Κάθε χρόνο τέτοια εποχή νιώθω στη ραχοκοκαλιά μου την ανατριχίλα του Αυθεντικού Μαραθωνίου. Γεύομαι σχεδόν την πρωινή δροσιά στον Μαραθώνα και τον αλμυρό ιδρώτα στον τερματισμό. Και ονειρεύομαι τη διαδρομή.
Αν κάποιος δοκιμάσει να κρίνει αντικειμενικά τον αγώνα, ο Αυθεντικός Μαραθώνιος δεν είναι ένας από τους καλύτερους του κόσμου. Λογικά σε αυτόν τον Μαραθώνιο δεν θα κάνεις ρεκόρ απόστασης, αφού η διαδρομή είναι ανηφορική και δύσκολη και συνήθως έχει ζέστη. Και παρόλη την ιστορική σημασία της, έχει και αρκετά άσχημα σημεία τα οποία είναι και εξαιρετικά εμφανή καθώς δεν υπάρχουν κατά μήκος της αρκετοί θεατές. Και εκεί που υπάρχουν θεατές, δεν είναι τόσο ενθουσιώδεις όσο σε άλλες χώρες.
Και τέλος, λόγω της ιδιοσυγκρασίας του λαού μας, υπάρχει πάντα η πιθανότητα να διασχίσει τη διαδρομή και να εμποδίσει τους αθλητές, κάποιος πεζός, κάποιο μηχανάκι ακόμα και κάποιο αυτοκίνητο. Όλα τα παραπάνω σίγουρα δεν δημιουργούν μια ειδυλλιακή εικόνα. Το αντίθετο θα έλεγα. Αν κάποιος ξένος άκουγε αυτήν την περιγραφή μπορεί και να μην επέλεγε αυτόν τον συγκεκριμένο Μαραθώνιο για να τρέξει. Όμως η πραγματικότητα, όπως πολύ συχνά συμβαίνει, δεν γίνεται να περιγραφεί μόνο αντικειμενικά.
Η πραγματικότητα του Αυθεντικού Μαραθωνίου εμπεριέχει φως, αέρα, ιστορία και φίλους. Σε κάθε εκκίνηση αγώνα, όπου και αν έχω βρεθεί, επικρατεί ένας ενθουσιασμός και αναβρασμός. Μόνο στον Αυθεντικό Μαραθώ-νιο όμως ακούς συρτάκι και βλέπεις Έλληνες αθλητές να πιάνουν από το χέρι ξένους δρομείς και να τους δείχνουν πώς να το χορέψουν κάτω από την λιακάδα. Μόνο στον Αυθεντικό Μαραθώνιο τρέχεις γύρω από τον τύμβο του Μαραθώνα και κρυφογελάς με τους τουρίστες που κόβουν κλαδιά ελιάς και τα κάνουν στεφάνι, ενώ μέσα σου ξεχειλίζεις από εθνική υπερηφάνεια.
Και μόνο στον Αυθεντικό Μαραθώνιο ακούς τη γλώσσα της καθημερινότητάς σου σε κάθε σου βήμα και έχεις την άνεση να πιάσεις κουβέντα, ακόμα και να διαφωνήσεις με τους δρομείς δίπλα σου.
Για να δείτε θέματα διατροφής ειδικά για δρομείς πατήστε εδώ.
Όπως σε κάθε Μαραθώνιο, δίπλα σου τρέχουν δρομείς που δεν έχουν ξανατρέξει την απόσταση και μοιράζεσαι το άγχος τους. Δρομείς που έχουν ξανατρέξει μια φορά, αυτή τη χρονιά ετοιμάστηκαν πιο σοβαρά και νιώθεις την αποφασιστικότητά τους. Και δρομείς που σχεδόν έχουν χάσει τον λογαριασμό σε πόσους Μαραθωνίους έχουν ήδη τρέξει και αποπνέουν σιγουριά και γνώση. Βήμα-βήμα, χιλιόμετρο-χιλιόμετρο, τρέχεις δίπλα τους. Τους περνάς σε περνάνε, σε χειροκροτούν, σου μιλάνε, σε βοηθάνε. Και όλοι μαζί συμμετέχουν σε κάτι μοναδικό.
Στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας, τον μόνο στον οποίο είσαι αναπόσπαστο μέρος κάτι τόσο μεγάλου και σημαντικού και νιώθεις στο πετσί σου τη συνέχεια αλλά και το βάρος της ιστορίας. Τρέχεις στη διαδρομή που έτρεξε ο Φειδιππίδης τόσα χρόνια πριν. Τρέχεις στον αγώνα που έδωσε το όνομα του σε όλους τους Μαραθώνιους σε αυτόν τον κόσμο.
Ξεκινάς από το μέρος που σηματοδότησε τη μάχη και τη σπουδαιότητα της νίκης και τερματίζεις στο στάδιο που φιλοξένησε τους πρώτους Ολυμπιακούς αγώνες της σύγχρονης ιστορίας. Ακολουθείς μαζί τους τη μοναδική σε όλο τον κόσμο μπλε γραμμή και ξεχειλίζεις από περηφάνια που τα κατάφερες. Τα κατάφερες να σταθείς δίπλα σε τόσους αθλητές, να γίνεις μέρος της ιστορίας και να τερματίσεις τον δικό μας μοναδικό Μαραθώνιο.
Δημοσίευση στο Runner 116, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
