Το τρέξιμο είναι ένα από τα πιο δημοφιλή λαϊκά αθλήματα στον κόσμο. Αυτό δεν είναι κάποιο μεγάλο μυστικό. Από αρχής της ιστορίας του ανθρώπου, σε κάθε άκρη της γης οι άνθρωποι τρέχανε. Οπότε όλοι σχεδόν ξέρουμε να το κάνουμε και όποια στιγμή θελήσουμε μπορούμε να το ξεκινήσουμε.
Το τρέξιμο, επίσης, είναι το «συνοδευτικό» για πολλές άλλες ασκήσεις και αθλήματα. Θέλεις να κάνεις όργανα στο γυμναστήριο; Θα πρέπει να κάνεις κάποιου είδους προθέρμανση, η οποία συνήθως είναι το τρέξιμο. Θέλεις να κάνεις πολεμικές τέχνες; Εκεί και αν θα λιώσεις πρώτα στο τρέξιμο για να κάνεις την προθέρμανσή σου. Θέλεις να παίξεις ποδόσφαιρο ή μπάσκετ; Εκεί το τρέξιμο εκτός από προθέρμανση, είναι και αναπόσπαστο μέρος της προπόνησης για το άθλημά σου. Οπότε, όλοι όσοι έχουμε κάποια στιγμή ασχοληθεί με κάποιο άθλημα, ακόμα και στο σχολείο, αναγνωρίζουμε την αξία του τρεξίματος ως άσκηση.
Αυτό που ίσως κάποιοι δεν γνωρίζουν, χωρίς όμως και αυτό να είναι μυστικό, είναι ότι το τρέξιμο είναι εθιστικό. Τόσο εθιστικό που οι δρομείς αν δεν πάρουμε τη «δόση» μας, επιδεικνύουμε ένα ήπιο ή και πιο έντονο σύνδρομο στέρησης, το οποίο μπορεί να είναι από αίσθημα άγχους και ανασφάλειας έως και πραγματικός πόνος. Είναι τόσο εθιστικό που σχεδόν κανείς δρομέας δεν καταφέρνει να «ξεφύγει» από αυτό. Σκεφτείτε το άλλωστε: Πόσους δρομείς που τα παράτησαν έχετε γνωρίσει; Συγκρίνετε τώρα αυτόν τον αριθμό με όλους τους άλλους ερασιτέχνες αθλητές που γνωρίζετε. Εγώ ας πούμε γνωρίζω μεγάλο αριθμό ανθρώπων που έχουν σταματήσει το μπάσκετ, το βόλεϊ, την κολύμβηση, το γυμναστήριο, τη γιόγκα. Δεν γνωρίζω, όμως, κανέναν που να έχει σταματήσει το τρέξιμο. Κι ακόμα και αν το έχει περιστασιακά διακόψει, πάντα επιστρέφει σε αυτό.
Γιατί όμως; Αρχικά είναι το θέμα της ευκολίας αλλά και της ηλικίας. Προφανώς και είναι πιο εύκολο να πας μόνος σου για τρέξιμο οποιαδήποτε ώρα της ημέρας και της νύχτας, από το να συννενοηθείς με τουλάχιστον πέντε φίλους σου για να πάτε για μπασκετάκι. Συγχρόνως είναι πιο ασφαλές στα εβδομήντα σου να κάνεις γύρους στο γήπεδο από το παίζεις επιθετικός στην τοπική ποδοσφαιρική ομάδα.
Εν συνεχεία υπάρχει το πολύ σημαντικό θέμα των «ορμονών της χαράς», δηλαδή των ενδορφινών. Αυτών, δηλαδή, των ορμονών που εκκρίνει ο οργανισμός μας μετά το τρέξιμο και μας κάνουν πανευτυχείς, ενώ επιπλέον μας βοηθούν να επαναπροσδιορίσουμε τη σημαντικότητα των προβλημάτων που μας έπνιγαν πριν πάμε για τρέξιμο.
Για να δείτε θέματα διατροφής ειδικά για δρομείς πατήστε εδώ.
Και τέλος, υπάρχει το θέμα της «χιονοστιβάδας των καλών» δηλαδή η συνολική στροφή των συνηθειών μας προς το καλύτερο. Όταν πας για τρέξιμο, γίνεσαι πιο χαρούμενος οπότε και βάζεις σαν στόχο καταρχάς να καταφέρεις να ξαναπάς ενώ μετά περιμένεις για κάτι καλύτερο στην επόμενη φορά.
Καλύτερο χρόνο, καλύτερη απόσταση, λιγότερο λαχάνιασμα. Άρα τρως λίγο καλύτερα και αποφεύγεις ασυναίσθητα τις κακές τροφές που θα σε ενοχλήσουν την επόμενη μέρα στο τρέξιμο, πίνεις λίγο λιγότερο αλκόολ που θα σε ζαλίσει και θα σε αφυδατώσει, άρα και θα σου χαλάσει την άνεσή σου στη διαδρομή, κοιμάσαι λίγο νωρίτερα ώστε να έχεις κουράγιο να πας να τρέξεις και να μην νυστάζεις, δουλεύεις λίγο πιο συγκεντρωμένα προκειμένου να φύγεις λίγο νωρίτερα από τη δουλειά, κάνεις λίγο καλύτερο εξορθολογισμό των εξόδων σου για να αγοράσεις ένα ρολόι τρεξίματος και να πας σε έναν ωραίο αγώνα στην Ελλάδα ή και στο εξωτερικό και ξαφνικά όλα στη ζωή σου μπαίνουν σε μια σειρά.
Και ενώ το τρέξιμο από μόνο του δεν είναι ούτε η καλύτερη μέθοδος να αποκτήσεις ένα γραμμωμένο σώμα, ή να χάσεις κιλά, αλλά ούτε και για να ξεπεράσεις την κατάθλιψη, ή να πάρεις προαγωγή ή να αποκτήσεις πραγματικούς φίλους, αυτή η «χιονοστιβάδα των καλών» μπορεί να αποτελέσει τη βάση για κάτι πραγματικά καινούριο.
Κι αυτό είναι το μεγάλο μυστικό του τρεξίματος. Αυτό που δεν μπορούμε να περιγράψουμε οι δρομείς σε όσους δεν τρέχουν χωρίς να ακουστούμε υπερβολικοί και περίεργοι. Το τρέξιμο είναι εθιστικό γιατί με απλά βήματα και σιγά-σιγά, σχεδόν χωρίς να το καταλάβεις, σου φτιάχνει τη ζωή!
Δημοσίευση στο Runner 109, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
