Δεν συναντάς συχνά ένα κορίτσι που μέχρι τα 17 του δεν είχε τρέξει ούτε… ένα μέτρο και στα 25 του πιάνει το όριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στον Μαραθώνιο. Η Γιώτα Βλαχάκη πρόσφατα έτρεξε 2:43:00 στην πρώτη της απόπειρα στην απόσταση, στο Ένσκεντε της Ολλανδίας, κι έγινε η τρίτη Ελληνίδα που πιάνει το όριο για τους Αγώνες του Ρίο, μετά τις Σοφία Ρήγα και Ράνια Ρεμπούλη. Μπορεί να μην είναι ακόμα βέβαιο ότι θα είναι αυτή η τρίτη μαραθωνοδρόμος που θα μας εκπροσωπήσει στη μεγαλύτερη αθλητική διοργάνωση, το γεγονός όμως ότι στο ντεμπούτο της πέτυχε μία τέτοια επίδοση, και φυσικά ότι άργησε πολύ να ασχοληθεί με το τρέξιμο, δίνει ακόμα πιο μεγάλη αξία στο επίτευγμά της.
Λίγα λόγια για τη Γιώτα
Η Γιώτα μεγάλωσε και ζει στα Ιλίσια μαζί με την οικογένειά της. Είναι γεννημένη στις 3 Απριλίου του 1991 ενώ έχει μία δίδυμη αδερφή κι έναν μεγαλύτερο αδερφό που είναι κι αυτός δρομέας, σε μικρότερες όμως αποστάσεις. Μέχρι τα 17 της δεν είχε ασχοληθεί ποτέ με κάποιο άθλημα ή αθλητική δραστηριότητα παρά το ότι ο αδερφός έκανε από μικρός προπονήσεις στον στίβο. Όλα ξεκίνησαν από ένα τηλεφώνημα του Γιώργου Ζώρζου, του προπονητή και στυλοβάτη του ΓΑΣ Ιλισός – και τότε προπονητή του αδερφού της – ο οποίος προέτρεψε αυτήν και την αδερφή της να ξεκινήσουν προπόνηση απλά και μόνο για να τρέξουν στον ανώμαλο δρόμο. Τα παραπανίσια κιλά που είχε την οδήγησαν να δεχθεί και να ξεκινήσει δειλά δειλά τις προπονήσεις. Σήμερα, περίπου 7 χρόνια μετά έχει αφιερωθεί στο τρέξιμο έχοντας αλλάξει για πάντα τη ζωή της.
Διαβάστε τη συνέντευξη που μας παραχώρησε λίγες ημέρες μετά τον πρώτο της μαραθώνιο και το 2:43:00.
Πώς σου φάνηκε ο πρώτος σου μαραθώνιος;
Ήταν μία πολύ ωραία εμπειρία ενώ ήταν φανταστική και η διοργάνωση. Σχετικά με τον αγώνα αντιμετώπισα κάποιες δυσκολίες ενώ μετά το 37ο χλμ. αναγκάστηκα να ρίξω αρκετά τον ρυθμό μου όμως τερμάτισα σε έναν χρόνο που ήταν μέσα στους στόχους μου.
Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετώπισες;
Όλα τα προβλήματα που αντιμετώπισα ήταν από δικό μου λάθος για αυτό και πάνω στην κούρσα «έβριζα» τον εαυτό μου. Λίγα μετά το 20ο χλμ. με έπιασαν πόνοι στα πόδια αρχικά γιατί είχα κάνει κακή επιλογή στα αγωνιστικά μου παπούτσια ενώ με πόνεσε και η ταινία. Εκεί κατηγόρησα και πάλι τον εαυτό μου γιατί δεν είχα κάνει κάποιες φυσικοθεραπείες που έπρεπε να είχα κάνει…
Πώς αισθάνθηκες όταν τερμάτισες;
Χάρηκα αρκετά που κατάφερα να τερματίσω και να πετύχω τον στόχο μου. Όμως επειδή είχα ενοχλήσεις στα τελευταία χιλιόμετρα κι έπεσε ο ρυθμός είχα μία άσχημη αίσθηση. Από τη στιγμή που τερμάτισα μέχρι και τώρα που μιλάμε όμως μιας και τίποτα ακόμα δεν είναι σίγουρο, έχω μία επιφύλαξη και δεν θέλω να «πανηγυρίζω» (σ.σ. Σε περίπτωση που η Μάγδα Γαζέα η κάποια άλλη Ελληνίδα πετύχει καλύτερη επίδοση από τη Βλαχάκη θα πάει εκείνη στους Ολυμπιακούς). Δεν μπορώ να πω όμως πως δεν είμαι ευχαριστημένη από τον εαυτό μου και την προσπάθειά μου.
Με τον Γιώργο Ζώρζο την επόμενη ημέρα από τον Μαραθώνιο του Ένσκεντε
Σχολιάστηκε ότι το 2:43:00 μπορεί μεν να αποτελεί όριο, όμως δεν είναι σπουδαία επίδοση. Πώς το κρίνεις αυτό;
Συμφωνώ κι εγώ. Πράγματι δεν είναι μεγάλη επίδοση όμως αυτό είναι το όριο, κι εγώ δεν φταίω σε αυτό. Αν το όριο ήταν 2:35 εγώ πάλι 2:43 θα έκανα…
Ξεκίνησες σχετικά μεγάλη την ενασχόλησή σου με το τρέξιμο. Πες μας λίγο πώς;
Πήγαινα τρίτη λυκείου όταν ο κ. Ζώρζος πήρε τηλέφωνο σπίτι και είπε σε μένα και στην αδερφή μου να ξεκινήσουμε προπόνηση για να συμπληρώσουμε την ομάδα του ανωμάλου δρόμου. Ήταν Σεπτέμβριος και το βρήκα σαν μία καλή ευκαιρία να χάσω κιλά γιατί πραγματικά δεν μου άρεσε το σώμα μου κι ήθελα να αδυνατίσω. Τόσο απλά.
Μέχρι τότε είχες ασχοληθεί με κάποιο άθλημα;
Μέχρι τότε δεν έκανα απολύτως τίποτα. Έβλεπα τηλεόραση και… έτρωγα!
Η συνέχεια;
Κάθε χρόνο έβαζα κι έναν στόχο, να κάνω τη προπόνηση με όλο και καλύτερες αθλήτριες από το γκρουπ του Ιλισού. Έτσι χρόνο με τον χρόνο βελτιωνόμουν. Μετά από 2-3 χρόνια με τον κ. Ζώρζο αποφάσισα να συνεργαστώ με τον Παναγιώτη Χαραμή. Τους τελευταίους τέσσερις μήνες επέστρεψα στον κ. Ζώρζο και είμαι πραγματικά πολύ ευχαριστημένη.
Το όριο προέκυψε ή ήταν κάτι που σχεδίαζες καιρό;
Από την αρχή της χρονιάς είχα αποφασίσει ότι θα το κυνηγήσω, όταν ήδη προπονούμουν με τον κ. Χαραμή. Στη συνέχεια, όταν επέστρεψα με τον κ. Ζώρζο του ξεκαθάρισα ότι αυτός είναι ο στόχος μου. «Θέλει αρκετή δουλειά αλλά γίνεται» ήταν η απάντησή του, δίνοντάς μου θάρρος.
Μέχρι πέρυσι έτρεχες στα 5.000 και 10.000μ. Πόσο άλλαξε η προπόνησή σου για τον μαραθώνιο;
Αρκετά. Τους τελευταίους τέσσερις μήνες έκανα διπλές προπονήσεις με αρκετή συνέπεια, όπως ποτέ στο παρελθόν. Το πρωί έτρεχα συνεχόμενα 40-50 λεπτά και το απόγευμα είτε έκανα διαλειμματική είτε ένα μεγάλο συνεχόμενο. Μία φορά την εβδομάδα, Σάββατο ή Κυριακή έκανα ένα long run. Έκανα περίπου 140χλμ. την εβδομάδα ενώ δεν πήρα σχεδόν κανένα ρεπό! Μάλιστα, αρκετές φορές ζήτησα από τον προπονητή μου να ανεβάσουμε κι άλλο τα χιλιόμετρα όμως με διαβεβαίωσε πως δεν χρειαζόταν.
Θεωρείς ότι σου βγήκε η προπόνηση στον αγώνα;
Φυσικά! Επιπλέον, όταν έφτασα στην Ολλανδία είπα στον εαυτό μου: «Έχεις κάνει αρκετή προπόνηση και ό,τι καλύτερο μπορούσες έως τώρα». Αυτό μου έδωσε αρκετή αυτοπεποίθηση.
Ποιο θεωρείς ότι είναι το δυνατό σου σημείο σαν δρομέας;
Γενικά έχω πολλά «κακά» όμως έχω επιμονή. Βάζω έναν στόχο και θέλω να τον φτάσω και να τον ξεπεράσω. Σε κάθε προπόνηση, αν ο προπονητής μου πει να περνάω τη στροφή στο 1:25 εγώ θα προσπαθήσω να περνάω πιο γρήγορα. Και συνήθως το καταφέρνω…
Σου αρέσει η προπόνηση ή την κάνεις απλά γιατί πρέπει να την κάνεις;
Μου αρέσει πολύ γιατί αποδεικνύω πράγματα στον εαυτό μου. Επίσης, στην ομάδα του Ιλισού είμαστε πραγματικά μία οικογένεια και μου αρέσει πολύ που βρισκόμαστε κάθε μέρα στο γήπεδο και βοηθάμε ο ένας τον άλλο.
Mε την υπόλοιπη ομάδα του Ιλισού
Ανεξάρτητα αν πας ή όχι στο Ρίο, ποιο στόχο θα ήθελες να θέσεις για την επόμενη αγωνιστική χρονιά;
Πλέον, βασικός μου στόχος είναι ο μαραθώνιος. Νομίζω θα ήθελα να τρέξω στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας.
φωτο: Γιώργος Ατσαμετάκης
του Βασίλη Παπαϊωάννου
