Δείτε το κείμενο της Προέδρου του Συλλόγου Δρομέων Υγείας Αθήνας, Ελένης Μπερτσάτου, σχετικά με τη συμμετοχή του συλλόγου στον 38ο Αγώνα Θυσίας Διστόμου:
«Και εφέτος για μια ακόμη φορά φτάσαμε στον Καρακόλιθο, για να πάρουμε μέρος σε ένα δρόμο που εντάσσεται κάθε χρόνο στο αγωνιστικό μας πρόγραμμα, ένα δρόμο Θυσίας όπως ονομάστηκε πριν από 38 χρόνια όταν τον έτρεξαν οι πρώτοι δρομείς.
Αν ρωτήσουμε τους πρώτους δρομείς τι ένοιωσαν ανεβαίνοντας τις ανηφοριές της διαδρομής, αυτό που θα αναπολήσουν ίσως, να είναι κάτι διαφορετικό από αυτά που οι σημερινοί δρομείς, Εμείς, νοιώθουμε σήμερα.
Ένα μόνο μένει, το ίδιο πάντα κατά την ταπεινή μου γνώμη. Και αυτό είναι το συναίσθημα, το συναίσθημα το οποίο σήμερα ημέρα του αγώνα βγήκε από μέσα μας και μας μετέφερε στη μαύρη μέρα της σφαγής του Διστόμου.
78 χρόνια έχουν περάσει, από την στυγερή δολοφονία των κατοίκων του Διστόμου.
H Ιστορία γράφεται, διαβάζεται, κρίνεται και ο καθένας μας βγάζει τα δικά του συμπεράσματα, Υποκειμενικά ή Αντικειμενικά.
Είναι γνωστό ότι η γραμμένη Ιστορία ή ο Μύθος έχει δυο πλευρές, σπάνια τρίτη, το ίδιο συμβαίνει και στον αναγνώστη της.
Κανείς δεν μπόρεσε να αποδώσει την πραγματική διάσταση ενός ιστορικού γεγονότος ακόμη και αν ο ίδιος ήταν παρών. Και ο λόγος είναι ότι υπάρχει στη βιωματική καταγραφή το υποκειμενικό ανθρώπινο συναίσθημα. Ενώ στην αντικειμενική καταγραφή υπάρχει η θέση της λογικής, ίσως έτσι να έγιναν ή έτσι έπρεπε να γίνουν.
Ανατρέχοντας όμως στις ιστορικές πηγές υπάρχει μια αδιαπραγμάτευτη αλήθεια και αυτή είναι το Ηθικό Δίδαγμα. Το Δίδαγμα που μας γνωρίζει τι έγινε με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, το Δίδαγμα που μας χαράσσει μια πορεία. ΓΙΝΕΤΕ προσεκτικοί στα βήματα που προχωράτε στη δική σας αυριανή Ιστορία.
Μια ιστορία που γράφτηκε σ΄ αυτή την ελληνική γωνιά, μια ιστορία που δεν διαφέρει από τις πάμπολλες ιστορίες της υπόλοιπης πατρίδας μας.
Μια ιστορία που κάθε χρόνο την επαναλαμβάνουμε, όχι για να θυμηθούμε αυτά που ήδη έχουμε ακούσει και γνωρίζουμε, αλλά, για να ξορκίσουμε το κακό που είναι δίπλα μας, το κακό που παραμονεύει με διαφορετικές σήμερα συμπεριφορές.
Να ξορκίσουμε και ταυτόχρονα να αντισταθούμε με τις όποιες δυνάμεις έχουμε ή και την παρουσία μας, και να δηλώσουμε ότι είμαστε Εδώ, Συνεχιστές της κληρονομιάς που μας παραχωρήθηκε και Εντολοδόχοι της Ιστορίας για να την παραδώσουμε στα παιδιά μας.
Σήμερα η αχλύ του χρόνου, ή η πραγματικότητα που γίνεται όλο και πιο δύσκολη καθώς οι κοινωνικές εξελίξεις αλλάζουν με ρυθμούς που δεν προλαβαίνουμε να τους μετρήσουμε στα ανθρώπινα όριά μας, οι αντιστάσεις μας αρχίζουν λίγο – λίγο να εξασθενούν.
Βλέπουμε και ζούμε αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές, απόρροια της αδυναμίας μας. Παρασυρόμαστε από στιγμιαίες καταστάσεις και ενδίδουμε σε καλέσματα που δεν μας πρέπουν. Και δεν μας πρέπουν γιατί είμαστε άνθρωποι, Άνθρωποι που μέσα μας ενυπάρχει πάνω από όλα το Ήθος, το Ήθος που μεταφράζεται σε Αξιοπρέπεια και όλα εκείνα τα στοιχεία που μας πρόσφερε απλόχερα η καταγωγή και η Οικογένειά μας.
Για τη σφαγή του Διστόμου γράφτηκαν πολλές σελίδες σε αρκετά βιβλία που έχουν κυκλοφορήσει και θα γραφτούν ακόμη και άλλα. Υπάρχουν πολλές προσεγγίσεις που περιγράφουν το ίδιο γεγονός από διαφορετικές θέσεις. Όλες όμως μα όλες οι θέσεις αφηγούνται με τον ίδιο Τρόμο και ΔΕΟΣ την αποτρόπαιη πράξη που έγινε τη μέρα εκείνη.
ΔΙΣΤΟΜΟ
«…Στις 10 Ιουνίου 1944 ο τόπος μας γνώρισε μία από τις αγριότερες σφαγές που έγιναν ποτέ στον κόσμο. Διακόσιοι δεκαοκτώ συμπολίτες μας θανατώθηκαν από τους Ναζί του Χίτλερ χωρίς να μάθουν ποτέ το γιατί. Ανάμεσα σ’ αυτούς ανήμποροι γέροι, έγκυες γυναίκες, αβάπτιστα μωρά πρόσφεραν το αίμα τους για τη λευτεριά της πατρίδας μας, την ειρήνη, τον πολιτισμό.
Σάββατο 10 Ιουνίου 1944. Τα Νέα από το Μέτωπο ήταν καλά.
Ξημέρωνε μια ακόμα μέρα εργασίας και ελπίδας. Η μέρα της λευτεριάς και της ειρήνης κοντοζύγωνε. Τέσσερις μέρες πριν, στις 6 Ιουνίου, οι σύμμαχοι είχαν αποβιβαστεί στη Νορμανδία. Οι Γερμανοί κατακτητές βλέποντας να φτάνει το τέλος της αυτοκρατορίας τους καταλαμβάνονται από αμόκ καταστροφής. Βγάζουν διαταγές γενοκτονίας.
«Ένας Γερμανός σκοτωμένος – πενήντα Έλληνες, δέκα Γερμανοί – ένα χωριό»
Σάββατο10 Ιουνίου 1944.
Το Δίστομο πυρπολήθηκε και 218 κάτοικοι (114 γυναίκες και 104 άνδρες) εκτελέστηκαν απάνθρωπα. Μεταξύ των νεκρών, 45 παιδιά και έφηβοι και 20 βρέφη.
Ευλαβικά όλοι οι Δρομείς αποθέσαμε την ανάσα μας στο ιερό χώμα του Διστόμου.
Ελένη Μπερτσάτου
