Τα τελευταία χρόνια το (καθολικό) Πάσχα έχει αποκτήσει σημαντική θέση στη καρδιά μου. Όχι για θρησκευτικούς λόγους, το τρέξιμο είναι θρησκεία από μόνο του. Το σαββατοκύριακο του Πάσχα στο Cape Town της Νοτίου Αφρικής, λαμβάνει χώρα ένας από τους ωραιότερους υπερμαραθωνίους παγκοσμίως, ο Τwo Oceans Marathon, στον οποίο είχα συμμετάσχει στο παρελθόν. Έχει χαρακτήριστει ως «ο ωραιότερος μαραθώνιος του κόσμου» μία από τις 20 διαδρομές που πρέπει να τρέξει κανείς πριν πεθάνει -ευτυχως το πρόλαβα! (20 Races to do before you die. Runner’s World, 08-2008, Hamlett, Alison). Παρόλο που είναι από τους μικρότερους σε απόσταση υπερμαραθωνίους, έχει τεράστια βαρύτητα.
Ο αγώνας ξεκίνησε τη δεκαετία του ’70 απο μία παρέα 26 ατόμων ως προπόνηση για τον πλέον μυθικό αγώνα Comrades που ακολουθεί τον Ιούνιο, και σήμερα είναι πλέον το μεγαλύτερο δρομικό γεγονός της Νοτίου Αφρικής, με σημαντική οικονομική, κοινωνική και πολιτική εισφορά για την πόλη.
Το Cape Town τις τελευταίες 2 δεκαετίες έχει αναπτυχθεί σε ένα σημαντικό τουριστικό προορισμό. Είναι μια πολυπολιτισμική πόλη με ένα πολύ βαρύ και σκοτεινό παρελθόν. Παρόλο που το apartheid, η εξαιρετικά σκληρή, απάνθρωπη και βίαιη πολιτική φυλετικού διαχωρισμού καταργήθηκε το 1991, τα σημάδια του παραμένουν φανερά.
Κοινότητες με ξεκάθαρο φυλετικό διαχωρισμό, συνοικίες λευκών με όμορφες βίλες με περιποιημένους κήπους σε εκτεταμένα οικόπεδα… περιφραγμένα πίσω από τρίμετρους τοίχους, με ηλεκτρικά συρματοπλέγματα και παράθυρα ασφαλισμένα με σιδεριές. Τενεκεδούπολεις με κατά βάσει μαύρους κατοίκους όπου με βάση μιας έρευνας υπολογίζεται ότι αναλογούν περίπου 12 τουαλέτες ανά 1000 άτομα. Ανερχόμενες μεσοαστικές περιοχές με φυλετικό χαρακτήρα. Λευκό προνόμιο παντού.
Δεν μπορούσα να συμφιλιωθώ με την ιδέα, με ενοχλούσε ακόμα και ο τρόπος που αναφερόντουσαν οι μεν για τους δε με ασύλληπτα ρατσιστικό χαρακτήρα χωρίς να έχουν την παραμικρή επίγνωση της προκατάληψης που χρωμάτιζε τον λόγο τους.
Ο αγώνας έχει πάρει το όνομα του από τη διαδρομή που ξεκινάει από ένα προάστιο του Cape Town, κατευθύνεται προς τον Ινδικό Ωκεανό, ακολουθεί αναστροφή προς τον Ατλάντικό Ωκεανό, και επιστροφή απο την πίσω πλευρά του μεγαλοπρεπούς Table Mountain που αποτελεί ορόσημο για την πόλη.
Το κομμάτι της διαδρομής από το 30-38χλμ, το λεγόμενο Chapman’s Peak, είναι μοναδικό, μια παραθαλάσσια συνεχής ανάβαση, σε ένα σχετικά στενό δρόμο σκαμμένο στο βουνό όπου οι δρομείς φαίνεται να ύπτανται πάνω από τον ατελεύτητο Ατλαντικό.
Ο αγώνας είναι εξαιρετικός, η διοργάνωση εντυπωσιακή, αλλά αυτό που καθιστά τον αγώνα εμπειρία και μάθημα ζωής, δεν είναι η ωραία θέα και τα αναμνηστικά του αγώνα αλλά αυτό που πρεσβεύει.
To ξενοδοχείο μας ήταν μερικά μέτρα από την εκκίνηση, η οποία δόθηκε στις 05:30 το πρωί. Είχαμε φτάσει λίγο μετά τις 05:00 για να πάρουμε τον αέρα του αγώνα. Μια γνωστή μας, την προηγούμενη χρονιά απομακρύνθηκε από το πλήθος για να πάει προς την τουαλέτα και δέχτηκε επίθεση από κάποιον, κατάφερε να ξεφύγει και έτρεξε στον αγώνα κανονικά. Με αυτή τη σκέψη, προσχωρήσαμε στη μέση του πλήθους και περιμέναμε να δωθεί η εκκίνηση. Λευκοί, μαύροι, coloured και όλοι οι ενδιάμεσοι στημένοι στη γραμμή της εκκίνησης, έτοιμοι για τον αγώνα.
Τραγουδώντας όλοι μαζί τον εθνικό ύμνο 
Τραγουδώντας όλοι μαζί τον εθνικό ύμνο
Η μουσική άρχισε να ανεβάζει ρυθμό και ένταση όπως σε κάθε αγώνα και ξαφνικά έγινε κάτι μαγικό. Με το άκουσμα του εθνικού τους ύμνου, άρχισαν να τραγουδούν όλοι με ένα απαρράμιλο πάθος, και απο πολυπολιτισμικό χαλί, μεταμορφώθηκαμε σε ένα αμάλγαμα ανθρώπων που είχε ένα κοινό στόχο. Να ολοκληρώσουμε τον αγώνα με ότι είχε να καταθέσει ο καθένας μας. Είμαστε όλοι ένα, μια μικρογραφεία της ανθρωπότητας, όλοι ίσοι μπροστά στη δοκιμασία που μας περίμενε και τα πάντα γύρω μας, αποτελούσαν ένα ενωτικό κρίκο, ενώ τίποτα δεν μας χώριζε. Στις 05.30 ξεκινήσαμε υπο τους ήχους του «Chariots of Fire» που στο άκουσμά του συγκινούμαι πάντα και στον ίδιο βαθμό.
Το τρέξιμο είναι αναμφισβήτητα το δημοκρατικότερο όλων των αθλημάτων. Σε κανένα άλλο άθλημα δεν συνυπάρχουν και αγωνίζονται επαγγελματίες αθλητές μαζί με ερασιτέχνες κάτω από τις ίδιες συνθήκες. Είναι επίσης υπόδειγμα ποικιλομορφίας και συμπερίληψης, προσβάσιμο σε όλους, χωρίς προκαταλήψεις και επικρίσεις. Το μόνο προνόμιο που μπορεί να κάνει κάποιον να ξεχωρίσει δεν αφορά χρωματική παραλλαγή αλλά την προετοιμασία που έκανε για να σταθεί στη γραμμή της εκκίνησης.
Αστεία (και μη) περιστατικά:
Στη διαδρομή μοιράζουν βραστές πατάτες με αλάτι. Η πρώτη μου σκέψη είναι αυτόματα η χρυσή συμβουλή ότι δεν τρώμε τίποτα που δεν έχουμε δοκιμάσει πριν σε προπόνηση. Στο 26 εκεί που θα άρχιζε η ανηφόρα, άπλωσα το χέρι και πήρα μια. Ήταν εξαιρετική επιλογή και αναρωτιέμαι γιατί δεν μοιράζουν και σε άλλους αγώνες.
Το νερό το δίνουν σε σακουλάκια που χωρούν σε μια χούφτα και μπορείς να τρέχεις με ένα σε κάθε χέρι. Είναι πολύ βολικά, τα δαγκώνεις λίγο για να πιεις, αλλά πρέπει να το τελειώσεις ή να το πετάξεις.
Η διαδρομή αλλάξει κατα καιρούς, συνήθως γιατί στο κομμάτι του Chapman’s Peak γίνονται κατά καιρούς κατολισθήσεις.
Ο αγώνας έχει χρονικό όριο 7 ωρών. Ανάλογα με την ώρα που τερματίζει κανείς, έχουν διαφορετικά χρώματα μεταλλίων.
Το 45-50χλμ. περνάει από μια πολύ όμορφη περιοχή με ωραία σπίτια, κήπους και φύση. Το κομμάτι 47-50 είναι αρκετά ανηφορικό. Μόλις φτάσαμε στο 50 άκουσα κάποιον που είπε “it’s all downhill from here” το οποίο μου έδωσε νέα ώθηση και άρχισα να ανεβάζω ρυθμό!
Ο τερματισμός είναι περίπου 2χλμ. από την εκκίνηση και θέλει προσοχή. Γυρίσαμε με τα πόδια, είχαμε καλά κρυμμένα τα κινητά μας και κρατούσαμε μόνο μια σακούλα με σνακς της διοργάνωσης. Στη διαδρομή μας περιτριγύρισαν ένα τσούρμο παιδιά και δεν μας αφήναν να προχωρήσουμε. Τους δώσαμε τη σακούλα με το φαγητό αλλά δεν απομακρυνόντουσαν. Ένας ντόπιος περαστικός τους ζήτησε (καθόλου ευγενικά) να μας αφήσουν σε ησυχία.
της Μελίνας Γαλεάδη
