Τις τελευταίες μέρες, το κινητό μου όλο και συχνότερα μού ζητά να δώσω το στίγμα μου. Έτσι όπως ζω, με τη συσκευή διαρκώς κολλημένη στο χέρι, ανάμεσα σε λόγια και μηνύματα που φεύγουν σχεδόν αυτόματα, η οθόνη ανάβει με ένα παρακλητικό «θέλετε να μας πείτε πού βρίσκεστε;».
Δεν υποκύπτω στις σειρήνες παρά σπάνια. Ελάχιστες οι φορές που χωρίς πολλή σκέψη συναινώ σε τέτοια παρακολούθηση. Μου αρκεί που με ακολουθούν παντού φωνές και υποχρεώσεις, ας μην ξέρουν τουλάχιστον πού βρίσκομαι. Και δεν είναι μόνον οι αυτονόητοι λόγοι ασφαλείας. Αν είναι κάτι που όλο και περισσότερο αποζητώ μεγαλώνοντας είναι να χάνομαι. Να μην ξέρει κανείς, κατά το δυνατόν, τις συντεταγμένες της ζωής μου – γεωγραφικές κι όχι μόνον. Κι είναι κι αυτός ένας από τους λόγους που τρέχω – για να χαθώ στον κόσμο. Βάζω τα παπούτσια μου, βγαίνω στην άσφαλτο κι από εκεί, στις μέρες που τρέχω μόνη – τις περισσότερες αυτόν τον καιρό – οι διαδρομές με καλούν.
Διαλέγω να ανέβω από την άσφαλτο στο Λυκαβηττό, στο θέατρο ή ψηλότερα, στον Άη- Γιώργη, ή να ακολουθήσω τον περιφερειακό γύρω απ’ το λόφο, στις μαλακές του περιστροφές. Άλλες φορές παίρνω το χωμάτινο μονοπάτι και ανεβαίνω κάθετα κι επίμονα, ανάμεσα σε πέτρες και πρασινάδες, χωρίς περίσκεψη και προφυλάξεις, με την ανεμελιά που συνήθως μου λείπει, ώσπου να φτάσω σε ένα ξέφωτο, το ίδιο πάντα, που βλέπει την Αθήνα. Άλλοτε πάλι κατηφορίζω, περνάω ξυστά απ’ τον Κήπο και βγαίνω Ακρόπολη. Ανεβαίνω ως του Φιλοπάππου, να ακούσω λίγο την ξεχασμένη καρδιά της αρχαίας πόλης, και κατεβαίνω ως την Πλάκα. Κάποτε, εφοδιασμένη μ’ ένα κέρμα στην πίσω τσέπη του κολάν, σταματώ στη Ρωμαϊκή Αγορά κι ανάβω στα γρήγορα ένα κερί στην Παναγία τη Γρηγορούσα, θέαμα παράδοξο για τους πιστούς. Έπειτα ανηφορίζω απ’ τα Αναφιώτικα, ανάμεσα σε σκαλάκια και αυλές, κι από εκεί επιστρέφω στη βάση μου, γαλήνια, ισορροπημένη και ευτυχής με τη μικρή μου κατάκτηση.
Πρωί καθώς είναι, συνήθως το σπίτι κοιμάται ακόμα κι έτσι, στις καλές μέρες, δεν χρειάζεται να δώσω λογαριασμό για την περιπλάνηση – το πού και το πώς μου. Όχι πως θα πείραζε η μοιρασιά, μα κάποτε είναι τόσο λυτρωτική η αίσθηση πως για λίγο, για κάποιες στιγμές, κανείς δεν σε περιμένει, κανείς δεν περιμένει από εσένα. Απολαμβάνεις το χάσιμο μέσα στον κόσμο χωρίς να πρέπει να δώσεις συντεταγμένες του τόπου ή της καρδιάς – και τα δικά σου βήματα επαρκούν για να κρυφτείς όπου θέλεις, ενώ μπροστά σου φανερώνεται κι απλώνεται η αληθινή ζωή. Αυτό θυμάμαι στο επίμονο κάλεσμα της τεχνολογίας, μπροστά στα βελάκια που επιμένουν να με ακολουθούν στο χάρτη, ζητώντας το στίγμα μου.
Για να δείτε προπονητικά προγράμματα για όλες τις αποστάσεις πατήστε εδώ.
Ναι, παραδέχομαι πως δεν είναι πάντα αναγκαία συνθήκη η μοναξιά για να βουτήξεις στη στιγμή και να τη νιώσεις. Κάποτε, στο τρέξιμο ή στη ζωή, είναι ισχυρότερα τα αθροίσματα – όχι τόσο στις οργανωμένες προπονήσεις, αν με ρωτάτε, μα πιο πολύ στα χαλαρά τρεξίματα της ραστώνης. Όμως, στο τρέξιμο και στη ζωή οι συντεταγμένες της μοιρασιάς ορίζονται αλλιώς, πέρα απ’ τα δεδομένα του GPS. Με κοινά βήματα σε ευθείες και ανηφόρες, που μαθαίνουν να κοντοστέκονται ή να ανοίγουν για να βρουν κοινό ρυθμό. Με βλέμματα που απλώνονται στην ίδια κατεύθυνση. Με το ρυθμό της καρδιάς, που συγχρονίζεται όπως το βήμα. Με λόγια ή με σιωπές – εξίσου ισχυρές. Με γεμάτες παύσεις που περιέχουν αυτό που μοιράζεται χωρίς ανάγκη υπομνηματισμού ή εξήγησης. Τότε δεν χρειάζεται καν η γεωγραφία για να πιστοποιήσει τη συνύπαρξη.
Τότε ξέρεις πού βρίσκεσαι κι είναι τέτοια η αλήθεια της στιγμής που το σκηνικό της θα μπορούσε αίφνης να μεταφερθεί αλλού, σχεδόν χωρίς να αλλάξουν τα δεδομένα της. Αν είσαι μόνος, χάνεσαι με χαρά απ’ τον κόσμο. Αν είσαι με παρέα, δεν χρειάζεται παρά να αναγνωρίσεις τη στιγμή – κι εκεί, ένα βλέμμα ή ένα βήμα αρκεί.
Δημοσίευση στο Runner νο. 50, της Αγγελικής Κοσμοπούλου
