Όπως έχω πει πολλές φορές, το τρέξιμο είναι κάτι μαγικό, κάτι καθαρά προσωπικό το οποίο ηρεμεί και ολοκληρώνει τον άνθρωπο. Από την άλλη μεριά… υπάρχουν στιγμές που επιβάλλεται να τα παραμερίσουμε όλα αυτά και να παραδοθούμε άνευ όρων στην απόλυτη, συνήθως τελείως «κάφρικη», ατάκα του διπλανού μας.
Οι ατάκες μάλιστα είναι ακόμα καλύτερες όταν αυτοί που τις… πετάνε δεν γνωρίζουν ότι έχουν ακροατήριο. Καθώς εγώ λοιπόν συνήθως τρέχω ναι μεν με ακουστικά, αλλά έχω τόσο χαμηλά τη μουσική ώστε να ακούω ακόμα και τους ψίθυρους γύρω μου, έχω κατά τη διάρκεια των δρομικών χρόνων συγκεντρώσει ένα αμάλγαμα από ατάκες το οποίο και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας.
Ατάκες εκκίνησης
Σε όλες τις εκκινήσεις, είτε αυτές είναι σε μικρούς αγώνες είτε σε μαραθώνιους, είτε σε αγώνες βουνού είτε σε δρόμου, είτε με πολλούς αθλητές είτε με πέντε φίλους, υπάρχει έστω και ένα στιγμιαίο στρίμωγμα. Εκεί πάντα μα πάντα κάποιος θα παραπονεθεί για την καθυστέρηση. Έτσι από κάποιον θα ακούσουμε το κλασικό: «Μάκηηη, Γιώργο, Νίκο, περίμενε βρε, δεν είναι και αγώνας δρόμου», το λιγότερο κλασσικό, αλλά πάντα αγαπημένο «Κάντε στην άκρη με καθυστερείτε και θα αργήσω στον τερματισμό» και το απόλυτα εμπνευσμένο, «Συγνώμη είναι πιασμένη η θέση πίσω από τα ωραία οπίσθια; Έχει ανηφόρα μέχρι το δέκατο χιλιόμετρο και χρειάζομαι κάτι να με τραβάει». Όσο πιο μακρύς ο αγώνας μάλιστα, τόσο περισσότεροι οι αναστεναγμοί και οι προσωπικά αγαπημένες μου ερωτήσεις ήδη από τα πρώτα δέκα μέτρα: «Κοπελιά; Έχει πολύ ακόμα; Έχεις ξανατρέξει σε αγώνα; Εδώ έχεις ξανατρέξει;» στις οποίες παλαιότερα προσπαθούσα να απαντήσω με ψεύτικα σταθερή αναπνοή, αλλά τώρα πια έχω ξεπεράσει τα όποια κόμπλεξ και απλά εξηγώ στους αγαπημένους διπλανούς μου ότι αν τους απαντήσω θα πεθάνω γιατί έχω ήδη εξαντληθεί και ανεβάσει 250 σφυγμούς.
Ατάκες κατά τη διάρκεια αγώνα
Όσο προχωράει ο όποιος αγώνας, οι δρομείς γύρω αραιώνουν, οι ατάκες όμως γίνονται ακόμα καλύτερες. Ίσως είναι στο DNA του Έλληνα να βγάζει τον καλύτερό του εαυτό στα δύσκολα. Δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει αλλά είναι γεγονός. Όσο πιο κακοτράχαλος ο αγώνας και όσο πιο μακρύς, τόσο πιο πολύ γελάω με τα σχόλια των γύρω μου. Έτσι στους αγώνες βουνού, πάντα κάποιος θα δηλώσει ότι «δεν αντέχει άλλο καθαρό αέρα και δεν μπορεί να αποδώσει χωρίς καυσαέριο και τσιγάρο», μια μεγάλη πλειοψηφία θα δηλώσει ότι «η χθεσινή θεραπεία με «ισοτονικές» μπύρες ίσως δεν ήταν η καλύτερη απόφαση για τον σημερινό αγώνα» και μερικοί «θεοί» θα σταματήσουν στα δύσκολα περάσματα για να μου πουν το αμίμητο «οι κυρίες προηγούνται». Και όταν προσπαθήσω γελώντας μέχρι τα αυτιά να περάσω το ποτάμι, γκρεμό, σάρα ή οτιδήποτε άλλο υπάρχει μπροστά μου και σωριαστώ θα μουρμουρίσουν «… και μου θέλατε και ισότητα».
Ατάκες τελευταίων μέτρων και τερματισμού
Όλα τα καλά έχουν ένα τέλος όμως. Έτσι και οι όμορφοι αγώνες στους οποίους πάμε. Όμορφοι; Όχι σύμφωνα με τις φοβερές δηλώσεις που έχω ακούσει στα τελευταία μέτρα πολλών αγώνων. Έτσι έχω ακούσει αθλητές να φωνάζουν όταν βλέπουν πια την γραμμή του τερματισμού με όλη τη δύναμη της φωνής τους «Γη! Γη! Επιτέλους γη!». Μερικούς άλλους προφανώς κάπως πιο εξαντλημένους να ψιθυρίζουν «ένα μασάζ, τα χάπια μου και ένα ταξί να φύγω» και το κορυφαίο όλων «Τώρα πρέπει να με ζυγίσει η Σούλα που γκρινιάζει ότι έχω παχύνει. Πρέπει να έχω χάσει τουλάχιστον πέντε κιλά. Στο γαμπριάτικο κοστούμι μου χωράω». Όλα αυτά αν είστε ένας μεσαίος προς αργός αθλητής βέβαια…
Γιατί αν είστε καλός και είστε μπροστά, τρέχετε μόνος σας, εσείς και το ρολόι σας. Και που είναι η πλάκα σε αυτό; Τι ατάκες θα ακούσετε εσείς; Ποιος θα σας προσπεράσει τραγουδώντας «τσαφ τσουφ τσαφ τσουφ το τρένο περνά – περνά και σφυρά: κοίτα τώρα την πλάτη μου επιτέλους που εδώ και δέκα χιλιόμετρα προσπαθώ να σε φτάσω»!; Ε; Ποιός; Όχι πείτε μου – ποιος; Κανείς είναι η απάντηση προφανώς. Γι’ αυτόν αποκλειστικά τον λόγο κι εγώ τόσα χρόνια αρνούμαι να βελτιώσω τους χρόνους μου στους αγώνες. Γιατί αλλιώς θα μπορούσα. Προφανέστατα. Εννοείται!
Δημοσίευση στο Runner 65, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
