Γνωρίστε τον Λιθουανό υπεραμαραθωνοδρόμο που έχει σαρώσει τα ρεκόρ
Τον γνωρίσαμε από τη συμμετοχή του στο Σπάρταθλον στο παρελθόν. Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, έχει κάνει ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία του στον χώρο των υπεραποστάσεων αφού έχει σημειώσει 4 Παγκόσμια ρεκόρ σε διάφορα αγωνίσματα. Μιλήσαμε με τον Aleksandr Sorokin λίγες μέρες μετά το τελευταίο του κατόρθωμα, το Παγκόσμιο ρεκόρ 24 ωρών που πέτυχε σε αγώνα στην Πολωνία. Ο Aleksandr Sorokin είναι μία ξεχωριστή περίπτωση δρομέα και αξίζει να τον γνωρίσετε!
Τα Παγκόσμια ρεκόρ
12 ώρες: 170,3χλμ.* Nέο 177,41χλμ.
24 ώρες: 309,4χλμ.
150χλμ.: 10:27:48
100μίλια: 11:14:56 **Νέο 10:51:39
4 Παγκόσμια ρεκόρ τα τελευταία 2 χρόνια δεν είναι κάτι εύκολο. Πώς τα καταφέρνεις; Ασχολείσαι με τις υπεραποστάσεις «επαγγελματικά»;
Δεν είμαι επαγγελματίας δρομέας. Έχω «κανονική» δουλειά, εργάζομαι σαν κρουπιέρης σε καζίνο. Την περασμένη χρονιά πλησίασα αρκετά το να γίνω επαγγελματίας, κυρίως λόγω της πανδημίας. Το καζίνο ήταν κλειστό και έτσι είχα τη δυνατότητα να αφοσιωθώ στο τρέξιμο! Επίσης, βρέθηκαν και μερικοί φίλοι – τους οποίους ευχαριστώ βαθύτατα – που μου έδωσαν χρήματα σαν υποστήριξη για το τρέξιμο. Το καλό είναι πως δεν έχω συμβόλαιο με κανέναν και δεν δεσμεύομαι για τίποτα!
Πόσες ώρες την ημέρα προπονείσαι; Πώς είναι μία «τυπική» ημέρα σου;
Όταν εργάζομαι, (δουλεύω συνεχόμενα τρεις μέρες και έχω τρεις μέρες ξεκούρασης) κάνω μία προπόνηση. Τις ημέρες που δεν δουλεύω εκτελώ δύο προπονήσεις. Την περίοδο της πανδημίας που δεν εργαζόμουν έφτασα να κάνω και τρεις προπονήσεις την ημέρα. Η βασική μου προπόνηση είναι το τρέξιμο: Long run, διαλειμματικές, συνεχόμενα. Σε δεύτερο επίπεδο είναι το γυμναστήριο, αλλά και η ποδηλασία ή η κολύμβηση. Όταν έκανα και τρίτη προπόνηση μέσα στην ίδια ημέρα, ήταν συνήθως ένα χαλαρό συνεχόμενο.
Ξέρω ότι άρχισες σε μεγάλη ηλικία να ασχολείσαι με το τρέξιμο. Πες μας λίγο για την ζωή σου πριν ξεκινήσεις.
Στα νιάτα μου ήμουν επαγγελματίας αθλητής του σπριντ καγιάκ με όχι άσχημες επιδόσεις. Ήμουν στην εθνική ομάδα της χώρας, ενώ είχα αγωνιστεί και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα νέων. Το 2005, όμως, είχα έναν τραυματισμό κι έτσι έβαλα τέλος στις προπονήσεις μου και γενικά στην ενασχόληση με τον αθλητισμό.
Μέχρι το 2013, στα 32 μου, δεν έκανα σχεδόν τίποτα με το σώμα μου. Απλά έτρωγα αρκετά, έπινα πολύ, κάπνιζα… Είχα φτάσει κοντά 100 κιλά. Μία μέρα είπα στον εαυτό μου: Αρκετά, κάτι πρέπει να κάνω. Κι άρχισα το τρέξιμο. Έτσι απλά. Μερικούς μήνες αργότερα έτρεξα τον πρώτο μου Ημιμαραθώνιο. Κάποια στιγμή το μάτι μου έπεσε σε έναν αγώνα 100χλμ. στην Λιθουανία. Και είπα: αυτός θα είναι ο επόμενος στόχος! Κι έτσι ξεκίνησε η ζωή μου στις υπεραποστάσεις…
Η στήριξη του αδερφού και η οικογένεια
Η οικογένειά μου αποτελείται από 4 άτομα, τους γονείς μου και τον μικρότερο μου αδερφό, ο οποίος είναι και ο μεγαλύτερος υποστηρικτής μου στους αγώνες. Όποτε έχω κάποιον αγώνα παίρνει άδεια κι έρχεται και με βοηθάει. Μένει μόνιμα στην Κοπεγχάγη, κι έτσι πλέον συναντιόμαστε μόνο στους αγώνες. Την τελευταία φορά, ωστόσο, στην Πολωνία, είχα μαζί μου τον πατέρα μου που με βοήθησε αρκετά. Πλέον έχω παντρευτεί και ζω με τη γυναίκα μου. Εκείνη έχει ένα γιό από τον πρώτο της γάμο, ο οποίος πρόσφατα μάλιστα απέκτησε μία κόρη, κι έτσι κατά κάποιο τρόπο είμαι… παππούς!
Υπάρχει κάποιο «μυστικό» στην προπόνησή σου;
Δεν υπάρχουν μυστικά, απλά μου αρέσει το τρέξιμο!
Η καλύτερη προπόνηση μου είναι τα long run 30-50χλμ. Μένω μόνος με τον εαυτό μου, ακούω τη μουσική μου. Είμαι απλά εγώ και ο δρόμος.
Πόσα χιλιόμετρα καλύπτεις σε μία εβδομάδα; Έχεις κάποιο προγραμματισμό;
Είμαι τύπος των αριθμών, έτσι υπολογίζω τα πάντα. Είναι σημαντικό για μένα, ωστόσο, δεν κάνω τόσα πολλά χιλιόμετρα όσα θα φανταζόταν κανείς. Συνήθως τρέχω 100-150 την εβδομάδα. Σε εβδομάδες «φορτώματος» μπορεί να φτάσω τα 230 ή και τα 280!
Θεωρείς ότι η γρήγορη προπόνηση (υψηλές εντάσεις, διαλειμματικές κλπ.) είναι χρήσιμες για τους υπερμαραθωνοδρόμους;
Υπάρχουν αρκετοί τρόπο για να φτάσεις στο αποτέλεσμα που θες στις υπεραποστάσεις. Να κάνεις πολλά χιλιόμετρα αργά, ή να κάνεις λιγότερα απλά πιο γρήγορα. Αυτήν την περίοδο ακολουθώ περισσότερο το δεύτερο μοντέλο, και μπορώ να πω πως έχει αποτέλεσμα!
Είχα ακούσει πως ο Γιάννης Κούρος δεν έκανε προπονήσεις πάνω από μία ώρα. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, αν όμως όντως ισχύει, είναι εντυπωσιακό! Οι περισσότεροι από εμάς τρέχουμε για πολύ περισσότερο.
Ξεκίνησες σε μεγάλη ηλικία, λοιπόν, και μπήκες σχετικά «απότομα» στις υπεραποστάσεις. Θεωρείς ότι υπάρχει κάποιος κίνδυνος από αυτό; Μήπως αισθάνεσαι να σου λείπουν οι μικρότερες αποστάσεις;
Νομίζω πως τα πάντα έρχονται την κατάλληλη στιγμή. Αν είχα ξεκινήσει νωρίτερα, για παράδειγμα, πιθανόν να είχα κουραστεί και να μην είχα ασχοληθεί ποτέ με τις υπεραποστάσεις. Θεωρώ πως για να τρέξει κανείς σε αυτές τις αποστάσεις θέλει πνευματική ωριμότητα, δεν είναι εύκολο να το κάνεις όταν είσαι νεότερος. Μικρότερες αποστάσεις τρέχω μόνο στις προπονήσεις. Δεν ξέρω καν ποιο είναι το «ατομικό μου ρεκόρ» σε αποστάσεις όπως π.χ ο Ημιμαραθώνιος.
Τελικά, οι υπεραποστάσεις είναι σωματική ή πνευματική δοκιμασία;
Είναι μία συνέργεια. Το πνευματικό είναι ένα τίποτα από μόνο του χωρίς το σωματικό και το αντίθετο.
Ποιο είναι το προπονητικό σου πλάνο για το επόμενο διάστημα;
Σε πρώτη φάση θα πρέπει να ξεκουραστώ για μερικές εβδομάδες. Στη συνέχεια θα αποφασίσουμε με τον προπονητή μου πότε ακριβώς θα ξεκινήσουμε την προετοιμασία μας για τον επόμενο αγώνα, πιθανότατα την επόμενη χρονιά. Το 2021 δεν νομίζω να ξανατρέξω σε κάποιον αγώνα. Ίσως να λάβω μέρος στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, αλλά δεν είναι βέβαιο. Πρέπει να βρω και σε ποιον αγώνα θα τρέξω την ερχόμενη άνοιξη.
Ποια είναι κατά τη γνώμη σου η πιο δύσκολη ή επίπονη απόσταση/αγώνισμα;
Οπωσδήποτε το 24ωρο δεν το ξανατρέχω. Ίσως το 48ωρο να είναι πιο απαιτητικό, θα δούμε…
Το Σπάρταθλον υπάρχει στο μυαλό σου;
Το Σπάρταθλον είναι ένας ξεχωριστός αγώνας που μου αρέσει πολύ. Το πρόβλημα είναι πως είναι κοντά με άλλα σημαντικά πρωταθλήματα, κι έτσι θα πρέπει να θυσιάσεις κάποιον άλλο αγώνα για να λάβεις μέρος. Δεν είναι πάντα εύκολο.
Ποιος ήταν ο πιο απαιτητικός αγώνας που έχεις λάβει μέρος;
Στο παρελθόν είχα κάποιους κακούς αγώνες. Το 2016 στο ευρωπαϊκό και το 2017 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Ξεκίνησα πολύ γρήγορα και ήμουν «νεκρός» μετά από τις πρώτες 12-13 ώρες. Τις επόμενες 12 ώρες ήταν ένα μαρτύριο. Ειλικρινά δεν θα τις ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν ήταν οι αγώνες, αλλά πως τους αντιμετωπίζεις…
Τι θα συμβούλευες έναν επίδοξο υπερμαραθωνοδρόμο;
Καμιά φορά οι «πρωτάρηδες» πιάνονται από λάθος πράγματα. Ασχολούνται πολύ με τον εξοπλισμό, τα ιατρικά κλπ. Αυτά σίγουρα βοηθούν, όμως σε ένα ποσοστό 1-2%. Το υπόλοιπο 98-99% είναι η σκληρή δουλειά, το κίνητρο που έχεις μέσα σου και ο στόχος που έχεις θέσει!
Κι ένα tip;
Το μόνο που χρειάζεσαι είναι ένα κίνητρο και σκληρή δουλειά. Και όλα θα πάνε καλά! Τα όρια και τα φράγματα είναι απλά μέσα στο κεφάλι μας!
φωτογραφίες: Mantas Stankevičius photos
του Βασίλη Παπαϊωάννου
Δημοσίευση στο RUNNER Magazine 127
