Ήταν ένας θρύλος των αποστάσεων που δυστυχώς στις μέρες μας λίγοι θυμούνται. Κι όμως, τη δεκαετία του ’60 σημείωσε 17 παγκόσμια ρεκόρ σε αποστάσεις από τα 3.000 έως τα 20.000μ. ενώ κέρδισε τις 202 από τις 313 κούρσες στις οποίες έλαβε μέρος. Έμεινε στην ιστορία, εκτός των άλλων, γιατί ήταν ο πρώτος δρομέας που έτρεξε τα 10.000 μ. κάτω από τα 28 λεπτά, όταν
το 1965 στο Όσλο κάλυψε την απόσταση σε 27:39.4 βελτιώνοντας το προσωπικό του ρεκόρ κατά 36 δευτερόλεπτα αλλά και ως ένας κορυφαίος δρομέας που δεν κατάφερε να πάρει κάποιο χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο. Ο Ρον Κλαρκ, ο δρομέας φαινόμενο, έφυγε από τη ζωή στα 80 του χρόνια στις 17 Ιουνίου του 2015.
Το μεγάλο παράπονο
Ο Ρον Κλαρκ ήταν ερασιτέχνης αθλητής, όπως όλοι άλλωστε εκείνη την εποχή, ενώ εργαζόταν ως λογιστής. Από σχετικά μικρή ηλικία έδειξε τις ικανότητες του. Δεν ήταν τυχαίο άλλωστε το γεγονός, πως ήταν ο αθλητής που μετέφερε την Ολυμπιακή φλόγα εντός του Σταδίου της Μελβούρνης στους Ολυμπιακούς του 1956 σε ηλικία 19 ετών. Τα επόμενα χρόνια του έφεραν πολλές νίκες και απίστευτα ρεκόρ κυρίως στις ευρωπαϊκές του «περιοδείες».
Το μετάλλιο που δεν ήρθε
Την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν μεγάλες διοργανώσεις όπως σήμερα. Έτσι η μεγαλύτερη ευκαιρία για κάποια μεγάλη διάκριση ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Το 1964 λοιπόν στο Τόκιο, κι ενώ ήταν το μεγάλο φαβορί, δεν κατάφερε να φτάσει στην κατάκτηση του χρυσού αφού ο Μπίλι Μιλς έκανε την κούρσα της ζωής του στα 10.000μ., με τον Κλαρκ να τερματίζει τρίτος. Τέσσερα χρόνια αργότερα οι Ολυμπιακοί πραγματοποιήθηκαν στο Μεξικό καισε υψόμετρο 2.200μ. Ο Κλαρκ παραιτήθηκε από τη δουλειά του και μετακόμισε με την οικογένειά του στο Φον Ρομέ στα Πυρηναία ώστε να εξοικειωθεί με τις συνθήκες του υψομέτρου αφού ήταν παρόμοιες με αυτές της μεξικανικής πρωτεύουσας. Η προετοιμασία του πήγε περίφημα ενώ δύο φορές που κατέβηκε στο επίπεδο της θάλασσας, «σάρωσε» στις αποστάσεις των 2 μιλίων – αρχικά- και των 10.000μ. στη συνέχεια όταν και τερμάτισε 6 δευτερόλεπτα πίσω από το δικό του παγκόσμιο ρεκόρ. Όλα έδειχνα ότι θα έκανε… περίπατο στο Μεξικό.
Εκείνη τη μέρα λοιπόν ο Κλαρκ αφού ακολούθησε υπομονετικά μαζί με 6 ακόμα δρομείς το πρωτοπόρο γκρουπ αποφάσισε να κάνει την αλλαγή του 600 μ. πριν το τέλος. Κι ενώ αρχικά αποσπάστηκε από τους αντιπάλους τους μετά από λίγο τον «έπιασαν» και τον προσπέρασαν. Το αποτέλεσμα; Ο Κλαρκ κάλυψε τα τελευταία 400 μ. σε ρυθμό… τζόγκινγκ (1:25) και κατέρρευσε κυριολεκτικά στον τερματισμό χάνοντας για περίπου μία ώρα τις αισθήσεις του. Την επόμεπόμενη μέρα έτρεξε και στον τελικό των 5.000 μ. όπου φανερά επηρεασμένος τερμάτισε 6ος. 14 χρόνια μετά, υπεβλήθη σε χειρουργείο στη μιτροειδή βαλβίδα με μερικούς γιατρούς να θεωρούν ότι ίσως η υπερπροσπάθειά του στο Μεξικό να συνέβαλε στην επιδείνωση αυτού του προβλήματος. Μάλιστα, η κατάρρευση του Κλαρκ σε συνδυασμό με παρόμοιες καταστάσεις και σε άλλους αθλητές οδήγησαν την Ολυμπιακή Επιτροπή στη μη διεξαγωγή των Αγώνων έκτοτε σε παρόμοιες συνθήκες.
Το μεγαλείο του Ζάτοπεκ
Το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο ήταν το μεγάλο απωθημένο του Ρον Κλαρκ. Το 1966 όταν επισκέφθηκε τον σπουδαίο Εμίλ Ζάτοπεκ στην Πράγα εκείνος του χάρισε το δικό του που είχε κερδίσει στους Ολυμπιακούς του 1952 στο Ελσίνκι λέγοντας του: «Στο δίνω όχι λόγω της φιλίας μας αλλά επειδή το αξίζεις!».
Η προπόνηση
Ο Κλαρκ ήταν λάτρης της προπόνησης καλύπτοντας αμέτρητα χιλιόμετρα σε κάθε προετοιμασία του. Μάλιστα, δεν είχε προπονητή και ακολουθούσε ένα
δικό του, ιδιότυπο πλάνο χωρίς ιδιαίτερες εναλλαγές στον όγκο της προπόνησης σε όλη την περίοδο της προετοιμασίας του. Εκτελούσε καθημερινά 3 προπονήσεις (!) που περιλάμβαναν κυρίως συνεχόμενο τρέξιμο σε σχετικά γρήγορο ρυθμό, ενώ μία ή δύο φορές την εβδομάδα έκανε διαλειμματικές προπονήσεις με μικρά κομμάτια (200, 400 μ.). Τα Σαββατοκύριακα έκανε μόνο μία προπόνηση την ημέρα εκτελώντας το Σάββατο δυνατά tempo run έως και 16 χλμ. και την Κυριακή ένα long run 28-34 χλμ. σε διαδρομές με ανηφόρες και κατηφόρες.
Μετά το τρέξιμο
Η αγάπη του Ρον Κλαρκ για τα κοινά τον οδήγησε να κατέβει υποψήφιος δήμαρχος στην περιοχή Γκολντ Κόουστ στο Κουίνσλαντ της ανατολικής Αυστραλίας θέση την οποία κατείχε για 8 χρόνια.
Το τέλος
Ο Ρον Κλαρκ έφυγε από τη ζωή στις 17 Ιουνίου του 2015 προδομένος από το συκώτι του. Άφησε πίσω του τη σύζυγό του αλλά και δύο γιους αφού λίγα χρόνια νωρίτερα είχε χάσει την μοναδική του κόρη. Πολλοί σπουδαίοι δρομείς έσπευσαν να αποτίσουν φόρο τιμής σε αυτόν τον μεγάλο δρομέα. Πιο χαρακτηριστικά, ωστόσο, ήταν τα λόγια του Φρανκ Σόρτερ, νικητή των Ολυμπιακών αγώνων του Μονάχου στον μαραθώνιο: «Ο Ρον Κλαρκ ήταν το είδωλό μου. Μεγάλωσα βλέποντάς τον με τη σκούρα εμφάνισή του – για μένα αυτό ήταν το σύμβολο του τρεξίματος».
Ο Κλαρκ και οι… Έλληνες
O Ρον Κλαρκ, στο απόγειο της δόξας του υπήρξε το ίνδαλμα και αρκετών Ελλήνων δρομέων, ενώ χωρίς να το γνωρίζει, επηρέασε με τον τρόπο προπόνησής του, τον Βαγγέλη Βαγιανό, έναν από τους σημαντικότερους μαραθωνοδρόμους της εποχής. Ο Βαγγέλης Βαγιανός μας λέει χαρακτηριστικά: «Ο Ρον Κλαρκ ήταν ένας απίθανος αθλητής. Σε όλους τους αγώνες που έτρεξε το 1968 άφηνε τουλάχιστον 30’’ πίσω του τον 2ο δρομέα. Εκείνη την εποχή, στις αθλητικές εφημερίδες όπως π.χ. η Αθλητική Ηχώ, πέρα από τις ειδήσεις, γίνονταν αναφορές και στις προπονήσεις που έκαναν οι μεγάλοi αθλητές. Έτσι ο Γιάννης Διακογιάννης έγραφε για τα πολλά χιλιόμετρα που κάλυπτε καθημερινά ο Κλαρκ. Αποφάσισα λοιπόν να ακολουθήσω και εγώ αυτόν τον τρόπο προπόνησης που ήταν εντελώς αντίθετος με την πρακτική της εποχής. Από το γεγονός αυτό, γνωστός δημοσιογράφος της εποχής χαρακτήρισε τον Βαγιανό ως «τον αθλητή που γυμνάζεται με τα αποκόμματα των εφημερίδων». Και συνεχίζει ο Βαγιανός: «Ο προπονητής μου τότε Βασίλης Βυτινάρος ήταν ανοικτός σε ιδέες και δεχόταν να εφαρμόσω κάποιες από τις προπονητικές συνήθειες του Κλαρκ. Από ένα σημείο και μετά γυμναζόμουν μόνος μου.»
Η «προφητεία» του Γκαμούντι
Το 1968 πραγματοποιήθηκαν στην Αθήνα οι παγκόσμιοι στρατιωτικοί αγώνες στο στάδιο Καραϊσκάκη με τους δρομείς να φιλοξενούνται στη φοιτητική εστία στην οδό Πατησίων. Σε αυτούς συμμετείχε και ο Τυνήσιος Μοχάμεντ Γκαμούντι, μετέπειτα νικητής στα 5.000 μ. στους Ολυμπιακούς Αγώνες του ’68, ο οποίος είχε προβλέψει ότι Ρον Κλαρκ, παρά το γεγονός ότι ήταν ο καλύτερος, δεν θα κατακτούσε το χρυσό λέγοντας χαρακτηριστικά: «Λόγω του υψομέτρου δεν θα διακριθεί».
του Βασίλη Παπαϊωάννου
Δημοσίευση RUNNER 83
