτιζα την προπόνηση με το μαγικό χαλί και θα βασιζόμουν στην τεχνολογία για να κρατήσω στη ζωή μου μια αγαπημένη συνήθεια χρόνων – έστω μεταλλαγμένη. Ξέρω, δεν πρέπει να παραπονιέμαι.
Όπως ορίζει η φιλοσοφία των πολεμικών τεχνών, ο ασκούμενος οφείλει, μετά την προπόνηση, να υποκλιθεί ευλαβικά στο πάτωμα, δηλώνοντας ταπείνωση κι ευγνωμοσύνη γιατί συνέβαλε στη μοναδική εμπειρία του. Κάπως έτσι αντιδρώ κι εγώ, τηρουμένων των αναλογιών, αποδεχόμενη το «αναγκαίο κακό» που μπήκε στο σπίτι μας, καταλαμβάνοντας ζωτικό μα και συμβολικό χώρο. Κι επικεντρώνομαι στα οφέλη του, αντί να μεμψιμοιρώ για όσα μου στερεί από τη δρομική εμπειρία.
Ωστόσο, όπως συμβαίνει με το γνήσιο και το κίβδηλο, αρκεί μια περιστασιακή γεύση αληθινού δρόμου για να φανερώσει τη διαφορά. Αρχές Ιουλίου στις Σπέτσες, στις καθιερωμένες κοριτσίστικες διακοπές με την καλύτερή μου φίλη, τη Ναταλία, απολάμβανα, όσο πιο αμέριμνα επιτρέπουν η ηλικία και η φάση της ζωής μου, μια από τις πιο αγαπημένες στιγμές του χρόνου. Και φυσικά, απ΄ τις πολλές μας «ρουτίνες» (μπάνια, βόλτες και ωραία κρασιά) δεν θα μπορούσε να λείπει η πρωινή μου δρομική έξοδος.
Με το πρώτο βήμα στην άσφαλτο βγαίνω στη διαδρομή προς το νότο, πλάι στην αμμουδιά. Μυρωδιές από αγιόκλημα και γιασεμιά, αέρας της θάλασσας και ο ασφαλτόδρομος πασπαλισμένος πευκοβελόνες. Στρίβοντας στην αντίθετη κατεύθυνση, διασχίζω τους κοιμισμένους δρόμους και τα καφενεία, με λιγοστούς γέροντες στον πρωινό καφέ, και πάω γραμμή για τους ταρσανάδες. Άγρια βράχια, μπαλκόνια με φορτωμένες κληματαριές, ο κόσμος των γιωτ δίπλα στους άντρες που δουλεύουν το ξύλο και οι ηλικιωμένοι θιασώτες της πρωινής βουτιάς.
Επιστρέφοντας στη βάση μου, μια ώρα αργότερα, γεμάτη εικόνες και μυρωδιές, αντιλαμβάνομαι πως αυτός είναι ο δικός μου τρόπος να αποτυπώνω τις στιγμές. Στη μισή μου ζωή, σχεδόν, οι αναμνήσεις δεν είναι φωτογραφικές και μονοδιάστατες. Έχουν εικόνες, μυρωδιές ζωντανές από βροχή, χώμα ή θάλασσες, και ήχους της πόλης ή της εξοχής. Έχουν πλάνα κοντινά και μακρινά που εξελίσσονται στην άμμο ή στην άσφαλτο, κάποτε με υπόκρουση μουσική κι άλλοτε με πολύτιμη σιωπή. Κι έχουν, σταθερά, μια άλλη διάσταση που λείπει απ’ τις φωτογραφίες και δεν μεταφέρεται εύκολα στον αδαή: την αίσθηση του πέλματος στη γη, τον δυνατό χτύπο της καρδιάς και μια γεύση από ιδρώτα και αλάτι στο στόμα. Απ’ τις φωτογραφίες μας στα συρτάρια ως τα φιλμάκια που παίζουν στο μυαλό μου όταν κλείνω τα μάτια, οι αναμνήσεις μιας εικοσαετίας μπερδεύονται σ΄ ένα ασυνήθιστο μοντάζ που όλο γυρίζει στους ανοιχτούς δρόμους.
Δημοσίευση στο Runner νο 34, της Αγγελικής Κοσμοπούλου
