Τον γνώρισα για πρώτη φορά στην έκθεση του Αυθεντικού – τότε Κλασικού – Μαραθώνιου της Αθήνας όταν ήρθε να παραλάβει τον αριθμό συμμετοχής του από το περίπτερο του RUNNER πριν από έξι χρόνια, καθώς συμμετείχε με την ομάδα μας. Έκτοτε τον συναντώ εκεί κάθε χρόνο αφού είναι σταθερός στο ραντεβού του στα 5 χλμ. της συγκεκριμένης διοργάνωσης. Με την ίδια όμως… σταθερότητα αντιμετωπίζει και την πρώτη θέση της ηλικιακής του κατηγορίας. Βλέπετε, από το 2010 έως και σήμερα την κατακτά με ευκολία.
Ηλίας Αραμπατζιδάκης είναι ένας χαρούμενος 68άρης που τρέχει γιατί του αρέσει και γιατί του δίνει τη δυνατότητα να χαίρεται με λιγότερες τύψεις τις άλλες απολαύσεις της ζωής. Δεν πιέζεται, τρέχει, όμως, σχεδόν κάθε μέρα, σε ένα πανέμορφο πάρκο που έχει την τύχη να βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο σπίτι του, και υπολογίζει μεθοδικά τα χιλιόμετρα του μήνα. Φυσικά, του αρέσει να κερδίζει γι’ αυτό και αγωνίζεται πλέον αποκλειστικά στα 5 χλμ. του Αυθεντικού Μαραθώνιου.
«Από τότε που ξεκίνησα έχω τρέξει σε πάρα πολλούς αγώνες. Τα τελευταία χρόνια όμως δεν πάω σε αγώνες γιατί είμαι …κομπλεξικός και δεν θέλω να βλέπω πλάτες», λέει γελώντας.
Πώς όμως ξεκίνησε αυτή η «κυριαρχία» στα 5 χλμ. του Μαραθώνιου στις ηλικιακές κατηγορίες 60-64 αρχικά, και 65-69 στην συνέχεια για έναν πρώην καπετάνιο του εμπορικού ναυτικού; «Το 2008 έτρεξα στα 10 χλμ. του Μαραθώνιου. Κάπου στο 5ο χλμ. με έπιασε ένας έντονος πόνος στο πέλμα όμως δεν σταμάτησα και συνέχισα μέχρι να τερματίσω. Έκανα 9 μήνες να επανέλθω κι αυτό το λάθος δεν το ξανακάνω. Έτσι, το 2009, αφού δεν είχα προετοιμαστεί αρκετά, πήγα στα 5 χλμ. για πλάκα. Εκεί, στη Διονυσίου Αεροπαγίτου (σ.σ ήταν η παλιά διαδρομή) κι ενώ είχα ξεκινήσει χαλαρά, μόνο προσπερνούσα άλλους δρομείς, και δεν με πέρναγε κανείς. Τελικά τερμάτισα 2ος στην ηλικιακή μου κατηγορία. Τότε κατάλαβα ότι τα 5 χλμ. είναι το αγώνισμα μου».
Η ιστορία του για το πώς ξεκίνησε το τρέξιμο, θυμίζει λίγο πολύ την ιστορία πολλών. Μόνο που έγινε πριν από 40, σχεδόν, χρόνια!
«Όταν ήμουν 30-31 ετών έφτιαξα μία ομάδα στην εταιρεία που εργαζόμουν και παίζαμε μπάλα. Κάποια στιγμή έφυγα και δεν είχα ομάδα κι έτσι άρχισα να ψάχνω παρέα για να παίζω. Άρχισα να πηγαίνω στα βοηθητικά του ΟΑΚΑ, εκεί όπου μαζεύονταν κι έπαιζαν πολλές παρέες, έχοντας μαζί μου από μία κόκκινη, μία κίτρινη, μία πράσινη και μία μπλε μπλούζα περιμένοντας αν θα τραυματιστεί ή θα κουραστεί κάποιος ώστε να πάρω τη θέση του. Είδα όμως ότι κάποιοι ερχόντουσαν εκεί για να τρέξουν. Στην αρχή τους αντιμετώπισα με απορία, έπειτα όμως άρχισα να το δοκιμάζω κι εγώ. Εκεί λοιπόν, ένας από αυτούς μου είπε να πηγαίνω στον Υμηττό όπου γνώρισα κι άλλους δρομείς αλλά και τον άνθρωπο που με έμαθε να τρέχω, τον «καθηγητή» Ανδρέα Σουρή. Μετά από λίγο καιρό, το 1990 έτρεξα τον πρώτο μου μαραθώνιο σε 4:12. Η συνέχεια περιλαμβάνει κι άλλους αγώνες, μαραθώνιου, ημιμαραθώνιου, 10 χλμ. αλλά και μικρότερων αποστάσεων».
Φυσικά, κάθε νέα ασχολία απαιτεί και κάποιο κίνητρο.
«Ξεκίνησα να τρέχω γιατί είμαι λαίμαργος. Όταν βρω καλό φαγητό το ευχαριστιέμαι» απολογείται και παραδέχεται πως όταν καμιά φορά ξεφεύγει στο φαγητό και πιεί τα τσιπουράκια του, λέει στον εαυτό του: «Πρέπει να πληρώσεις τον λογαριασμό». 40 μέρες πριν τον αγώνα, ωστόσο, κόβει «μαχαίρι» το αλκοόλ!
«Ο μόνος περιορισμός που έχω είναι να βγάζω τα παπούτσια μου πριν μπω στο σπίτι και αυτός από τη γυναίκα μου» λέει περήφανα, αφού οι ιατρικές εξετάσεις του είναι πάντα καθαρές κι έτσι δεν ασχολείται με όρια χοληστερίνης, ζάχαρο κ.ά. Η συνέντευξη έγινε στο γραφείο του, ένα πολύ επιμελώς στημένο δωμάτιο, στον 2ο όροφο του σπιτιού του. Οι τοίχοι κρεμούν περήφανα δεκάδες δρομικά «παράσημα» και φωτογραφίες.
«Εδώ σχεδιάζω και καταγράφω την προπόνησή μου με ησυχία. Μετά τη σύνταξη άρχισα να προπονούμαι πιο συστηματικά και με πρόγραμμα. Μέχρι πέρυσι έτρεχα 150 χλμ. τον μήνα. Φέτος είπα να τρέχω λιγότερο όμως πάλι τρέχω κοντά στα 150 χλμ. γιατί πλέον έχω πολλούς φίλους στο πάρκο και τους βοηθάω, όποτε μου το ζητήσουν, να συμπληρώσουν τα χιλιόμετρά τους».
Ο Ηλίας και οι άλλοι
Πως είναι όμως οι σχέσεις του με τους άλλους δρομείς και πως αντιμετωπίζει το οικογενειακό και το φιλικό του περιβάλλον την ενασχόλησή του;
«Υπάρχουν άνθρωποι που με παραδέχονται, υπάρχει και το σχετικό, φιλικό «δούλεμα». Όμως κι αυτοί όταν βλέπουν τα κατορθώματά μου με συγχαίρουν. Φέτος μάλιστα, μία παρέα φίλων με βράβευσαν που βγαίνω πρώτος και μου χάρισαν ένα ξεχωριστό αναμνηστικό. Μου αρέσει όμως να παρακινώ κι εγώ κόσμο να τρέξει», κι αυτό είναι κάτι που το επιβεβαιώνουν πανηγυρικά αφού δεν είναι λίγες οι φορές που έχει έρθει στα γραφεία του περιοδικού για να κάνει δώρο μία ετήσια συνδρομή του RUNNER σε κάποιον φίλο του, νεόκοπο δρομέα.
«Βέβαια, αντιμετωπίζω και ειρωνείες. Κάποια στιγμή έτρεχα με γυαλιά γιατί είχα κάνει καταρράκτη. Και μου λέει ένας: “έβαλες τα γυαλιά για να μας κάνεις το τζόβενο”; Όταν του είπα ότι είχα καταρράκτη δεν είπε άλλη κουβέντα». Μίαν άλλη φορά, και πάλι στο πάρκο, περπατούσαν δύο άγνωστοι και κάποια στιγμή τους προσπέρασα τρέχοντας και τους άκουσα να λένε: “εμείς τουλάχιστον ξέρουμε τι μας γίνεται και δεν καβαλάμε καλάμι”. Δεν είπα τίποτα και συνέχισα.
Όταν τους ξαναπέρασα, τους άκουσα και πάλι να λένε φωναχτά: “το διάβασες για έναν που πέθανε όταν έτρεχε;” Τότε δεν άντεξα, σταμάτησα και τους απάντησα: “Ξέρω κι εγώ περιπτώσεις ανθρώπων που πέθαναν ενώ έτρεχαν. Όμως ξέρω και πολλούς που πέθαναν επειδή δεν έτρεχαν!”».
Το τρέξιμο δεν είναι το παν για τον κ. Ηλία και παίρνει από αυτό ό,τι πραγματικά χρειάζεται. Μοναδικός τους στόχος, όπως χαρακτηριστικά λέει: «Να βγαίνω πρώτος μέχρι τα 70 στο 5άρι».
Και του το ευχόμαστε!
του Βασίλη Παπαϊωάννου,
Δημοσιεύθηκε στο RUNNER 88
