Από τη στήλη «Ιστορίες του Δρόμου» της Χριστίνας Φωτεινοπούλου με τίτλο: Τρέχοντας προς την κορυφή
Εμείς οι δρομείς έχουμε κάποια περίεργα χαρακτηριστικά. Όταν όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι θα δουν έναν όμορφο λόφο γεμάτο ανθισμένα δένδρα, εμείς θα δούμε ένα μέρος για τρέξιμο. Όταν όλοι οι υπόλοιποι θα δουν ένα ήρεμο πάρκο με λιμνούλες και πάπιες κατάλληλο για πικ-νικ, εμείς πάλι θα δούμε ένα μέρος για τρέξιμο. Όταν, τέλος, θα δουν ένα παραδοσιακό πλακόστρωτο χωρίς αυτοκίνητα κατάλληλο για βόλτα, εμείς ξανά θα δούμε ένα μέρος για τρέξιμο. Προφανώς λοιπόν, όταν στη νέα μου διαδρομή προς το γραφείο είδα το Άλσος Βεΐκου, το οποίο δεν είχε τύχει να επισκεφτώ έως τώρα, σκέφτηκα αμέσως ότι θα ήταν ένα τέλειο μέρος για τρέξιμο.
Έτσι, ένα ανοιξιάτικο απόγευμα έφυγα ακριβώς στην ώρα μου από τη δουλειά και πήγα λίγο σαν την τουρίστρια, να βρω πού θα παρκάρω για να τρέξω σ’ αυτό το ωραίο, και καινούριο για μένα, μέρος. Πάρκαρα ακριβώς έξω από το περιποιημένο πάρκο, φόρεσα τα δρομικά μου παπούτσια γιατί είχα διαβάσει ότι το πάρκο είχε καθαρά μονοπάτια, ρύθμισα το ρολόι μου και ξεκίνησα. Και τι ξεκίνησα να κάνω ακριβώς;
Αυτό που κάνω όλη μου τη ζωή όταν βρίσκομαι σε ένα καινούριο μέρος: Κατευθύνθηκα ντουγρού πάνω, ευθεία, προς την κορυφή. Δεν έκανα ζέσταμα, ούτε ακολούθησα ένα από τα πάμπολα καθαρά μονοπάτια που ήταν προφανές ότι ανέβαιναν κάποια στιγμή περιφερειακά στην κορυφή. Μπήκα μέσα στις λάσπες, σκαρφάλωσα στα βράχια με τα εντελώς ακατάλληλα μαλακά δρομικά παπούτσια μου, λαχάνιασα, έσκασα, ίδρωσα, αλλά μέσα σε ένα τέταρτο είχα φτάσει στο πιο ψηλό σημείο του λόφου.
Πραγματικά, ακόμα κι εγώ απόρησα με τον εαυτό μου. Μα γιατί το κάνω πάντα αυτό; Είτε είμαι σε έναν λόφο στο κέντρο της πόλης, είτε στο πιο απομονωμένο βουνό, είτε υπάρχει μονοπάτι, είτε δρόμος, είτε αδιαπέραστοι θάμνοι, εγώ κλασικά θα προσπαθήσω να ανέβω στο πιο ψηλό σημείο.
«… ίσως μου αρέσουν οι προκλήσεις τόσο πολύ που προτιμών να ζορίσω τον εαυτό μου…»
Δεν ξέρω αν είναι κάποιο εξελικτικό θέμα που έχει ξεμείνει σε εμένα, κάπως πιο έντονα από άλλους ανθρώπους. Ίσως όταν ήμασταν σε άγρια κατάσταση να έπρεπε να φτάσουμε στο πιο ψηλό σημείο για να προσανατολιστούμε. Ή μήπως είμαι απλά ανυπόμονη και πάντα αγχωμένη ότι θα με πιάσει η νύχτα, οπότε τρέχω να φτάσω στο πιο ενδιαφέρον σημείο το γρηγορότερο δυνατό. Ή ίσως μου αρέσουν οι προκλήσεις τόσο πολύ που προτιμώ να ζορίσω τον εαυτό μου όσο δεν πάει από την αρχή της δραστηριότητας ώστε να ζήσω την πρόκληση της ανάβασης στην κορυφή.
Το σίγουρο είναι ότι από τότε που μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου έχω αυτό το χαρακτηριστικό. Και το σίγουρο επίσης είναι ότι κάποιοι που κατά διαστήματα δοκίμασαν να πορευτούν μαζί μου, είτε συγγενείς, είτε φίλοι, είτε σύντροφοι, κάποια στιγμή κουράστηκαν να σκαρφαλώνουν, κατάλαβαν ότι δεν ήταν γι’ αυτούς κι εγώ με τη σειρά μου ότι, ίσως, δεν είναι όλα για όλους.
Ένας που γνώρισα, όμως, σε μια τέτοια ανάβαση έμεινε. Και είναι ακόμα εδώ και γελάει κάθε φορά που σφίγγω τα δόντια μου σαν λαγωνικό που μύρισε το θήραμά του και αρχίζω να ανεβαίνω τρέχοντας. Μάλιστα κάνει και στην άκρη, παρόλο που είμαι πιο αργή, για να μου δώσει χώρο, να μου επιτρέψει να ανέβω πρώτη, να χαρεί με τη χαρά μου όταν γρατζουνισμένη και κουρασμένη φτάνω λαχανιασμένη στην κορυφή.
Μια εικόνα βαθιά συμβολική που αν κάτσω και την σκεφτώ λέει πολλά για το χαρακτήρα και των δυο μας, για τη σχέση μας, για την καθημερινότητά μας. Μια ιστορία που προφανώς θα ήταν διαφορετική αν αφορούσε έναν άλλον άνθρωπο. Μια ιστορία, όμως, που ήθελα να μοιραστώ μαζί σας για να σας προτείνω να μείνετε ο εαυτός σας. Και αν σας αρέσει αυτό, ψάξτε να βρείτε ποιος θα σας αγαπήσει γι’ αυτό ακριβώς που είστε, ποιος θα σας θαυμάσει γι’ αυτό που πρεσβεύετε.
Γιατί είστε μοναδικοί και τελικά αυτό που έχει σημασία είναι ποιος θα είναι διατεθειμένος να τρέξει μαζί σας μέχρι την κορυφή. Ακόμα και αν αυτός ο δρόμος είναι δύσκολος και με αγκάθια. Ακόμα και αν τελικά δεν καταφέρετε να φτάσετε. Ακόμα και αν τελικά δεν υπάρχει ακόμα αυτός ο κάποιος αυτήν τη στιγμή. Εσείς, θα έχετε διασκεδάσει, όμως, στη διαδρομή αντί να αναρωτιέστε γιατί δεν είστε σαν όλους τους άλλους και γιατί δεν πήγατε απλά από την πεπατημένη.
Δημοσίευση στο Runner 138, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
