«…το θολωμένο μου μυαλό, μ’ έχει προδώσει προ πολλού, του λέω αλλού και τρέχει αλλού…»
Άκης Πάνου
Όσο παράδοξο κι αν μοιάζει σε πρώτη ανάγνωση, θεωρώ το τρέξιμο δραστηριότητα κατεξοχήν νοητική. Όχι, δεν υποτιμώ διόλου τη σωματική του διάσταση – πώς θα μπορούσα άλλωστε, ζώντας μέσα σ΄ένα σώμα που, όπως συμβαίνει στα ανθρώπινα, θυμάται περισσότερο τον πόνο από τη χαρά; Όμως, πέρα απ’ την αυτονόητη όψη της σωματικής προετοιμασίας δεν ξεχνώ τις ασκήσεις του νου, που κάποτε μοιάζουν γυμνάσια σωστά.
Η διαπίστωση αυτή δεν έχει για αφετηρία καμία επιστημονική θεωρία για τις εγκεφαλικές λειτουργίες, καμία πρωτοποριακή άποψη για τους νευροδιαβιβαστές – παραδέχομαι πως οι γνώσεις μου για την ανθρώπινη φυσιολογία είναι εντελώς εμπειρικές, εκπορευόμενες από τα αρκετά πλέον χρόνια που περιφέρομαι σ΄αυτόν τον κόσμο. Και είμαι σίγουρη πως επιβεβαιώνεται συχνά, κυρίως ασυνείδητα, από τους περισσότερους δρομείς. Κάθε δρομέας έχει να θυμηθεί μέρες που, παρά την κούραση του κορμιού, η προπόνηση απογειώνεται – κι άλλες που, ενώ το σώμα είναι ακμαίο και οι συνθήκες άσκησης μοιάζουν ιδανικές, τα μέλη καθηλώνονται από μια σκέψη, μια φευγαλέα αίσθηση, ένα συναίσθημα της στιγμής.
Στη δική μου δρομική πορεία, οι αποδείξεις αυτής της «θεωρίας» είναι πολλές, τεκμηριωμένες απ’ το αποτύπωμά τους στο σώμα. Δεν βρίσκω λόγο να τις απαριθμήσω, θεωρώντας τες μέρος της εμπειρίας κάθε δρομέα. Θα σταθώ μόνο σε μια στιγμή από το πρόσφατο παρελθόν, που έφερε αυτή τη γνώριμη, ασυνείδητη αίσθηση στο φως του συνειδητού.
Πέρασε αρκετός καιρός που δεν πήρα μέρος σε αγώνες. Οι αλλαγές της μητρότητας, οι νέες προτεραιότητες και ο φόρτος της δουλειάς άλλαξαν το πρίσμα της δρομικής μου εμπειρίας. Μετά από χρόνια που οι προπονήσεις συντηρούσαν την επιθυμία για όλο και καλύτερα αποτελέσματα και η συμμετοχή σε αγώνες ήταν αναπόσπαστο μέρος της αθλητικής μου καθημερινότητας, στράφηκα, με ανακούφιση, είναι η αλήθεια, σε μια χαλαρότερη αθλητική ζωή, που ταίριαζε στις νέες συνθήκες. Με άλλα λόγια, επέλεξα να κρατήσω ζωντανή την αγάπη για το τρέξιμο, διατηρώντας το στη ζωή μου χωρίς τον κίνδυνο να «καώ», στο σώμα και στην ψυχή, από μη ρεαλιστικές επιδιώξεις.
Φέτος την άνοιξη είπα να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου ξανά, όχι για να συγκριθώ με παλιές επιδόσεις, μα για να αποκτήσω μια αφετηρία σημερινή. Στον πρώτο μου αγώνα, στον αργολικό κάμπο, δάμασα την ανησυχία μου βάζοντας για πρώτη φορά στα αυτιά αγαπημένες μουσικές που με έφτασαν εύκολα στον τερματισμό, δίχως να καταλάβω πώς, αλλά και δίχως να ακούσω τον δικό μου ρυθμό. Ακολούθησε, λίγο αργότερα, η Μεσσήνη. Χωρίς ακουστικά και, από λάθος χειρισμό, χωρίς χρονόμετρο, έτρεχα απολαμβάνοντας την ανοιξιάτικη φύση, με οδηγούς τη διάθεση και την αντοχή, και μόνο «βοήθημα» την κανονική ώρα στο ρολόι. Σε κάποιον σταθμό νερού έκανα, άθελά μου, έναν απρογραμμάτιστο υπολογισμό. Τα πόδια μου έφευγαν με άνεση και ο ρυθμός μου συνέχιζε δυνατός, μα, που να πάρει, αυτή η φευγαλέα ματιά που φανέρωσε πως έτρεχα γρηγορότερα από κάθε πρόβλεψη πυροδότησε αληθινή μάχη στο νου. Σαν να χωρίστηκε στα δύο, το θολωμένο μου μυαλό έδινε απρόβλεπτα αντίθετες οδηγίες. «Φύγε γρήγορα, μπορείς», φώναζε το συναισθηματικό μου δεξί ημισφαίριο, για να προσκρούσει σε ένα πεζό: «Αποκλείεται, εσύ δεν τρέχεις ποτέ γρήγορα, ρίξε ρυθμό». Τα πόδια έσπρωχναν αβίαστα μπροστά, μα, όπως συμβαίνει συχνά στη ζωή, το αποτέλεσμα κρίθηκε απ’ την κυρίαρχη σκέψη. Έτσι, στο έκτο από τα δέκα μου χιλιόμετρα, έβαλα μπρος τον δρομικό αυτόματο πιλότο και άρχισα να ρίχνω ταχύτητα για να προσαρμοστώ στη χρόνια πεποίθησή μου, που μένει ανέπαφη από παύσεις και προσαρμογές: «Εγώ δεν είμαι γρήγορη. Αντέχω, μα γρήγορη δεν θα γίνω ποτέ». Τερμάτισα έξαλλη, ζητώντας περισσότερο να σιγάσω τον απρόσκλητο κριτή μες στο κεφάλι μου και λιγότερο να αξιοποιήσω τις δυνάμεις μου για να πάω καλά. Δεν είχα παρά να παραδεχτώ αδυναμία μπροστά στο δαίδαλο της σκέψης που μετέφερε τον αγώνα απ΄τη μεσσηνιακή άσφαλτο στους αθέατους δρόμους του μυαλού.
Μέρες μετά, σκέφτομαι ακόμα αυτήν την προδοσία και θυμώνω. Άλλη λύση δεν υπάρχει, παρά να δαμάσω, έστω για μια φορά, την απείθαρχη σκέψη με την αδιάψευστη νίκη του κορμιού.
Δημοσίευση στο Runner 32, της Αγγελικής Κοσμοπούλου
