Ίσως φταίει που έχω γίνει πρόσφατα μάνα, ίσως πάλι που απλά μεγαλώνω, το σίγουρο, όμως, είναι ότι τελευταία αναλογίζομαι, με μια κάποια περισσότερη σοβαρότητα από ότι παλιά, τα μαθήματα που έχω πάρει σε αυτήν την ζωή. Και δεν μιλάω μόνο για βαρυσήμαντα μαθήματα, όπως το ότι η υγεία είναι το πιο σημαντικό αγαθό, ή το ότι αυτό που τελικά έχει σημασία στη ζωή είναι η αγάπη. Μιλάω για πιο απλά, και ταπεινά, που όταν τα εμπέδωσα, βελτίωσαν την ζωή μου.
Κατά τη διάρκεια αυτής της ανασκόπησης της ζωής μου, ξεχωρίζω τις στιγμές που έμαθα τα πιο βαριά μου μαθήματα. Και η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των στιγμών έχουν να κάνουν με το τρέξιμο. Στιγμές προπόνησης, στιγμές αγώνων και στιγμές αποθεραπείας. Όμορφες στιγμές, δηλαδή, περισσότερο συνδεδεμένες στο μυαλό μου με τη διασκέδαση παρά με την εκπαίδευση. Κατά τη διάρκεια των παραπάνω, έμαθα «από την καλή και την ανάποδη» ότι πρέπει να σκέφτομαι διπλά και τρίδιπλα προτού μιλήσω, ότι δεν ξέρω ποτέ ποιος είναι αυτός στον οποίο μιλάω και ότι εν τέλει πρέπει να είμαι εντελώς σίγουρη για αυτό που θα πω. Αυτό το βαρύ μάθημα το πήρα πάμπολλες φορές, όταν αυτοί που νόμιζα ότι ήταν απλοί δρομείς με τους οποίους συνομιλούσα στις προπονήσεις, αποδείχτηκαν διακριτικοί πρωταθλητές.
Κορυφαίοι στον τομέα τους, οι οποίοι όταν εγώ τους έλεγα με υπερηφάνεια τους χρόνους μου και τους ρώταγα συγκαταβατικά τους δικούς τους στόχους, μπορεί ντροπαλά να μου απαντούσαν «οι Ολυμπιακοί του Πεκίνου». Ή και λιγότεροι διάσημοι αθλητές, αλλά με κορυφαίες επιδόσεις, οι οποίοι έτρεχαν δίπλα σε εμένα την αργή για εμψύχωση, ενώ θα μπορούσαν να έχουν τερματίσει ώρες πριν. Αθλητές που δεν είχα καταλάβει τις επιδόσεις τους και μπορεί και να προσπαθούσα να τους εμψυχώσω ή να τους δώσω οδηγίες για κάποιον αγώνα που εγώ είχα τρέξει, θεωρώντας ότι έχω κάνει κάτι σημαντικό. Δεν δάγκωνα την γλώσσα μου καλύτερα!
Εν συνεχεία έμαθα ότι όλα μα όλα είναι συνάρτηση των προσπαθειών μας και ότι η τύχη είναι ένας υπαρκτός παράγοντας μεν, αλλά όχι τόσο ικανός ώστε να ορίζει την ζωή μας. Αυτό το έμαθα από όλους μα όλους τους αγώνες στους οποίους έχω λάβει μέρος καθώς οι τελικοί χρόνοι μου στο 99% των περιπτώσεων ήταν σε άμεση συνάρτηση με τις προπονήσεις μου. Έμαθα από τους αγώνες επίσης, ότι γεγονότα όπως κράμπες και τραυματισμοί δεν πρέπει να αποδίδονται στον παράγοντα «τύχη», αλλά σε ένα μεγάλο ποσοστό εξαρτώνται από την προπόνησή μας. Ακόμα και η αντίδραση του οργανισμού μας σε εξωτερικούς παράγοντες, όπως στη ζέστη ή στο κρύο, εξαρτάται από την προπόνηση. Μάθημα το οποίο επεκτείνεται σε όλους τους τομείς της ζωής μας και μας βοηθάει να αποδεχτούμε ότι αυτή η προαγωγή, η φιλία, το ταξίδι, πέτυχε γιατί εμείς επενδύσαμε τον απαραίτητο χρόνο και προσπάθεια, στην προετοιμασία τους.
Και τέλος δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτά τα μαθήματα και η σημασία της ταπεινοφροσύνης. Όχι με την αμιγώς Χριστιανική έννοια, αλλά με την έννοια της σεμνότητας μπροστά σε αυτά τα μεγάλα, τα δυνατότερα από εμάς, αυτά που όντως εμείς οι άνθρωποι δεν μπορούμε να αλλάξουμε. Ταπεινοφροσύνη μπροστά σε αυτήν την επικίνδυνη καταιγίδα ή πλημμύρα ή και το πρόβλημα υγείας, που προστάζει να αλλάξουμε την ώρα, ή και την ημερομηνία της προπόνησης ή του αγώνα μας, ακόμα και αν είχαμε προετοιμαστεί έναν ολόκληρο χρόνο γι’ αυτήν την στιγμή. Γιατί μόνο όταν θέσουμε τις βασικές μας προτεραιότητες ως άνθρωποι και όταν αποδεχτούμε μέσα μας ότι κάποιες αποτυχίες και αλλαγές είναι αποδεκτές προκειμένου να συνεχίσουμε να ζούμε, βρίσκουμε τη δύναμη να προχωρήσουμε, να πάμε στον επόμενο αγώνα και να ζήσουμε την επόμενη στιγμή, χωρίς μεμψιμοιρίες και απογοήτευση γι’ αυτό που χάθηκε ανεπιστρεπτί.
Αυτά, δηλαδή, που με απλά λόγια έμαθα από το τρέξιμο είναι ότι πρέπει να μην απογοητευόμαστε από αυτά που δεν μπορούμε να αλλάξουμε, ότι αν προσπαθούμε θα τα καταφέρουμε και ότι σε αυτό το ταξίδι που ονομάζεται ζωή, καλό είναι να προσέχουμε τι λέμε και τι κάνουμε ώστε να έχουμε γύρω μας άξιους ανθρώπους οι οποίοι θα μας σέβονται και από τους οποίους θα μπορούμε να μάθουμε και ένα δύο πράγματα παραπάνω από όσα ξέρουμε εμείς. Όχι κι άσχημα για ένα απλό χόμπι. Μήπως θα έπρεπε να το εντάξουμε ως βασικό μάθημα στα σχολεία;
Δημοσίευση στο Runner 103, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
