Και πάνω που έχει γεννηθεί η μικρή σίφουνας και έχει αρχίσει να ξεπετάγεται και να ψιλοεπικοινωνεί μαζί μας και εγώ, η μαμά της, έχω αρχίσει και μπαίνω σε προπονητικό πρόγραμμα και να αρχίζω να χάνω τα κιλά της εγκυμοσύνης, τσουπ έρχονται τα χαρμόσυνα νέα μιας δεύτερης εγκυμοσύνης!
Η συγκίνηση ανείπωτη, η αγωνία ίδια και απαράλλαχτη, οι επιπλοκές της εγκυμοσύνης ελαφρώς διαφοροποιημένες, αλλά παρούσες.
Ενώ, λοιπόν, στην πρώτη εγκυμοσύνη περάσαμε από ένα carousel συναισθημάτων χαράς, φόβου, απογοήτευσης και ανακούφισης, συνοδευόμενο από συνεχόμενες επισκέψεις και παραμονές στο νοσοκομείο, οι οποίες κατέληξαν σε μια ωραιότατη ξάπλα καθ’ όλη τη διάρκειά της, αυτή τη φορά η διάγνωση έχει μια σταθερότητα, αν μη τι άλλο: Απαγορεύεται κάθε άσκηση από την πρώτη μέρα, γιατί το αγέννητο πιτσιρίκι αποφάσισε να κάτσει κάτω-κάτω χαμηλά στη μήτρα και να ριζώσει εκεί πέρα.
Χωρίς να αναγκαστείτε να διαβάσετε επιστημονικά άρθρα και περιοδικά για να καταλάβετε, αρκεί να σας πω, ότι ο μικρός αγέννητος αποφάσισε να καταλάβει ένα μη συμβατό με την άσκηση χώρο και να «καπακώσει» και τον τράχηλο με κάτι που επιστημονικώς ονομάζεται επιπωματικός πλακούντας, αναγκάζοντας τη μαμά του, σε αποχή από το τρέξιμο από την πρώτη μέρα που διαπιστώσαμε πού ακριβώς είχε πάει και δέσει. «Κάνε λίγο υπομονή βρε Χριστίνα», μου λέει, με συμπόνοια και κατανόηση από την πρώτη ημέρα, ο αθλούμενος γιατρός μου.
Και αυτή η κατανόηση της τεράστιας αλλαγής στην καθημερινότητά μου από τον περίγυρό μου, είναι αυτό που με κάνει να διατηρώ το κέφι μου στο ακέραιο και να σκέφτομαι καθημερινά ότι όλα καλά θα πάνε. Γιατί, κακά τα ψέματα, μπορεί να επικρατεί η άποψη ότι οι μανάδες όλα τα υπομένουν για χάρη των παιδιών τους και ότι οι αντοχές των ανθρώπων είναι απεριόριστες, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι χαιρόμαστε κιόλας. Ναι, η προσμονή ενός μικρού μπόμπιρα σε κάνει να αντέχεις και τον πόνο της ακινησίας και τις κράμπες και το ψυχολογικό σοκ του να τρέχουν όλοι γύρω σου υπερμαραθωνίους, ενώ εσύ λαχανιάζεις στις τρεις σκάλες. Αλλά δεν ανοίγεις και σαμπάνιες. Και πάνω από όλα, το γεγονός ότι περιμένεις ένα παιδί δε σημαίνει ότι σταματάς να υπάρχεις ως άτομο και πλέον δεν έχεις δικά σου θέλω και επιθυμίες.
Συνεχίζεις να έχεις και αυτό δε σε κάνει λιγότερο άξια μαμά, ή δε σημαίνει ότι αγαπάς λιγότερο το παιδί σου. Το αντίστροφο μάλιστα. Η μαμά πρέπει να έχει μια όμορφη και ισορροπημένη καθημερινότητα, προκειμένου να καταφέρει και να βγάλει μια εξίσου όμορφη και ισορροπημένη αγάπη προς τα παιδιά της. Αν ο περίγυρός μου, λοιπόν, δεν καταλάβαινε ότι η αποχή από το αγαπημένο μου χόμπι κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης είναι μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου. Αν π.χ. ερχόταν ο σύντροφος μου, η μαμά μου, ο γιατρός μου, οι φίλοι μου και μου έλεγαν, «κομμένα αυτά που ξέρεις τώρα, η ζωή σου θα αλλάξει και το τρέξιμο πρέπει να το ξεχάσεις», θα θύμωνα και με αυτούς και με εμένα και με τη ζωή μου.
Το γεγονός ότι όλοι δείχνουν κατανόηση για τη δυσκολία, με την οποία αντιμετωπίζω αυτή την αλλαγή στην καθημερινότητά μου, λέγοντάς μου με αγάπη, «κάνε υπομονή ο μικρός θα γεννηθεί πριν τον Αυθεντικό Μαραθώνιο και αν όλα πάνε καλά θα προλάβεις να τρέξεις με δύο παιδιά στο καρότσι σου», εμένα με κάνει και χαμογελάω με προσμονή. Και έτσι βλέπω τα πάντα βάσει της σωστής οπτικής. Συνειδητοποιώ ότι όλα στη ζωή είναι φάσεις και πρέπει να τα περνάμε ως τέτοιες, ότι όλα είναι μέρος της όμορφης καθημερινότητάς μας και χαίρομαι που εκτός από την οικογένεια που έχω την τύχη να με έχει μεγαλώσει, έχω με τη σειρά μου επιλέξει σωστά τους ανθρώπους που με περιστοιχίζουν. Και βέβαια, όπως και με τη μικρή, εύχομαι ολόψυχα ο μικρός να αγαπήσει το τρέξιμο, όσο και οι γονείς του, ώστε να δείχνει κατανόηση, όταν θα τον τρέχουμε με το καρότσι, πριν καλά καλά σαραντίσει, σε αγώνες δεξιά και αριστερά!
Δημοσίευση στο Runner 106, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
