Η ιστορία του έκανε αίσθηση στα ελληνικά δρομικά νέα και στέκια. Ο Γιώργος Κακαβάνης είναι ο νεόκοπος δρομέας που έτρεξε στους έξι από τους επτά Μαραθώνιους της χώρας μας τη σεζόν 2017-2018 και η ιστορία του έγινε γνωστή και από το runnermagazine.gr
Λίγες μέρες μετά την ολοκλήρωση του ξεχωριστού επιτεύγματός του, μοιράστηκε μαζί μας τις σκέψεις του, τι τον οδήγησε στην απόφαση να το ξεκινήσει, τα προβλήματα που αντιμετώπισε, αλλά και τελικά, τι αποκόμισε!
“Κάθε άνθρωπος θέτει προσωπικούς στόχους σε τομείς ενδιαφέροντός του. Κι όπως κάθε δρομέας, έτσι κι εγώ αναζητούσα τον φετινό στόχο μου. Είχα μόλις τρέξει τον πρώτο μου Mαραθώνιο, αυτόν της Αθήνας τον Νοέμβριο 2017, η εμπειρία και η συγκίνηση ήταν τόσο έντονες που ήδη κιόλας από τη στιγμή του τερματισμού αναζητούσα την επόμενη ευκαιρία που θα μου επέτρεπε να το ξαναβιώσω το συντομότερο δυνατόν.
Όμως, πώς θα γινόταν αυτό; Μια μέρα, μέσα στις γιορτές των Χριστουγέννων, κι εκεί που μελετούσα προσωπικές ιστορίες δρομέων που θαυμάζω και οι οποίοι ξεπέρασαν τα όριά τους παροτρύνοντας τους αναγνώστες να τιθασεύουν το σώμα με το πνεύμα τους, αστραπιαία, πέρασε από το μυαλό μου η φιλόδοξη ιδέα να τρέξω όλους τους Mαραθώνιους της Ελλάδας.
Ίσως υποσυνείδητα να ήθελα να ξεπεράσω κι εγώ τα δικά μου όρια μ’ έναν αντισυμβατικό τρόπο, σαν τους δρομείς που έχω πρότυπο. Σκέφτηκα ότι είμαστε μία ευλογημένη χώρα με φυσικό κάλλος και άρα οι διαδρομές των Mαραθωνίων δε θα μπορούσαν παρά να ήταν εξίσου όμορφες διευκολύνοντας το έργο ενός αρχάριου δρομέα που κάνει τα πρώτα του βήματα σαν κι εμένα. Αμέσως βάζω στη θέση του τον εαυτό μου, “σύνελθε Γιώργο”, είπα μέσα μου, “έναν Mαραθώνιο έκανες και πήραν τα μυαλά σου αέρα, δε γίνεται”. Για την επίτευξή του θα έπρεπε σίγουρα να ξεπεράσω τα όρια μου, που ίσως να μην είναι πολύ δύσκολο για έναν έμπειρο δρομέα, αλλά για μένα ή για κάποιον που ασχολείται ερασιτεχνικά, περιστασιακά με το τρέξιμο, χρειάζεται να βγει από τη “ζώνη άνεσης”.
“Γίνεται”, επιμένει πάλι μια σκέψη. “Έλα τώρα… 2 μόνο χρόνια τρέχεις και πριν ένα μήνα έκανες πρώτη φορά 42χλμ”, συνεχίζει η φωνή της λογικής. “Κι όμως ΓΙΝΕΤΑΙ” επιμένει αυτή η σκέψη. Αυτό ήταν. Την επόμενη μέρα, 30 Δεκεμβρίου, θυμάμαι χαρακτηριστικά, έψαξα και βρήκα πού πραγματοποιούνται αγώνες Mαραθωνίου στην Ελλάδα, έκλεισα όλα τα ξενοδοχεία στις πόλεις αυτές και όπου χρειαζόταν αεροπορικά εισιτήρια. Στο σύνολό τους ήταν άλλοι έξι αγώνες (δρόμου σε άσφαλτο) εκ των οποίων οι δύο την ίδια μέρα. Άρα αναγκαστικά θα έτρεχα σε 5 Mαραθωνίους ακόμα, οι οποίοι πραγματοποιούνταν όλοι μέσα σε διάστημα δύο μηνών, βδομάδα παρά βδομάδα, Μάρτιο και Απρίλιο του 2018. Με άλλα λόγια… είχα μόλις δύο μήνες μπροστά μου να προετοιμαστώ σωματικά από τη μέρα που το αποφάσισα πνευματικά! Γίνεται άρα να υποτάξουμε όντως το σώμα μας στο πνεύμα μας; Ήθελα κι έπρεπε να το μάθω.
Με το νέο έτος ξεκίνησα εντατικές προπονήσεις. Είχα έναν στόχο μπροστά μου και ήθελα να προσπαθήσω να σταθώ επάξια. Μία αρκετά έντονη, όμως, ενόχληση στο δεξί γόνατο με οδήγησε στην αποχή από τις προπονήσεις σχεδόν ολόκληρο τον Ιανουάριο. Τα πρώτα γκρίζα σύννεφα άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Γιατί όταν κάνεις σχέδια ο Θεός, λένε, γελάει. “Το παράκανα”, σκέφτηκα, “κι αν δε βγαίνουν οι προπονήσεις πόσο μάλλον τότε οι απανωτοί αγώνες”. Ξανασκέφτηκα, πιο έντονα από ποτέ, να ματαιώσω το όλο σχέδιο. Αναρωτιόμουν αν αξίζει τον κόπο και την ταλαιπωρία τόσων ταξιδιών. Στο κάτω κάτω τι θα κέρδιζα; Ευτυχώς φέρνοντας πάλι στο νου μου όλους αυτούς που έχουν πετύχει άθλους δεκάδες φορές πιο δύσκολους από αυτό που θα επιχειρούσα εγώ, οι σκέψεις αυτές απομακρύνονταν αμέσως. Έτσι, διατήρησα τον στόχο μου κι επιβραβεύτηκα με τον Φεβρουάριο να κυλάει ομαλά και όλες τις προπονήσεις να πραγματοποιούνται επιτυχώς.
Και 4 Μαρτίου στις 9 το πρωί στέκομαι στην εκκίνηση του πρώτου Mαραθώνιου, από τη σειρά των 5, στο Ναύπλιο. Κι ακολούθησαν οι άλλοι τέσσερις, υπομονετικά, κάτι σαν εξετάσεις του σώματος και της πειθαρχίας, βδομάδα παρά βδομάδα.
Καλαμάτα (Μεσσήνη), Θεσσαλονίκη, Χανιά, Ρόδος. Πολλές οι εντυπώσεις και οι αναμνήσεις. Δεν είναι όλες θετικές, όπως η υγρασία σε συνδυασμό με τη ζέστη στο Ναύπλιο, η 3ωρη βροχή στη Μεσσήνη, η έλλειψη αντηλιακού στη Θεσσαλονίκη, η 12ωρη καθυστέρηση του αεροπλάνου μία μέρα πριν τον αγώνα στα Χανιά, η υψηλή θερμοκρασία στη Ρόδο. Ωστόσο, χρειάστηκε ιδιαίτερη προσπάθεια να θυμηθώ και να καταγράψω τώρα όλα αυτά τα ‘δύσκολα’ γιατί στο μυαλό μου κυριαρχούν μόνο οι έντονες θετικές μοναδικές στιγμές. Η ευφορία που νιώθεις την ώρα που τρέχεις, η χαρά της προσπάθειας κατά τη διάρκεια του αγώνα και, κυρίως, του τερματισμού, τα συγχαρητήρια από τους συναθλητές και τους δικούς σου ανθρώπους, μία αγνή ανεξήγητη ευτυχία που σ’ ακολουθεί για μέρες ακόμα μετά. Το συναίσθημα την ώρα που τρέχεις, όταν ξεπεράσεις το επίπεδο του αρχάριου, το οποίο στις πρώτες διαδρομές είναι πράγματι λίγο επώδυνο, είναι μοναδικό. Το τρέξιμο σε γεμίζει, σε ευχαριστεί, ξεχνάς την καθημερινότητά σου, νιώθεις γεμάτος.
Σε αυτό το ταξίδι ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε επίσης οι σκέψεις που έρχονταν μόνες τους κατά τη διάρκεια των αγώνων. Υπάρχουν βέβαια χρονικά διαστήματα που δε σκέφτεσαι απολύτως τίποτα και επικεντρώνεσαι στο τρέξιμο, τη διαδρομή και την τακτική σου, ωστόσο, όταν ξεκινήσεις να σκέφτεσαι, θα σκεφτείς τα πάντα. Από το πιο ασήμαντο, όπως που θα πιω καφέ μετά τον αγώνα μέχρι το πιο σημαντικό. Σε προβλήματα που σκέφτεσαι την ώρα του τρεξίματος βρίσκεις πολλές φορές τις καλύτερες λύσεις. Ίσως, γιατί σκέφτεσαι με καθαρό και ελεύθερο μυαλό. Αλλά, ακόμα πιο εντύπωση ξέρεις τι μου έκανε; Ότι μετά τον τερματισμό ενός Μαραθώνιου βλέπεις με άλλη οπτική τα πράγματα, ειδικά τι σε ενοχλεί, με τι ανόητα θέματα “σπάζεσαι” κι εκτιμάς διαφορετικά τις μικρές καθημερινές απολαύσεις.
Κλείνοντας, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την αγαπημένη μου φράση για το τρέξιμο: “Είναι απλό, το ένα πόδι μπροστά από το άλλο και ΠΑΜΕ!“
