Ένας από τους κορυφαίους αθλητές της χώρας μας, ο Δημήτρης Θεοδωρακάκος, αποτελεί το παράδειγμα για πολλούς δρομείς και όλοι θέλουμε να παρακολουθούμε την πορεία του. Είτε ξεχωρίζει σε έναν αγώνα Μαραθώνιου, είτε δίνει το καλύτερό του σε έναν αγώνα trail ή υπεραπόστασης, πάντα αποτελεί έμπνευση για όλους τους δρομείς της χώρας μας. Εμείς, με την ευκαιρία της συμμετοχής του στον Atromitos Ultra μετά την περσινή του επιτυχία στην ίδια διοργάνωση, τον «ανακρίνουμε» για τις επιδόσεις του, τους στόχους του αλλά και την αγωνιστική του συνέχεια.
Πέρυσι παρόλο που ήταν η πρώτη διοργάνωση του Atromitos Ultra επέλεξες να συμμετέχεις. Με ποιο σκεπτικό το έκανες; Ποια είναι τα κριτήριά σου για τη συμμετοχή σε αγώνες;
Δραστηριοποιούμε στο χώρο του αθλητισμού αρκετά χρόνια ώστε να γνωρίζω ανθρώπους και καταστάσεις. Σ’ ένα νέο αγώνα, ο οποίος διοργανώνεται για πρώτη φορά, προφανώς και δεν έχουμε εικόνα από την ποιότητα της διοργάνωσης των προγενέστερων εκδόσεών της. Οπότε βασίστηκα στο ότι γνώριζα προσωπικά αρκετά από τα άτομα που πλαισίωναν τη διοργάνωση, τα οποία είναι αθλητές και αγαπούν πολύ το χώρο αυτόν. Για εμένα αυτό φτάνει για να μπουν τα θεμέλια για μια διοργάνωση η οποία θα εξελίσσεται με αθλητικεντρικά κριτήρια, μακριά από άλλες σκοπιμότητες, οι οποίες συχνά αλλοιώνουν το καθαρά αθλητικό κομμάτι για το οποίο και σχεδιάστηκε ένας αγώνας αρχικά.
Γενικά τα κριτήριά μου για την συμμετοχή σε ένα αγώνα ποικίλουν ανάλογα την περίοδο. Πολλές φορές έχει να κάνει με την αναζήτηση του υψηλότερου επιπέδου συναγωνισμού, άλλες με την επίτευξη μιας επίδοσης και κάποιες άλλες για τη “γνωριμία” με ένα τόπο μέσα από την αγωνιστική προσπάθεια (κυρίως για αγώνες ορεινού τρεξίματος). Προφανώς τα παραπάνω κοιτάω να έρχονται σε συνάρτηση με το επίπεδο της διοργάνωσης συνολικά, στην περίπτωση που υπάρχουν μαρτυρίες και σχόλια από προηγούμενες διοργανώσεις αυτού (αγώνα).
Κάθε αγώνας είναι μοναδικός. Τι ξεχωριστό προσφέρει ο Atromitos Ultra στους συμμετέχοντες;
Έχετε απόλυτο δίκιο. Κάθε αγώνας είναι όντως μοναδικός. Ακόμα και η συμμετοχή στον ίδιο αγώνα, πολλές φορές όσο περνάνε τα χρόνια και οι εκδόσεις αυτού, είναι διαφορετική η εμπειρία που βιώνει ο αθλητής.
Αναφορικά με τον Atromitos Ultra από την πρώτη του εμφάνιση στις ιστοσελίδες ειδικού τύπου, αλλά και της ίδιας της διοργάνωσης, φάνηκε το πόσο προσεγμένη ήταν η σχεδίασή του, με κάθε λεπτομέρεια.
Λόγω της φύσης αγώνων τέτοιου τύπου (υπεραπαστάσεων) θεωρώ καλό, για διάφορα ζητήματα που προκύπτουν, να διεξάγονται σε γύρους (στροφές) μιας συγκεκριμένης απόστασης. Προφανώς θα μπορούσαν αντίστοιχοι αγώνες να γίνονται σε γήπεδο (γίνονται κάμποσοι) αλλά αυτό είναι απίστευτα μονότονο.
Το κωπηλατοδρόμιο προσφέρει αφενός απόλυτα ασφαλή διαδρομή (χωρίς την κίνηση αυτοκινήτων) χωρίς δυσκολίες (υψομετρικές διαφορές) και αφετέρου ένα όμορφο περιβάλλον, με το υγρό στοιχείο να βοηθάει πολύ την ψυχολογία των συμμετεχόντων στις πολύωρες προσπάθειές τους.
Πέρυσι τερμάτισες πρώτος στα 50χλμ. του Atromitos Ultra και σημείωσες πανελλήνιο ρεκόρ σε αυτή την απόσταση. Ποιοι κανόνες διασφαλίζουν την καταγραφή τέτοιων ρεκόρ; Αυτό αλλάζει το στόχο σου για τη φετινή διοργάνωση;
Πέρυσι παρά τον απαιτητικό καιρό με τον έντονο άνεμο και τη βροχόπτωση κατά το μεγαλύτερο μέρος του αγώνα, σημείωσα την καλύτερη επίδοση μέχρι εκείνη στην στιγμή σ’ αυτή την απόσταση στη χώρα μας. Η αλήθεια είναι ότι ένας μαραθωνοδρόμος με το δικό μου ατομικό ρεκόρ μπορεί να κάνει αρκετά καλύτερη επίδοση στα 50χλμ. Αυτό το γράφω διότι είναι μεν μια αξιόλογη επίδοση, αλλά εύκολα μπορεί να καταρριφθεί από εμένα ή κάποιον άλλο αθλητή αντίστοιχου ή υψηλότερου επιπέδου.
Για να καταγραφεί μια τέτοια επίδοση επίσημα, θα πρέπει να έχει φροντίσει η διοργάνωση σε συνεννόηση με το θεσμικό όργανο των αγώνων δρόμου, τον ΣΕΓΑΣ, ώστε να πιστοποιηθεί η διαδρομή αρχικά και έπειτα να υπάρχουν επίσημοι κριτές κατά την διάρκεια του αγώνα, οι οποίοι θα επιμεληθούν και θα επιβεβαιώσουν ότι όλα λειτουργούν βάση όλων των κανόνων που διέπουν μια επίσημη διοργάνωση.
Όσον αφορά το στόχο μου για τον φετινό αγώνα, εν μέρη τον επηρεάζει η περυσινή μου εμφάνιση. Ο κύριος στόχος μου σε κάθε αγώνα είναι να καταφέρω να πάρω το καλύτερο που μπορώ εκείνη τη δεδομένη ημέρα από τον εαυτό μου, ανεξάρτητα από το τι θα γράψει το ρολόι. Αυτό είναι κάτι απόλυτα σχετικό και εξαρτάται από πολλούς αστάθμητους και μη παράγοντες. Π.χ. αστάθμητοι παράγοντες είναι ο καιρός, ο συναγωνισμός και πως θα ορίσει το ρυθμό ως ένα βαθμό, η διάθεση εκείνη την ημέρα, τυχόν αδιαθεσία κλπ. Μη αστάθμητοι παράγοντες μπορούν να θεωρηθούν: η προετοιμασία που προηγήθηκε, το φορμάρισμα (σταδιακή μείωση του χλμ. όγκου και αίσθηση για πιο “φρέσκια” διάθεση και πόδια) που μας οδηγεί στον αγώνα όσο το δυνατόν πιο ξεκούραστους, η εμπειρία κλπ.
Τι θα κρατούσες και τι θα άλλαζες στην προσπάθειά σου στην περσινή διοργάνωση;
Πέρυσι δεν ήταν στα αγωνιστικά μου σχέδια να τρέξω στον Atromitos Ultra. Ήταν μια περίοδος που απλά γυμναζόμασταν με πιο γενικές προπονητικές αξίες με στόχο να ξαναδημιουργήσουμε μια καλή βάση που θα μας επέτρεπε να γυμναστούμε σε ένα καλό επίπεδο για τον Olympus Marathon καθ’ όλη την διάρκεια της άνοιξης (η πανδημία ανέτρεψε αργότερα όλα αυτά τα σχέδια), πάντα σε συνεννόηση με τον Νίκο Πολιά, τον προπονητή, φίλο και συνεργάτη μου). Οπότε έτρεξα απλά ως μια δυνατή προπόνηση, χωρίς να έχει προηγηθεί στοχευμένη προετοιμασία και αντίστοιχη ξεκούραση. Άλλωστε 2-3 εβδομάδες πριν είχα αγωνιστεί στις ΗΠΑ, στον Μαραθώνιο του Houston, με την Εθνική μας ομάδα, πάλι στα πλαίσια μιας μακράς προετοιμασίας και μόνο, χωρίς υψηλό στόχο (άλλωστε λόγω περιόδου, συνήθως δεν προτιμάται από τους αθλητές που έχουν τρέξει 2 μήνες πριν στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στον Αυθεντικό μαραθώνιο).
Αυτό που θα άλλαζα, λοιπόν, έχει να κάνει ξεκάθαρα με την στοχευμένη προπόνηση για τον Atromitos Ultra. Αυτό που θα ήθελα να διατηρηθεί, έχει να κάνει με το όλο κλίμα κατά την διάρκεια του αγώνα, με τους δρομείς και τους θεατές να υποστηρίζουν συνεχώς με ένα καλό λόγο και χειροκρότημα τις προσπάθειες όλων (βοήθησε πολύ το γεγονός ότι η διαδρομή ήταν κυκλική).
Σε ποιους πιστεύεις ότι απευθύνονται τέτοιου είδους αγώνες;
Αυτοί οι αγώνες απευθύνονται σε όλους του λάτρεις των υπεραποστάσεων, οι οποίοι πέραν την μόνιμη “εξερεύνηση” των ορίων τους, στοχεύουν και στην έγκυρησημείωση μιας ατομικής επίδοσης.
Τι θα έλεγες σε κάποιον που θα δίσταζε να συμμετάσχει στη φετινή διοργάνωση; Πιστεύεις ότι οι αγώνες σε ελεγχόμενο περιβάλλον είναι η απάντηση την περίοδο της πανδημίας;
Στην περίπτωση που επιτραπούν οι αθλητικές διοργανώσεις με συγκεκριμένο υγειονομικό πρωτόκολλο, θεωρώ ότι ο Atromitos Ultra, ο οποίος διεξάγεται σε απόλυτα ελεγχόμενο περιβάλλον, είναι η ασφαλέστερη επιλογή. Ίσως ακόμα ασφαλέστερα και από το καθημερινό τρέξιμο σε μέρη με μεγάλη συγκέντρωση κόσμου.
Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον; Με τον περιορισμό των αγωνιστικών προκλήσεων πώς κρατάς το δρομικό σου ενδιαφέρον;
Κοιτάξτε, οι αθλητές που έχουν συνδέσει ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής τους με το τρέξιμο (ή την άθληση σε οποιοδήποτε άθλημα), αντιλαμβανόμαστε ότι κανένας αγώνας δεν αποτελεί αυτοσκοπό, οπότε και γυμναζόμαστε γιατί αυτή ακριβώς η διαδικασία μας κάνει χαρούμενους. Προφανώς και είναι σχετικά πολύπλοκο να το αναλύσω εδώ, αλλά ουσιαστικά αυτό συμβαίνει.
Σίγουρα ένας αγώνας, είτε αποτελεί στόχο είτε τον χρησιμοποιούμε ως εργαλείο αξιολόγησης, μας δίνει ένα χειροπιαστό κίνητρο για συγκεκριμένη χρονική διάρκεια. Αυτό είναι πολύ εύκολο να το υιοθετήσει κάποιος και να τον βοηθήσει να κρατήσει το ενδιαφέρον του.
Στην παρούσα φάση, όπου υπάρχουν περιορισμοί και δεν πραγματοποιούνται αγώνες, είναι μια καλή ευκαιρία να δουλέψουμε παραμέτρους της φυσικής μας κατάστασης, τις οποίες πολλές φορές παραμελούμε, παρασυρόμενοι από τις προπονητικές επιβαρύνσεις που συνηθίζουμε στην προετοιμασία για ένα αγώνα.
Για το μέλλον, όσον αφορά τον αθλητισμό, έχω σχέδια μόνο για το άμεσο. Θέλω να παραμείνω αθλητής και μέσα από την προπόνηση να κυνηγάω συνεχώς την εξέλιξή μου, παρόλο που είναι πλέον αρκετά πιο πολύπλοκο από το παρελθόν.
Οι υψηλές σου επιδόσεις σε αγώνες ασφάλτου και βουνού σίγουρα σου έχουν χαρίσει ικανοποίηση για τις προσπάθειές σου. Υπάρχει, όμως, κάτι σε αγωνιστικό επίπεδο που έχεις ως απωθημένο και θα ήθελες να το κατακτήσεις;
Οι αθλητές που έχουν ασχοληθεί με τον αγωνιστικό αθλητισμό, γνωρίζουν ότι υπάρχει ματαιοδοξία πίσω από τις προσπάθειές τους. Έως ένα βαθμό είναι καλό και απαραίτητο, αρκεί να είναι διαχειρίσιμο. Αυτό το λέω γιατί πάντα τα όνειρα είναι (και πρέπει κατά την γνώμη μου) παραπάνω από αυτά τα οποία εν τέλει καταφέρνουμε.
Απωθημένα σε καμία περίπτωση δεν έχω, αλλά ακόμα νιώθω την ανάγκη να κυνηγάω την εξέλιξή μου, αγωνιστικά. Αναπολώντας το παρελθόν, αν και έκανα αμέτρητα λάθη, δεν μπορώ να πω ότι χαρίστηκα στον εαυτό μου. Δούλεψα αρκετά και είμαι ικανοποιημένος από αυτό.
Αν θα έπρεπε να επιλέξεις έναν μόνο είδος απόστασης-τερέν ποιο δεν θα μπορούσες με τίποτα να αφήσεις εκτός;
Λατρεύω να τρέχω δίπλα στη θάλασσα ή σε διαδρομές χωρίς εναλλαγές στην κλίση, στην εξοχή, όπως επίσης λατρεύω να ανεβοκατεβαίνω ένα βουνό με όλες τις εναλλαγές που υπάρχουν στο μεταξύ (κορυφή, πυκνή βλάστηση, αλπικό πεδίο, φαράγγι με ποτάμι και τόσα ακόμα). Όταν κάνω το ένα για μεγάλο σχετικά διάστημα, πάντα μου λείπει το άλλο… Στη θάλασσα η διάρκεια που με ευχαριστεί είναι σχετικά μικρή, σε αντίθεση με το βουνό που έτσι και αλλιώς απαιτείται περισσότερος χρόνος για να δεις όλα τα παραπάνω σε μία και μόνο προπόνηση.
Συγχωρέστε με αλλά ξεκάθαρη απάντηση δεν υπάρχει στο δικό μου μυαλό. Ακόμα και αν αναγκαστώ να το κάνω, θα αναπολώ το μέρος που θα μου λείπει αντίστοιχα.
Είδαμε πρόσφατα τον Kilian Jornet, τον πασίγνωστο «βουνίσιο» αθλητή της Salomon, να δοκιμάζει τις δυνάμεις του σε αγώνα 24 ωρών, μέσα σε κλειστή διαδρομή, μόλις 400m μάλιστα. Ποιοι πιστεύεις ότι είναι οι βασικότεροι λόγοι συμμετοχής αρχάριων αλλά και έμπειρών αθλητών σε αγώνες υπεραποστάσεων σε κυκλικές διαδρομές;
Ο Κίλιαν, τον οποίο γνωρίζω προσωπικά αρκετά καλά (έχουμε μείνει και γυμναστεί μαζί κάμποσες φορές), ξέρω ότι το έκανε γιατί αναζητάει προκλήσεις που τον συναρπάζουν, το οποίο ήταν το βασικό του κίνητρο σε αυτή την προσπάθεια. Γι’ αυτόν δεν είχε σημασία αν γινόταν στο στάδιο ή σε μια άλλη κλειστή διαδρομή παραπάνω μέτρων.
Στους “αρχάριους” το κίνητρο θεωρώ είναι διαφορετικό αλλά έχει κοινά στοιχεία με του Κίλιαν και άλλων έμπειρων αθλητών.
Κάποιοι αναζητούν να ξεπεράσουν τα θεωρητικά ή γνωστά έως εκείνη την στιγμή όριά τους. Άλλοι θέλουν να επιβεβαιώσουν ότι μπορούν να πάνε παρακάτω, για όσο χρειαστεί.
Σε κάθε περίπτωση από τις παραπάνω, η επίτευξη ενός τέτοιου εγχειρήματος, τονώνει την αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση, ενώ παράλληλα ταπεινώνει τον εγωισμό.
Αυτοί είναι κάποιοι από τους λόγους για να συμμετάσχει κάποιος σε ένα αγώνα υπεραπόστασης. Προφανώς είναι ακόμα πολύ περισσότεροι αλλά δεν είναι το μέρος να αναπτύξουμε το θέμα τόσο βαθιά.
Εκτός από το Σπάρταθλον για το οποίο έχεις εκδηλώσει ενδιαφέρον, υπάρχει περίπτωση να σε δούμε να δοκιμάζεις τις δυνάμεις και σε κάποιους άλλους αντίστοιχους αγώνες ή ακόμα και σε κάποιον αγώνα 12 ή 24 ωρών;
Για την ώρα δεν έχω σκεφτεί κάτι τέτοιο. Θέλω να κάνω το Σπάρταθλον για πολλούς λόγους.
Ο τελευταίος αγώνας που έκανα, ο Δρόμος Αθανάτων, απόστασης 142χλμ (+2400μ υψομετρικής διαφοράς) διήρκησε λίγο κάτω από 12 ώρες (11:42). Μπορώ να πω ότι τον απόλαυσα, ίσως όμως λόγω διαδρομής και της ευκαιρίας να μοιραστώ μία τόσο απαιτητική προσπάθεια με δικούς μου ανθρώπους. Από την άλλη όμως δεν ξέρω αν θα μου άρεσε να το κάνω σε μια “κλειστή” διαδρομή και πόσο μάλλον ένα 24ωρο.
Πλέον για να συμμετάσχω σε οποιονδήποτε αγώνα, πόσο μάλλον όταν αυτός έχει τέτοια διάρκεια, θα πρέπει να μου αρέσει η όλη διαδικασία και σε καμία περίπτωση να αγωνιστώ μόνο για την επίτευξη μιας επίδοσης. Αν συνδυάζονται τα παραπάνω, το κίνητρο είναι μεγάλο.
Για περισσότερες πληροφορίες και εγγραφές στον Atromitos Ultra, μπορείτε να επισκεφτείτε την ιστοσελίδα της διοργάνωσης https://www.fearlessevents.gr/el/atromitos-ultra
