Χρόνια πριν, όταν ακόμα έμενα με τους γονείς μου, είχα μια εμπειρία που με βοήθησε να καταλάβω πόσο ιδιαίτεροι είμαστε εμείς οι δρομείς και το άθλημα που έχουμε επιλέξει. Ένα πρόσφατο γεγονός με έκανε να το ξαναθυμηθώ και θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας. Ποιος θα με καταλάβει άλλωστε καλύτερα;
Μία Κυριακή μεσημέρι λοιπόν, είχα επιστρέψει άρον – άρον από την προπόνησή μου, καθώς είχε πιάσει ξαφνικό καλοκαιρινό μπουρίνι με χαλάζι και κεραυνούς. Στάζοντας, σα να είχα μόλις κάνει βουτιά στη θάλασσα, είχα ξεκλειδώσει με χέρια που τρέμανε από το κρύο την πόρτα του σπιτιού μου για να αντικρίσω γνήσια έκπληξη στα μάτια των γονιών μου. Το καλύτερο από όλα βέβαια ήταν η ερώτηση της μητέρας μου «Μα καλά, τι κάνεις εσύ εδώ τέτοια ώρα;»
Να τονίσω σε αυτό το σημείο και για την περίπτωση που δεν είναι σαφές, τις εξωτερικές καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν τη δεδομένη στιγμή:
1. Αέρας 800 μποφόρ, αυτός δηλαδή που παίρνει και σηκώνει δέντρα και λίγο ακόμα θέλει για να σηκώσει αυτοκίνητα.
2. Χαλάζι μεγέθους πορτοκαλιού, ενώ είμαι σίγουρη ότι πρέπει να είχαν πέσει και μερικά καρπούζια κατά μεριές.
3. Βροχή που πλημμυρίζει λεωφόρους μέσα σε δύο λεπτά και παρασέρνει κινητά και ακίνητα.
4. Ουρανός μαύρος και άραχνος που φοβίζει θεούς και δαίμονες.
5. Βροντές και αστραπές που κάνουν τους συναγερμούς των αυτοκινήτων να ξελαρυγγιάζονται.
Και μετά απ’ όλα αυτά οι γονείς μου ρωτάνε γιατί σταμάτησα την προπόνησή μου στον Υμηττό; Μα είμαστε σοβαροί; Τι γονείς είναι αυτοί; Μια ανησυχία δεν την αισθάνθήκαν; Μία αγωνία τι κάνει η μικρούλα και αδύναμη κορούλα τους;
Εντάξει, μπορεί ίσως να ήμουνα ελαφρώς υπερβολική στην περιγραφή μου, αλλά το θέμα είναι ότι οι φυσιολογικοί γονείς φοβούνται όταν τα παιδιά τους τρέχουν μέσα στα όρη τα άγρια βουνά σε τέτοιες συνθήκες. Έτσι δεν είναι; «Ναι, αλλά τα φυσιολογικά παιδιά δεν τρέχουν κάθε μέρα και κάθε νύχτα στα όρη και στα άγρια βουνά!» ήρθε η απάντηση από τη μητέρα μου. «Άρα και εμείς δεν είμαστε φυσιολογικοί γονείς», σιγοντάρισε και ο πατέρας μου. Και θεωρώντας προφανώς πολύ έξυπνο τον σχολιασμό τους, επιστρέψανε ικανοποιημένοι στις κυριακάτικες ασχολίες τους, αφήνοντάς με να στάζω άφωνη στην εξώπορτα.
Το συγκεκριμένο συμβάν το είχα ξεχάσει, μέχρι πριν από λίγο καιρό που σηκώθηκα το πρωί της Κυριακής 13 Μαΐου να τρέξω στο AlpamayoPRO Trail Race. Όταν έφτανα στον χώρο της εκκίνησης, είχαν αρχίσει να πέφτουν κάποιες ψιχάλες για να ακολουθήσει σε λίγο μια γερή νεροποντή. Ενώ περίμενα στο αυτοκίνητο να περάσει, με κάλεσε στο κινητό μια φίλη μου που δεν είχε ξανατρέξει σε αγώνα για να με ρωτήσει εάν ο αγώνας θα γίνει κανονικά. «Εννοείται», της απάντησα με σιγουριά και με μια μικρή έκπληξη. «Γιατί να μη γίνει;» «Γιατί ρίχνει καρέκλες ρε φιλενάδα!» μου απάντησε φωνάζοντας, θυμίζοντάς μου το συμβάν με τους γονείς μου πριν τόσα χρόνια και κάνοντάς με να συνειδητοποιήσω ότι οι δρομείς είμαστε όντως ξεχωριστό είδος, αφού τρέχουμε παντού και πάντα, χωρίς να μας νοιάζει ζέστη, κρύο, μέρα, νύχτα, βροχή ή χιόνι.
Μπορεί, κάποιες φορές, να μεταφέρουμε λίγο την ώρα της προπόνησής μας αν μπορούμε να αποφύγουμε τις κακές καιρικές συνθήκες, αλλά για ακύρωση ή αλλαγή αγώνα ούτε λόγος. Σταματάμε μόνο αν είναι να πεθάνουμε ή να γκρεμιστούμε και ακόμα και τότε, μπορεί να δυσανασχετήσουμε με τους «υπερβολικούς» διοργανωτές. Και το πιο σημαντικό, λατρεύουμε κάθε στιγμή που τρέχουμε και σε τρεχαλοπαρέες τις αναπολούμε με νοσταλγία. Όπως οι άνδρες τον στρατό ένα πράγμα. Μόνο που είναι καλύτερο, γιατί το τρέξιμο, δεν περιορίζεται σε μία μόνο θητεία.
Είναι παντός καιρού, εποχής, φύλου και ηλικίας. Και βέβαια, δεν είναι φυσιολογικό, όπως μου είχαν πει χρόνια τώρα οι μη φυσιολογικοί γονείς μου!
Δημοσίευση στο Runner νο. 57, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
