O Παναγιώτης Ρουμελιώτης μοιράζεται μαζί μας τις εμπειρίες του από τη συμμετοχή του στον 10ο Διεθνή Μαραθώνιο «Μέγας Αλέξανδρος».
«Ο δικός μου 10ος Διεθνής Μαραθώνιος “Μέγας Αλέξανδρος”
“…These new pair of boots be all that you need…(Phantom/Parov Stelar)”
Η ιστορία ξεκινάει ένα χρόνο πριν, στον προηγούμενο Μέγα Αλέξανδρο, όπου ελλειπέστατα προετοιμασμένος και με πολλά προβλήματα τερματίζω σε 4:49, αποφασισμένος όμως να επιστρέψω τον επόμενο χρόνο και να να τα πάω πολύ καλύτερα.Ενδιάμεσα, συμμετέχω στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας, όπου με 4:08:36 πείθομαι ότι μπορώ να κάνω και sub 4 στον επερχόμενο Μαραθώνιο της Θεσσαλονίκης.
Προετοιμασία
“…And a hundred percent reason to remember the name…(Remember the name/Fort Minor)”
Η διαμονή μου στη Χαλκίδα για επαγγελματικούς λόγους το τρίμηνο Ιανουάριος – Μάρτιος με βοήθησε στο να συμμετέχω σε πολλούς αγώνες και να προσθέσω χιλιόμετρα αλλά δυστυχώς δεν εστίασα στα μεγάλα long run με αποτέλεσμα να με αγχώνει ιδιαίτερα η σκέψη τι θα γινόταν από το 30 και μετά, είχα μερικά κιλά παραπάνω από το επιθυμητό ενώ δεν έλειψαν και οι μικροτραυματισμοί (αχ, αυτός ο στίβος μάχης).
Παραμονή Αγώνα
“…Wait a minute I’m passing out,win or lose, just like you,far more shocking than anything I ever knew… (Can’t Stop/Red Hot Chilli Pepper)”
Ήλθα στη Θεσσαλονίκη αργά σχετικά το Σάββατο και με ψυχολογία όχι και τόσο καλή ,έφαγα την μακαρονάδα μου με φίλους (Γιάννη, Χριστίνα, Ηλία και Γιώτα) και πήγα για ύπνο σκεπτόμενος την επόμενη μέρα.
Πέλλα – πριν την εκκίνηση
“…I’m waking up, I feel it in my bones enough to make my systems blow…Welcome to the new age…(Radioactive/Imagine Dragons)”
Πολλοί γνωστοί, φίλοι, γνωριμίες (Μανώλη aka Trexantiri είσαι τρελός φίλε μου για δέσιμο, Οδυσσέα Κουκέση δεν περιγράφω άλλο…) ενδιαφέρουσες συζητήσεις (με Γιώργο Ζαχαριάδη, τον γνωστό Σπαρταθλητή) και ένα αίσθημα αισιοδοξίας για τον αγώνα.
0 – 5 χλμ.
“…J’y suis jamais allé. (Amelie O.S.T/Yann Tiersen)”
ΞΕΚΙΝΗΣΑΜΕ! Παρέα με τον GGK από τα σαλιγκάρια. Έχουμε πει για 5:20 – 5:30 αλλά από την αρχή ξεκινάμε επιθετικά στο 5:15 περίπου. “Pit stop” υπ’ αριθμόν 1 στο 4ο χλμ για να αδειάσω την κύστη μου, αν και είχα πάει τουαλέτα πριν τον αγώνα… Στο 5ο χλμ το χρονόμετρο δείχνει 26:52 και 152 σφυγμούς.
6 – 10 χλμ.
“…Workin’ on a mystery, goin’ wherever it leads…Runnin’ down a dream…(Running down a dream/Tom Petty)”
Νιώθω καλά και ανοίγω κι άλλο τον ρυθμό μου..Νιώθω δυνατός αλλά παράλληλα ανησυχώ μην τυχόν ξεμείνω από δυνάμεις. Στο 9ο χλμ φτάνω τον GGK. Στο 10ο χλμ το χρονόμετρο δείχνει 52:10 και 152 σφυγμούς.
11 – 15 χλμ.
“…You’ll never know what you can do,until you get it up as high as you can go… (Highway to the dangerzone/Kenny Loggins”
Πέρασα την Χαλκηδόνα αλλά αναγκάζομαι να ξαναφήσω τον GGK στο 11ο χλμ για το “pit stop” υπ’αριθμόν 2 και ήδη σκέφτομαι ότι το άγχος φταίει για την συχνοουρία. Σε λίγο όμως θα προστεθούν οι στομαχικές διαταραχές και τα πράγματα δυσκολεύουν.Στο 15ο χλμ το χρονόμετρο δείχνει 1:18:39 και 150 σφυγμούς.
16 – 20 χλμ.
“We’re half-way there, livin’ on a prayer,take my hand and we’ll make it, I swear… (Living on a prayer/Bon Jovi)”
3ο μεγάλο “pit stop” μιας και οι στομαχικές διαταραχές δεν μου έδιναν άλλη επιλογή. Το ψιλόβροχο και το κρυο συνεχίζονται κάτι όμως που διευκολύνει τις προσπάθειες μου.Στο 20ο χλμ το χρονόμετρο δείχνει 1:47:28 και 154 σφυγμούς. Αν συνεχίσω έτσι σκέφτομαι πάω καρφί για 3:45. Η ιδέα με γοητεύει…
20 – 25 χλμ.
“…Oh i need a place to go where dreams are never lonely…(A Place To Go/Investo Ft. Tara McDonald)”
Το παλεύω είναι αλήθεια, όλα τα χλμ βγαίνουν σε ρυθμό κάτω από 5:10 αλλά στο μσοδιάστημα πάω για το τέταρτο συντομο “pit stop”.To στομάχι μου συνεχίζει να με ενοχλεί…Στο 25ο χλμ το χρονόμετρο δείχνει 2:13:28 και 158 σφυγμούς.
25 – 30 χλμ.
“….Tell me why are we so blind to see…That the one’s we hurt are you and me… (Gangsta’s Paradise/Coolio)”
Είμαστε Αγχίαλο και δεν αντέχω άλλο και στο 26ο χλμ βγαίνω για το 5ο “pit stop” που διαρκεί αρκετά αλλά τουλάχιστον φαίνεται ότι παύουν οι στομαχικές διαταραχές. Η ταχύτητα μου πέφτει και εγώ προσπαθώ να φτάσω στο 30ο χλμ όσο πιο ανώδυνα γίνεται. Τελικά, το χρονόμετρο δείχνει 2:42:14 και 149 σφυγμούς.
30 – 35 χλμ.
“….Those who died are justified, for wearing the badge, they’re the chosen whites… (Killing in the name of/Rage against the machine)”
Είμαστε Νέα Μαγνησία και οι παλιοί λένε ότι κάπου εδώ ξεκινάει ο Μαραθώνιος πραγματικά. 6o σύντομο “pit stop” και προσπαθώ απ[εγνωσμένα να αυξήσω ρυθμό αλλά εις μάτην. Φοβάμαι να πιέσω τα πόδια μου κι άλλο..θα πάθω καμμιά ζημιά στο τέλος σκέφτομαι.Στο 35ο χλμ το χρονόμετρο δείχνει 3:09:48 και 159 σφυγμούς.
36 – 40 χλμ.
“…I watched the world floated to the dark side of the moon… (Kryptonite/3 doors down)”
Φτάσαμε Κορδελιό και ξεκινάω τους υπολογισμούς πάλι, 3:40 όνειρο θερινής νυκτός, 3:45 χάθηκε άδοξα και έτσι όπως πάω θα χαθεί και το 3:50 και το όνειρο ενός θριαμβευτικού τερματισμού σκέφτομαι και αποκαρδιώνομαι…ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ σκέφτομαι δυνατά και τότε είναι που έρχομαι αντιμέτωπος με το μεγαλύτερο κίνδυνο του αγώνα…ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΜΟΥ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ…Το υποσυνείδητο αναμοχλεύει αναμνήσεις αποτυχιών και απορρίψεων, τόσο σε επαγγελματικό όσο και στο προσωπικό τομέα. Πιάνω τον εαυτό μου να νιώθει το ίδιο άσχημα όπως και τότε.Απλά απίσευτο αυτό που κάνω στον εαυτό μου.Ταυτόχρονα, αρχίζουν οι αμείλικτες ερωτήσεις..Γιατί τρέχεις; Τι θες να αποδείξεις; Ποιον πας να εντυπωσιάσεις; Δεν κάνεις για Μαραθώνιο , απλά παράτα τα και όλα θα πάνε καλά. Το μυαλό μου κάνει παιχνίδια αδιανόητα κι εγώ ζαλισμένος παραπατάω παρά τρέχω..Την κατάσταση σώζει συναθλητής από το Baku που με ρωτάει για την ώρα..πιάνουμε συζήτηση και έτσι ξεχνιέμαι λίγο.Στο 40ο χλμ το χρονόμετρο δείχνει 3:36:59 και 149 σφυγμούς.
41ο χλμ.
“…So many times, it happens too fast, you trade your passion for glory… (Eye Of The Tiger/Survivor)”
Υπομονή ψιθυρίζω και όλα θα πάνε καλά….στο αγώνα είσαι μόνο εσύ και ο δρόμος μου έλεγε η Anna Vess του φόρουμ και πόσο δίκιο είχε…η Αννα είναι εκεί με το φακό της και οι φωνές της με ενθαρρύνουν να συνεχίσω.Πιο κάτω είναι το Δικαστικό Μέγαρο, όπου γλυκόπικρες αναμνήσεις μου έρχονται στο μυαλό.Ακουώ την μουσική στα μεγάφωνα..εδώ είμαστε σκέφτομαι και συνεχιζω.
42ο χλμ. – ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟΣ
“…Can we go back, this is the moment,τonight is the night, we’ll fight ’til it’s over… (Can’t Hold Us- Macklemore and Ryan Lewis)”
Λεωφόρος Νίκης, παρέλαση 28ης Οκτωβρίου σαν Εύελπις, όμορφες αναμνήσεις… ανεβάζω ταχύτητα και τερματίζω με σφιγμένη τη γροθιά σε 3:51:27,μεικτό χρόνο,σχεδόν μια ώρα καλύτερα από πέρισυ… Για άλλη μια φορά ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ, νενικήκαμεν αδέλφια.
Ιδού η ολοκληρωμένη διαδρομή:https://connect.garmin.com/activity/739012995
Μετά τον τερματισμό
“…I hear your voice in my sleep tonight… (Maps/Maroon 5)”
Εντάξει το ομολογώ, συγκινήθηκα ελαφρώς τι να κάνουμε, ένα ολόκληρο ταξίδι μόλις τελείωσε μα αίσιο μάλιστα τρόπο..μου βγήκε και η κούραση του αγώνα. Έχω βουρκώσει..πλησιάζω διστακτικά την εθελόντρια με τα μετάλλια..μόλις μου το περνάει στο λαιμό , απλά δεν μπορώ να συγκρατηθώ..με παίρνει χαμπάρι, μια φιλική αγκαλιά, ένα φιλί και ένα απλό μα τόσο ειλικρινες μπραβο είναι το ανέλπιστο δώρο της σε μένα.Απομακρύνομαι μερικά βήματα, νιώθω ευτυχισμένος, μόλις κατάφερα μια υπέρβαση και ας μην ήταν όσο ήθελα. Από την νιρβάνα με βγάζει η φωνή του GGK “K*&^&^α, πάλι σε τράβηξα” μου κάνει και τα άπταιστα..γαλλικά του με κάνουν να χαμογελάσω. Πάω για τα πράγματα, μασαζ από τους σπουδαστς του ΤΕΙ Φυσικοθεραπείας, μπάνιο στο ξενοδοχείο, παστίτσιο..αποκατάστασης και βουρ για το αεροδρόμιο για να γυρίσω στο νησί.
Αντί επιλόγου
“…Feeling my way through the darkness guided by a beating heart…(Wake me up/Avicii)”
Το ταξίδι ενος Μαραθωνοδρόμου προς τον Μαραθώνιο, μόνο μοναχικό δεν είναι. Για αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω κατα αρχας την οικογένεια μου, που με στήριξε και που αν και με έχανε ώρες για να κάνω το χόμπυ μου μου, όποτε γύριζα σπίτι με περίμενε πάντα ένα πιάτο καλομαγειρεμένο φαγητό. Επιπλέον, να ευχαριστήσω όλους τους συντρέχτες που μαζί διανύσαμε πολλά χιλιόμετρα και κάναμε αρκετους αγώνες παρέα. Δεν θα ονοματίσω άτομα, κάποιον θα ξεχάσω σίγουρα. Η παρέα σας, οι συμβουλες σας, οι προτροπές σας με έκαναν να ξεπεράσω τον εαυτό μου για μια ακόμη φορά και για αυτό σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ. Last but not least οφείλω να ΜΟΥ αφιερώσω αυτόν τον αγώνα μιας και απέδειξα στον εαυτό μου πάνω από όλα ότι τα όρια είναι για να τα ξεπερνάμε και ότι όταν πραγματικά θέλουμε κάτι είναι σίγουρο ότι θα το πετύχουμε.
Υ.Γ.: “…I see this life like a swinging vine, swing my heart across the line,in my face is flashing signs,seek it out and ye shall find…(Counting Stars/One Republic)”. Το τέλος ενός ταξιδιού είναι η απαρχή του επόμενου λένε… Ραντεβού πλέον στον Μαραθώνιο της Αθήνας του 2015.
O Παναγιώτης Ρουμελιώτης από τον 10ο Διεθνή Μαραθώνιο «Μέγας Αλέξανδρος».
