Το προηγούμενο βράδυ μείναμε στο εξοχικό του φίλου και συναθλητή μου Δήμου Τρίγγα, στην περιοχή του Ζούμπερι, έτσι ώστε να είμαστε κοντά στην αφετηρία στον Μαραθώνα. Έχοντας «άγνοια κινδύνου» και άρα ελάχιστο άγχος, η διάθεσή μας ήταν χαλαρή και απλά ακολουθούσαμε τις οδηγίες του Βαγγέλη Βαγιανού, του προπονητή μας: «Να είστε ξαπλωμένοι, να ξεκουράζεστε και να φάτε όσα μακαρόνια μπορείτε. Μην ασχολείστε με τον ύπνο, όσο και αν κοιμηθείτε καλό θα είναι».
Την άλλη μέρα το πρωί ξυπνήσαμε με καλή διάθεση. Φάγαμε καλό πρωινό, ενώ ο Βαγγέλης ο οποίος είχε έρθει για να μας μεταφέρει στην εκκίνηση, επέμενε παρά τις αντιρρήσεις μας: «Φάτε ακόμα μία κουταλιά ρύζι, θα το χρειαστείτε».
Φτάσαμε στην εκκίνηση, όπου τίποτα δεν θύμιζε αυτό που έχουμε στο μυαλό μας τα τελευταία χρόνια. Ούτε αψίδες, ούτε σηματοδότηση, ούτε μουσική. Απλά μερικές εκατοντάδες δρομείς, οι οποίοι περιφερόμασταν άναρχα στον χώρο της εκκίνησης.
Οι αθλητές που θα λαμβάναμε μέρος στο πανελλήνιο πρωτάθλημα, πήραμε τον πάνινο αριθμό συμμετοχής μας και δηλώσαμε την παρουσία μας.
Ανάμεσά στους συμμετέχοντες ήταν και κάποιοι Νοτιοαφρικανοί δρομείς οι οποίοι φάνταζαν ανίκητοι.
Ο καιρός ήταν ζεστός και ήδη από την αρχή νιώθαμε τις ακτίνες του ήλιου να μας ζεσταίνουν προμηνύοντας μια ζεστή φθινοπωρινή μέρα.
Ο Δήμος θα ερχόταν μαζί για να με βοηθήσει στον ρυθμό μέχρι το 15ο χλμ. Ξεκινήσαμε χαλαρά με άνετο τρέξιμο ακολουθώντας ένα πολύ συντηρητικό ρυθμό. Στο 10ο χλμ. όμως ένιωσα πολύ καλά και αυθόρμητα έπιασα και προσπέρασα το γκρουπ των προπορευόμενων και πιο έμπειρων από εμένα δρομέων. Ένα λάθος το οποίο ευτυχώς δεν μου κόστισε αλλά με βοήθησε να μην το επαναλάβω στο μέλλον.
Ο Βαγγέλης, έβαλε αμέσως τις φωνές: «Μη βιάζεσαι, είναι πολύ νωρίς ακόμα! Κόψε ρυθμό, πίνε νερό και τρέχε στην σκιά!», ήταν οι οδηγίες του.
Αμέσως ακολούθησα την προτροπή του και ο αγώνας συνεχίστηκε στον ίδιο ρυθμό με τους Νοτιοαφρικάνους να έχουν «εξαφανισθεί» τρέχοντας πολύ πιο γρήγορα εμάς.
Το γκρουπ μας σταδιακά άρχισε να μειώνεται σε αριθμό, η ζέστη γινόταν όλο και πιο έντονη και κάπως έτσι περάσαμε τη διασταύρωση της Ραφήνας, ξεκινώντας τον «Γολγοθά». Αισθανόμουν πολύ άνετα, έχοντας όμως ακούσει τις περιγραφές άλλων δρομέων και βέβαια του προπονητή μου, περίμενα να φτάσω στο 25ο χλμ. «στον Κοσκωτά» όπως το ανέφεραν τότε (το Alex Pack όπως το γνωρίζουν οι περισσότεροι σήμερα).
Προς έκπληξή μας αρχίσαμε να βλέπουμε του δρομείς που προπορεύονταν και χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια τους φτάσαμε και τρέχαμε μαζί τους.
Ήταν περίεργο συναίσθημα να βρίσκομαι στην κορυφή της κούρσας και απλά προσπαθούσα τρέχοντας τις ανηφόρες να μην πιέζομαι πολύ. Μετά από λίγο μείναμε δύο δρομείς, εγώ και ο Χρήστος Βαξεβάνης, να οδηγούμε τον αγώνα. Πλησιάζαμε το 30ο χλμ. όταν κατάλαβα ότι ο Χρήστος άρχισε να μένει πίσω. Ανέβηκα την ανηφόρα του Σταυρού (τότε δεν υπήρχε η ανισόπεδη διάβαση) και όλως περιέργως ένιωθα πολύ καλά.
Σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής έπινα νερό σε κάθε σταθμό, και λέω νερό γιατί τότε δεν γνωρίζαμε τίποτα περί υδατανθράκων, ενεργειακών ποτών ή τζελ.
Ξεκινώντας τα πρώτα μέτρα της κατηφόρας, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ήμουν πολύ κοντά στη νίκη, στην πρώτη μου σε πανελλήνιο πρωτάθλημα και μάλιστα στην κατηγορία των ανδρών.
Διατήρησα την ψυχραιμία και τον ρυθμό μου και προσπάθησα να διαχειριστώ του πόνους που άρχισα να νιώθω στους τετρακέφαλούς μου και οι οποίοι άρχισαν να με ανησυχούν.
Η αγωνία μου μεγάλωνε και η καρδιά μου χτυπούσε πιο δυνατά όχι εξαιτίας του γρήγορου ρυθμού αλλά από την ανυπομονησία μου να φτάσω στο στάδιο. Σκεφτόμουν την χαρά που θα έπαιρνε ο προπονητής, οι συναθλητές μου και η οικογένεια μου που σίγουρα δεν περίμεναν μία τέτοια επιτυχία. Σκέψεις διαφορετικές για τον καθένα, στο δύσκολο σημείο, που σου δίνουν τη δύναμη και την ενέργεια να συνεχίσεις.
Φτάνοντας στο άδειο Παναθηναϊκό Στάδιο επικράτησε αμηχανία… Κανείς δεν γνώριζε τον νεαρό με τα μακριά μαλλιά που τερμάτιζε πρώτος στο πανελλήνιο πρωτάθλημα.
Περνώντας τη γραμμή του τερματισμού ένιωσα μια απέραντη ικανοποίηση.
Τότε δεν μπορούσα να φανταστώ ότι αυτό το τέρμα, θα ήταν η αρχή για ένα πολύ μεγάλο ταξίδι, με πλούσιες εμπειρίες στον μοναδικό κόσμο του Μαραθώνιου, τις οποίες όλοι όσοι τις έχουμε βιώσει θέλουμε να τις ζούμε ξανά και ξανά.
22 χρόνια μετά, μπορεί οι επιδόσεις να είναι διαφορετικές, η διοργάνωση να έχει γιγαντωθεί φιλοξενώντας συνολικά περίπου 40.000 δρομείς, η προσπάθεια όμως που χρειάζεται να καταβάλλει ο κάθε ένας από εμάς και τα συναισθήματα που γεννά ο μαραθώνιος παραμένουν ίδια.
Και είμαι σίγουρος ότι θέλω να τα ζήσω αρκετές φορές ακόμα. Στα επόμενα μας ταξίδια λοιπόν!
