Από τη στήλη «Ιστορίες του Δρόμου» της Χριστίνας Φωτεινοπούλου με τίτλο: Τρεχαλάκηδες
Πριν από λίγες ημέρες διάβαζα με την κόρη μου, που είναι πρωτάκι, τα μαθήματά της. Μάθαινε το γράμμα «Δ». Μετά από τη σχετική ανάγνωση, μια κάποια αντιγραφή και αρκετές προσπάθειες να γράψει επιτυχημένα το μικρό δ, φτάσαμε στο σημείο που έπρεπε να ζωγραφίσει μια λέξη από το εν λόγω γράμμα. «Δρομέας» πρότεινα εγώ ευτυχισμένα. «Μαμά!», παραπονέθηκε η κόρη μου, «δεν ξέρω να φτιάξω ένα τέτοιο πράγμα!». «Μα είναι πάρα πολύ εύκολο» ανταποκρίθηκα εγώ, ξεπερνώντας το γεγονός ότι η κόρη μου μόλις με είχε πει πράγμα. «Δεν χρειάζεσαι τίποτα για να φτιάξεις έναν δρομέα. Απλά έναν άνθρωπο να τρέχει!»
Τελικά, προς μεγάλη μου απογοήτευση, ζωγράφισε ένα δένδρο. Αλλά κατά τη διάρκεια της προσπάθειάς μου να την πείσω για το δρομέα, κατάλαβα μια μεγάλη αλήθεια. Δρομέας, θα ήθελα να σημαίνει ακριβώς αυτό. Ένας άνθρωπος που τρέχει. Για να είμαι και εγώ μια τέτοια, ακόμα και όταν δεν τρέχω σε αγώνες δρόμου. Ο επίσημος ορισμός φυσικά της λέξης είναι «ο αθλητής των αγωνισμάτων δρόμου». Και ως εκ τούτου αφού μιλάμε για αθλητή, εγώ και πολλοί άλλοι που τρέχουμε για διασκέδαση δεν μπορούμε να πούμε ότι είμαστε δρομείς.
Αλλά πραγματικά θα ήθελα η λέξη δρομέας να ήταν κάπως πιο γενική. Στο δικό μου μυαλό, απλά οι δρομείς βγαίνουμε σε παραλλαγές. Τόσες πολλές παραλλαγές, όσα είναι και τα είδη των ανθρώπων που υπάρχουν. Βγαίνουμε σε ψηλούς και κοντούς, παχουλούς και αδύνατους, άνδρες και γυναίκες, ενήλικες και παιδιά. Έχουμε και άλλες παραλλαγές ή κατηγορίες. Μπορεί να είμαστε επαγγελματίες ή ερασιτέχνες, δρομείς βουνού ή δρόμου, ταχύτητας ή υπεραποστάσεων. Μπορεί, φυσικά, να ανήκουμε και σε άλλες κατηγορίες βάσει χαρακτήρα. Π.χ. να είμαστε προσεκτικοί ή απρόσεκτοι, χαμογελαστοί ή κατσούφηδες, λαίμαργοι ή λιτοδίαιτοι. Μπορούμε, δηλαδή, να είμαστε τα πάντα, γιατί δρομέας για εμένα σημαίνει ένας άνθρωπος που τρέχει. Και γιατί θα ήθελα να είναι τόσο συμπεριληπτική αυτή η λέξη; Γιατί πολύ απλά το τρέξιμο είναι ένα αγαθό. Είναι ένα αγαθό γιατί είναι η πιο εύκολη και φυσική άσκηση. Αυτή που μπορεί ο καθένας να ξεκινήσει φορώντας τα πιο συνηθισμένα πράγματα. Αυτή που ως φυσική συνέχεια του περπατήματος θα αυξήσει τους παλμούς της καρδιάς μας και θα τη γυμνάσει. Αυτή που θα μας βοηθήσει να αναπνεύσουμε σωστά, θα βοηθήσει τα κόκαλα και τους μυς μας, θα μας φτιάξει την υγεία και τη διάθεση σε πολύ μικρό διάστημα. Και ως αγαθό, καλό θα ήταν να είναι διαθέσιμο σε όλους μας και να έχει και τον κατάλληλο περιγραφικό όρο.
Τη στιγμή, όμως, που ο επίσημος ορισμός της λέξης λέει ξεκάθαρα ότι πρόκειται για αθλητές, είναι λογικό κάποιοι να φοβούνται να ξεκινήσουν να γίνουν δρομείς, κάποιοι να φοβούνται να πουν ότι είναι δρομείς και όλοι εμείς, που απλώς τρέχουμε ερασιτεχνικά, να ψάχνουμε να βρούμε τι ακριβώς είμαστε.
Οπότε για την ώρα, για να είμαι και σωστή ετυμολογικά και για να συνεχίσω να προτείνω σε όλους τους γνωστούς και άγνωστους το τρέξιμο ως τη λύση σε όλα τους τα προβλήματα, αναφέρομαι στους ερασιτέχνες δρομείς ως τρεχαλάκηδες. Μια χαρά ανύπαρκτη λέξη που καλύπτει την ανάγκη μου. Απλά πρέπει να προσέχω να μη ξεχαστώ και το πω αυτό μπροστά στην κόρη μου γιατί ποιος ξέρει τι θα ζωγραφίσει όταν κάνουν στο σχολείο το γράμμα «Τ»!
Δημοσίευση στο Runner 137, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
