Πριν από, περίπου, πέντε χρόνια, είχα φτάσει αργά Σάββατο βράδυ σε ένα χωριό, κάπου στη Βόρεια Ελλάδα, για να τρέξω σε έναν αγώνα βουνού το επόμενο πρωί. Τα κλειδιά με περίμεναν κάτω από το χαλάκι του δωματίου και ένα ευγενέστατο σημείωμα με ενημέρωνε ότι το πρωινό θα σερβιριζόταν από τις έξι το επόμενο πρωί. Οπότε γρήγορα πήγα να φτιάξω τα πράγματά μου για τον αγώνα της επόμενης ημέρας.
Τότε διαπίστωσα ότι είχα ξεχάσει ένα λαστιχάκι για να πιάσω τα μαλλιά μου στον αγώνα. Δεν είχα ανησυχήσει, όμως, γιατί είχα σκεφτεί ότι το πρωί θα συναντούσα νωρίς στο πρωινό κάποια κοπέλα να μου δώσει ένα δικό της. Το επόμενο πρωί, όμως, δεν είχα καμία τύχη. Αν και είχα κατέβει από τους πρώτους, μέσα στη μία ώρα που έψαχνα για μία και μόνο γυναίκα, είχα συναντήσει περίπου 20 αθλητές, όλους άνδρες.
Και τότε ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα πόσο απόλυτα ανδροκρατείται αυτός ο χώρος.
Τελικά σε εκείνον τον αγώνα είχα καταφέρει να τρέξω χωρίς να με ενοχλούν τα μαλλιά μου χάρη σε μια κοπέλα φωτογράφο, η οποία μου είχε δώσει το δικό της λαστιχάκι στην εκκίνηση.
Έμαθα, όμως, ότι τα γυναικεία πράγματα είναι σημαντικό να μην τα ξεχνάω αφού οι γυναίκες ήμασταν ακόμα μειοψηφία στο βουνό.
Περίπου πέντε χρόνια μετά, είχα ξεχάσει αυτήν την χαζο-ιστορία, μέχρι που έλαβα ένα μήνυμα από την αθλήτρια της Salomon Γλυκερία Τζιατζιά. Οργάνωνε μια γυναικεία προπόνηση στο βουνό και ο ενθουσιασμός μου ήταν τόσος, που άλλαξα όλο το πρόγραμμά μου αμέσως προκειμένου να τρέξω με άλλες κοπέλες. Σε αυτήν την προπόνηση θα είχα επιτέλους την ευκαιρία να τρέξω με δρομείς οι οποίες δεν θα με περίμεναν και δεν θα τις καθυστερούσα. Σε αυτήν την προπόνηση επιτέλους δεν θα προσπαθούσα να κρατήσω τον ίδιο ρυθμό με κάποιον άνδρα με τα μισά μου χρόνια.
Όπως και τελικά έγινε. Η Κυριακή της 6ης Δεκεμβρίου με βρήκε στην Πάρνηθα με άλλες 22 γυναίκες και έναν μόνο αρσενικό, τον πανέμορφο σκύλο, τον Μάρκο. Σε αυτήν την προπόνηση βρέθηκα να τρέχω μαζί με γυναίκες που μπορεί και να μου έριχναν δέκα χρόνια και να είχαν και δύο παιδιά και να εργάζονταν και σε απαιτητικές δουλειές. Και αυτές οι γυναίκες πήγαιναν πιο γρήγορα από εμένα.
Σε αυτήν την προπόνηση δεν είχα καμία δικαιολογία να καθυστερήσω και αυτό ήταν υπέροχο.
Πέρα όμως από την ευκαιρία να τρέξω με αθλήτριες οι οποίες με «τράβαγαν» χωρίς να το καταλαβαίνουν, αυτή η προπόνηση ήταν ξεχωριστή και για τα χρωματιστά κολάν, τις κορδέλες, τα λουλούδια στα μαλλιά, τις φωνές και τα γέλια. Ήμασταν όλες γυναίκες και ως τέτοιες κάναμε άλλα αστεία και άλλα σχόλια από αυτά που συνήθως ακούς στις ανδροπαρέες. Και ενώ αγαπάω τους άνδρες δρομείς φίλους μου και τους ευχαριστώ που με περιμένουν όταν τρέχω, αυτή την φορά όλα ήταν κάπως πιο οικεία, πιο εύκολα, πιο ικανοποιητικά.
Και όταν μια από τις κοπέλες έχασε το λαστιχάκι της και ρώτησε δυνατά αν είχε κάποια από εμάς ένα δεύτερο να της δώσει, βρεθήκαμε τρεις κοπέλες να της προσφέρουμε ένα. Όταν έδωσα αυτό το λαστιχάκι σχεδόν συγκινήθηκα. Κάτι τόσο ασήμαντο, αλλά και τόσο σημαντικό για εμένα που γεμάτη αγάπη αυτήν την Κυριακή είδα την αυριανή μου παρέα στις προπονήσεις.
Τις γυναίκες που θα συναντάω στα βουνά και θα με προσπερνάνε και δεν θα έχω καμία μα καμία δικαιολογία.
Σε αυτήν την προπόνηση είδα τον καλύτερο μου εαυτό. Και ευχαριστώ την καινούρια κοριτσοπαρέα γι’ αυτό.
Αλλά την ευχαριστώ και για έναν ακόμη λόγο. Γιατί αυτές οι γυναίκες ελπίζω ότι θα φέρουν σιγά-σιγά και άλλες γυναίκες οι οποίες θα φέρουν και τις κόρες τους κάποια στιγμή, ώστε να φτάσουμε να λέμε τελικά και στην Ελλάδα ότι τα βουνά είναι γεμάτα γυναίκες!
Δημοσίευση στο Runner νο. 87, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
