Ήταν η δεύτερη συνεχόμενη νίκη στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Μαραθώνιου για τον Κώστα Γκελαούζο. Μία νίκη που μαζί με την καλή επίδοση, αλλά και την αξιόλογη παρουσία του στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα καταξιώνουν τον 28χρονο δρομέα και σ’ αυτό το αγώνισμα.
>> 2η συνεχόμενη νίκη στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Μαραθώνιου. Πώς εξελίχθηκε για σένα αυτός ο αγώνας;
Ήταν ένας αγώνας που ήμουν απόλυτα συγκεντρωμένος στον εαυτό μου και στο πώς θα διαχειριστώ κάθε κατάσταση και, κυρίως, τις ανηφόρες και τις κατηφόρες. Θυμάμαι κάπου στο 34ο χλμ. μου έλεγε ο ποδηλάτης (συνοδός από τη διοργάνωση) «έλα τελείωσες, ανέβα-σε ρυθμό» και έλεγα «όχι ακόμα». Ήθελα να είμαι συγκρατημένος. Κατάλαβα το τι έγινε και «χαλάρωσα» μόνο όταν βγήκα από την κατηφόρα της Ηρώδου Αττικού.
>> Η επόμενη μέρα;
Το ότι πήγαν όλα πολύ καλά φάνηκε από την επόμενη μέρα. Μετά τον αγώνα για παράδειγμα, δεν είχα πόνους δεν είχα τίποτα. Τις πρώτες 2-3 μέρες απλά είχα πιαστεί λίγο, ίσως από τις ανηφοροκατηφόρες, όμως πολύ γρήγορα είχα και πάλι πολύ όρεξη να κάνω προπόνηση. Από την επόμενη εβδομάδα ήμουν έτοιμος να ξεκινήσω και πάλι προετοιμασία.
>> Έχοντας τρέξει πλέον σε τρεις διοργανώσεις του Αυθεντικού βλέπεις κάποια εξέλιξη;
Αυτή τη φορά από την Αγία Παρασκευή έως τον τερματισμό υπήρχε κόσμος. Είναι κάτι που δεν το είχα ξαναδεί. Σαν διοργάνωση ήταν η πρώτη φορά που έμεινα μόνος μου στον αγώνα για μεγάλο διάστημα, πολύ σπάνια ήταν και η κάμερα μαζί μου. Αυτό δεν με βοήθησε αρκετά. Αν υπήρχαν μερικοί ξένοι δρομείς κοντά στις επιδόσεις τις δικές μας (σ.σ. των Ελλήνων μαραθωνοδρόμων) πιστεύω θα μας βοηθούσε αρκετά. Πρέπει να γίνει και κάτι τέτοιο.
>> Προέρχεσαι από τα 5.000μ. Πώς βλέπεις τον εαυτό σου, έχεις προσαρμοστεί σε αυτό το αγώνισμα;
Πιστεύω ότι το σώμα μου αντιδρά πολύ θετικά στα χιλιόμετρα. Δεν το ταλαιπωρούν. Σαν να εκστασιάζεται και δημιουργεί λειτουργίες που το βοηθούν να κάνει γρήγορη αποκατάσταση. Όταν έτρεχα μικρότερες αποστάσεις δεν ήταν έτσι. Η προπόνηση με «ταλαιπωρούσε» περισσότερο, ενώ μετά τον αγώνα ήθελα κάποιες μέρες για να «ηρεμήσω». Στον Μαραθώνιο δεν με νοιάζει αυτό. Σίγουρα υπάρχουν καταπονήσεις λόγω της διάρκειας του αγώνα, όμως τις ξεπερνάω γρήγορα. Όσον αφορά την προπόνηση, είναι σίγουρα πολύ πιο «εύκολη» σε σχέση με τα υπόλοιπα αγωνίσματα. Ο αγώνας μόνο είναι πιο δύσκολος.
>> Όσον αφορά τον αγώνα, εντοπίζεις διαφορές;
Η αλήθεια είναι πως βλέπω τον αγώνα στον Μαραθώνιο σαν μία δυνατή προπόνηση αντοχής. Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι πάω να κάνω ένα δύσκολο αγώνα. Όταν κάθομαι στην εκκίνηση, και ιδιαίτερα στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα που γνωρίζω τους υπόλοιπους δρομείς, σκέφτομαι ότι έχουμε μαζευτεί μερικά παιδιά για να κάνουμε ένα δυνατό Long Run κι όποιος αντέξει… Ίσως επειδή είμαι «φρέσκος» ψυχολογικά από τις μικρότερες αποστάσεις δια-χειρίζομαι πολύ καλύτερα την ψυχολογία του Μαραθώνιου.
>> Έχεις κάποιο δικό σου «μυστικό»;
Η καλή ψυχολογία για τον Μαραθώνιο είναι το μυστικό. Χωρίς καλή ψυχολογία και διάθεση δεν μπορείς να τρέξεις. Θυμάμαι τον εαυτό μου στο Ντίσελντορφ πριν από δύο χρόνια να ξεκινάω και στο 4ο χλμ. να κοιτάω το ρολόι μου και να λέω «έχω άλλα 38;». Τελικά στο 15ο σταμάτησα. Σίγουρα, το να ξεκινάς τον αγώνα με καλή διάθεση βοηθάει σημαντικά.
>> Ποιος είναι ο επόμενος στόχος; Υπάρχει περίπτωση να ξανατρέξεις μικρότερες αποστάσεις;
Θα τρέξω Μαραθώνιο την άνοιξη. Θέλω πολύ να τρέξω στο Λονδίνο. Επόμενες μου επιλογές είναι το Παρίσι ή το Αμβούργο, ενώ σίγουρα θα μπω στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα σε ανώμαλο έδαφος, για το σύλλογό μου, τον Παναθηναϊκό. Πάντως για τα επόμενα δύο χρόνια βλέπω μόνο τον Μαραθώνιο με απώτερο στόχο το Τόκιο και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020.
>> Προπονείσαι κυρίως στην Αθήνα. Θα ήθελες να αλλάξεις τις συνθήκες προπόνησής σου; Και πώς;
Σίγουρα το να προπονείσαι στην Αθήνα δεν είναι το ιδανικό. Προσωπικά τρέχω στον Υμηττό, στον Εθνικό Κήπο και στη Φιλοθέη, ενώ πηγαίνω και στο ΟΑΚΑ. Από την άλλη, δεν θα μου άρεσε να πάω μόνος μου για ένα μεγάλο διάστημα σ’ ένα υψόμετρο να προπονηθώ. Αυτό που θα ήθελα να βρω είναι 3-4 αθλητές με παρεμφερή αγωνίσματα και επιδόσεις και να πάμε παρέα για προετοιμασία σε ένα τέτοιο περιβάλλον (σ.σ. προπονητικό κέντρο σε υψόμετρο). Δυστυχώς, αυτή τη στιγμή, ούτε οι αθλητές βρίσκονται ούτε το υψόμετρο είναι εφικτό. Αν έβρισκα κάτι τέτοιο, θα το έκανα, στην αρχή με μικρά διαλείμματα, κι αν έβλεπα ότι μου βγαίνει, για μεγαλύτερα διαστήματα.
>> Υπάρχει πλέον μία άλλη σχέση των δρομέων με τους πρωταθλητές. Σε επηρεάζει με κάποιο τρόπο αυτό;
Μου έχει τύχει σίγουρα να με σταματήσει κόσμος να μου πει ότι σε θαυμάζουμε, ή να μου στείλει κάποιος γονιός για τα παιδιά του. Γενικά είμαι πολύ χαμηλών τόνων και ντρέπομαι, όμως καταλαβαίνω την ευθύνη μου σαν αθλητής και σοβαρεύω περισσότερο. Όταν βλέπω ότι ο κόσμος θαυμάζει αυτό που κάνω με κάνει να γίνομαι πιο «επαγγελματίας». Είναι σίγουρα ένα κίνητρο για μένα. Γενικά, πάντως, με ευχαριστεί που το τρέξιμο έχει μπει στη ζωή και στην κουλτούρα του Έλληνα. Με αυτόν τον τρόπο καταλαβαίνει ο κόσμος περισσότερο τί είναι αυτό που κάνουμε κι έτσι έρχεται πιο κοντά στον αθλητισμό και στους αθλητές. Βλέπει ότι το τρέξιμο τελικά, είναι πολύ πιο επαγγελματικό από άλλα αθλήματα. Υπάρχει μεγαλύτερος σεβασμός και αναγνώριση και κατ’ επέκταση και χορηγοί. Χαίρομαι, όμως, γιατί πιστεύω πως το δρομικό κίνημα θα φέρει περισσότερα παιδιά στον αθλητισμό.
Ο Κώστας Γκελαούζος αναδείχθηκε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά πρωταθλητής Ελλάδας στον Μαραθώνιο σημειώνοντας μάλιστα ένα νέο προσωπικό ρεκόρ με 2:21:54. Γεννημένος το 1990 στην Άμφισσα από μικρή ηλικία διακρίνεται στον ανώμαλο δρόμο και στις αποστάσεις από τα 1.500μ. και πάνω. Τα τελευταία χρόνια ζει μόνιμα στην Αθήνα και προπονείται με τον Χρήστο Παπαχρήστο.
Δημοσίευση στο Runner 110, του Βασίλη Παπαϊωάννου
Φωτο: Victah Photorun.net, Eurokinissi (Γιάννης Παναγόπουλος, Τάκης Σάγιας)
