Στάσου μικρέ μου Bolt!, φώναξε η κοπέλα που προσέχει τη μόλις ένδεκα μηνών μικρή μας, προσπαθώντας να πιάσει τον μικρό σίφουνα που ξεκίνησε να ψευτοτρέχει προς το μέρος μου, με το που με είδε να μπαίνω στο σπίτι. Πεθαμένη στα γέλια, έσκυψα να πιάσω την ενθουσιασμένη μικρή πριν σωριαστεί στο πάτωμα. Της πήρε 10 δευτερόλεπτα να σταθεροποιηθεί στα χέρια μου προτού ξεκινήσει και πάλι να ψευτοτρέχει και να με τραβάει προς την πόρτα. Ενώ χαιρόταν που με είδε, δεν ήθελε με τίποτα να την κρατήσω αγκαλιά και να τη σταματήσω από τη νεοαποκτηθείσα ικανότητά της να πηγαίνει όπου θέλει.
Ξαφνικά ένας ολόκληρος κόσμος ανοίγεται μπροστά της. Πέρα από την κούνια της και πέρα από το δωμάτιο της, υπάρχουν χιλιάδες καινούρια πράγματα. Και το σημαντικότερο; Υπάρχει αυτό το κάτι, που ονομάζεται «έξω» και είναι γεμάτο από χρώματα, ήχους και μυρωδιές.
Πριν ακόμα καλά-καλά σταθεί στα πόδια της, προσπαθεί να τρέξει, σα για να προλάβει να δει, να πιάσει, να μυρίσει τα πάντα. Φυσικά, πέφτει συνέχεια. Αλλά δεν κλαίει. Κοιτάζει με ενθουσιασμό γύρω της και ψάχνει από πού θα πιαστεί για να ξανασηκωθεί και να ξανατρέξει. Σα να μην υπάρχουν εμπόδια ικανά να τη σταματήσουν από την εξερεύνησή της. Σα να μην της φτάνει η μέρα, ο χρόνος, η ζωή.
Την κοιτάζω και σκέφτομαι πόσο δίκιο έχει. Κοιτάζω έξω κι έχω ακόμα λίγο χρόνο μέχρι να νυχτώσει. Το ρολόι, μού λέει ότι υπάρχει λίγος χρόνος ακόμα, μέχρι να φτάσει η ώρα να πιεί το γάλα της. Δεν υπάρχει αρκετός χρόνος από την άλλη, όμως, για να της κάνω κανονικό βραδινό μπανάκι και να τη λούσω. Θα πρέπει σήμερα να κοιμηθεί με τα κλαδιά στα μαλάκια της και τα φύλλα στα χεράκια της. «Αντισώματα», σκέφτομαι, βάζω στην άκρη την κούραση της ημέρας και τρέχω να φορέσω τα αθλητικά μου.
Πέντε λεπτά αργότερα τρέχω έξω στο σούρουπο, με την μικρή μέσα στο καρότσι της, να κοιτάζει γύρω της και να χαιρετάει με το μικρό χεράκι της τα πάντα. Τα δέντρα, τα αυτοκίνητα, τις κολώνες, τις πινακίδες, τα πουλιά, τα σύννεφα, τους ανθρώπους. Και ιδίως τους δρομείς.
Όταν δει κάποιον άλλον να τρέχει, σταματάει να χαιρετάει, συγκεντρώνεται και κοιτάζει με όλο της το είναι αυτόν τον άνθρωπο που περνάει από δίπλα της σα να χορεύει. Δεν ξέρω γιατί οι άλλοι δρομείς της τραβάνε τόσο την προσοχή. Ίσως είναι η γνώριμη εικόνα, αφού τα Σαββατοκύριακα τρέχει με τον μπαμπά της δίπλα της. Ίσως είναι η ανταπόκριση που εισπράττει, αφού όλοι οι άλλοι δρομείς την χαιρετούν και της χαμογελούν. Ίσως είναι απλά η κίνηση που και η ίδια θέλει να αντιγράψει, αλλά για την ώρα δεν τα καταφέρνει απόλυτα.
Ό,τι και αν είναι, είναι αναζωογονητικό να βλέπεις τα πάντα μέσα από τα μάτια της. Είναι τα πάντα όμορφα και ενδιαφέροντα. Μέσα από τα δικά της μάτια βλέπω κι εγώ τα πάντα σαν να είναι η πρώτη φορά και χαμογελώ. Και θυμάμαι πόσο όμορφα είναι να προλαβαίνω να βγαίνω έξω και να χαιρετώ κι εγώ με θαυμασμό και δέος τους άλλους δρομείς. Αρκεί να αψηφήσω την κούραση και το άγχος της ημέρας, να φορέσω τα αθλητικά μου παπούτσια, να ανοίξω την πόρτα, τα μάτια και την ψυχή μου και να τρέξω έξω.
Δημοσίευση στο Runner 100, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
