Σίγουρα το όνομά του δεν θυμίζει πολλά ακόμα στους φανατικούς φίλους των δρόμων αντοχής. Κι όμως, ο Kokichi Tsumuraya έδωσε τη ζωή του για το τρέξιμο!
Γεννημένος στις 13 Μαΐου του 1940, ο Ιάπωνας διακρίθηκε από μικρός στους δρόμους αντοχής.
Αθλητικά, η μεγαλύτερη του στιγμή ήταν το 1964 όταν συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο κατακτώντας το χάλκινο μετάλλιο για την Ιαπωνία στον Μαραθώνιο καθώς και την έκτη θέση στα 10.000μ.
Ωστόσο, ο αγώνας αυτός του Μαραθώνιου θα στοίχειωνε για πάντα τη ζωή του. Ο Tsuburaya μπήκε στο Ολυμπιακό Στάδιο δεύτερος, πίσω από τον ανίκητο Abebe Bikila, απέχοντας μόνο 400μ. από το ασημένιο, ολυμπιακό μετάλλιο. Οι δυνάμεις του, όμως, τον πρόδωσαν. Ο Βρετανός Heatley που ακολουθούσε τον πέρασε αφήνοντας τον στην τρίτη θέση.
Οι Ιάπωνες πανηγύρισαν την επιτυχία του συμπατριώτη τους σ’ ένα «ιερό» γι’ αυτούς αγώνισμα που σέβονται και λατρεύουν.
Για τον νεαρό αξιωματικό του στρατού, όμως η στιγμή αυτή ήταν συνώνυμη της αποτυχίας. Ήταν ασυγχώρητο να χάσει το ασημένιο μετάλλιο μπροστά στους συμπατριώτες του. Ένιωσε ντροπή για τον ίδιο του τον εαυτό.
Πολύ γρήγορα έδωσε υπόσχεση πως θα ξεπληρώσει την ασέβεια αυτή υψώνοντας στο βάθρο των νικητών και πάλι τη σημαία της χώρας του στους Ολυμπιακούς Αγώνες που θα ακολουθούσαν τέσσερα χρόνια αργότερα στην άλλη άκρη της Γης, στο Μεξικό!
Τα πράγματα όμως δεν εξελίχθηκαν όπως τα υπολόγιζε ο μικρόσωμος Ιάπωνας. Ένα πρόβλημα στην πλάτη τον εμπόδιζε να προπονηθεί όπως ήθελε. Η συμμετοχή του στη μεγάλη γιορτή του αθλητισμού ήταν αμφίβολη. Ήταν αδύνατο να κρατήσει την υπόσχεση που είχε δώσει.
Έτσι, στις 9 Ιανουαρίου του 1968, πήρε την απόφαση να δώσει τέλος στη ζωή του. Βρέθηκε ξαπλωμένος στο κρεβάτι του ξενώνα του κρατώντας σφιχτά αυτό που τον δόξασε και τον ατίμασε ταυτόχρονα: Το χάλκινο μετάλλιο που είχε κερδίσει πριν από τέσσερα χρόνια στην πατρίδα του!
Στο γραφείο του βρέθηκαν δύο σημειώματα όπου εξηγούσε το γιατί κι ευχαριστούσε τους γονείς, τα αδέρφια και τους προπονητές του.
