Ένας από τους πολυπληθέστερους αγώνες παγκοσμίως έλαβε χώρα την Κυριακή 8 Μαϊου σε 34 πόλεις σε όλον τον κόσμο. Η εξαιρετική αυτή ιδέα, ανήκει στην οργάνωση Wings for Life (πρωτοβουλίας της Red Bull) με στόχο την συγκέντρωση χρημάτων για ανθρώπους με αναπηρία που προέρχεται από τραυματισμο της σπονδυλικής στήλης. Το slogan του αγώνα «I run for those who can’t”. Αυτό από μονο του ήταν λόγος για να συμμετάσχω. Οι αγώνες που βάζουμε ως στόχους για τη βελτιώση του χρόνου μας ή την πρόκληση της απόστασης είναι πάντα συναρπαστικοί. Προσωπικά έχω αισθανθεί μεγαλύτερη ικανοποίηση σε αγώνες όπου η συνεισφορα μου ήταν πέρα από την απλή συμμετοχή μου.
Ο αγώνας λαμβάνει χώρα ταυτόχρονα σε 34 πόλεις παγκοσμίως. Αυτό σημαίνει ότι στο Τόκυο τρέχουν στις 7 το βράδυ ενώ στην Καλιφόρνια στις 4 το πρωί. Η δική μας εκκίνηση δόθηκε στις 12. Η ιδιαιτερότητα του αγώνα έγκειται στο γεγονός ότι δεν υπάρχει γραμμή τερματισμού! Αφού δοθεί η εκκίνηση και ξεκινήσουν όλοι οι δρομείς, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, ακολουθεί ένα αυτοκίνητο το οποίο επιταχύνει σιγά σιγά. Όταν το αυτοκίνητο προσπερνάει κάποιον δρομέα, αυτός πρέπει να σταματήσει. Το αυτοκίνητο είναι ουσιαστικά ο τερματισμός. Η ταχύτητα του αυτοκινήτου είναι γνωστή οπότε γνωρίζοντας τον ρυθμό με τον οποίο θέλει κάποιος να τρέξει, μπορεί να υπολογίσει την απόσταση που θα διανύσει. Ο καθένας τρέχει τον αγώνα του, με τα εφόδια του και την ένταση που θέλει. Όπως και στη ζωή.
Η τοποθεσία ήταν εξαιρετική, στην πόλη Kalmar που βρίσκεται 4 ώρες νότια της Στοκχόλμης. Το Kalmar φιλοξενεί κάθε χρόνο και μια διοργάνωση Ironman γιατί διαθέτει ιδανική υποδομή με μεγάλες ευθείες χωρίς ιδιαίτερη υψομετρική απόκληση. Η πόλη συνδέεται με το νησί Öland μέσω μιας γέφυρας απόστασης 7χλμ περίπου την οποία κλείνουν για τον αγώνα.
Η ημέρα ξεκίνησε με πολλή ηψηλή για την εποχή θερμοκρασία οπότε αυτόματα έγινε αναπροσαρμογή του στόχου. Αυτό που λατρεύω πάντα στην γραμμή εκκίνησης είναι το αμάλγαμα των ανθρώπων κάθε ηλικίας και διαστάσεων που αποφασίζει να λάβει μέρος. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Και όλοι μαζί για την αγάπη μας για το τρέξιμο. Η εκκίνηση δοθηκε και κατευθυνθήκαμε προς την γέφυρα. Σταθμός ανεφοδιασμού δυστυχώς δεν υπήρχε πάνω στην γέφυρα για λόγους ασφαλείας το οποίο έκανε το πέρασμα αρκετά επίπονο λόγω ζέστης. Κάτω από τη γέφυρα υπήρχαν σκάφη που μας επικροτούσαν όπως επίσης και τα αυτοκίνητα στις 2 λωρίδες κυκλοφορίας δίπλα μας. Ιδιαίτερη στιγμή ήταν όταν μας πέρασε η πρώτη γυναίκα με αναπηρική καρέκλα και όλοι οι δρομείς επικροτούσαν και χειροκροτούσαν. Όταν φτάσαμε στο Öland η αίσθηση ήταν μοναδική. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι με ανθρώπους όλων των ηλικιών που είχαν βγει για να εμψυχώσουν τους δρομείς. Μικρά παιδιά στεκόντουσαν στην άκρη του δρόμου με τα χέρια τεντωμένα έτοιμα για “high five”, άνθρωποι μεγάλης ηλικίας είχαν στρώσει πικ νικ ενώ νεότεροι έπαιζαν μουσική και απολάμβαναν την μπύρα τους. Κάποιοι είχαν πάρει κουβάδες και κατσαρόλες από το σπίτι τους και έπαιζαν μουσική (όπως οι δικοί μας Λαγοί). Οι Σουηδοί είναι ιδιαίτερα εσωστρεφης λαός που δεν εκδηλώνουν συναισθήματα αλλά ο συνδυασμός του καλοκαιρινού καιρού με την ενέργεια του αγώνα, τους έβγαλε από τη (μόνιμη σχεδόν) χειμερία νάρκη. Αυτό επίσης που θαυμάζω είναι η ενεργή συμμετοχή των ηλικιωμένων στη κοινωνία. Σε όλους τους σταθμούς ανεφοδιασμού οι εθελοντές ήταν πολύ μεγάλης ηλικίας ή παιδιά 10-12 ετών ενώ ο ενθουσιασμός και ο ζήλος τους είναι εντυπωσιακός.
Στη διαδρομή πέρασα δίπλα από αρκετούς που περπατούσαν. Όταν έφτανα κοντά τους, τους άγγιζα απαλά στον ώμο και τους παρακινούσα να συνεχίσουν να τρέχουν ή να με ακολουθήσουν. Η κίνηση αυτή είναι τόση μικρή αλλά τόσο σημαντική για κάποιον που ζορίζεται την ώρα του αγώνα. Πολύ περισσότερο για ένα λαό που η επαφή όπως και η έκφραση είναι περιορισμένη. Παρόλο που τους φαίνεται παράξενο, το εκτιμούν και τις περισσότερες φορές βρίσκουν τη δύναμη να ξεκινήσουν και πάλι. Συνήθως δεν τρέχουν στον ίδιο ρυθμό για να μην έρθουν στη δύσκολη για αυτούς θέση να μιλήσουν με κάποιον ξένο αλλά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις όπως η Linnea που με συνόδευσε για αρκετή ώρα και είχαμε την ευκαιρία να μάθουμε μερικά πράγματα η μια για την άλλη.
Παρόλο που η ζέστη με είχε καταβάλει αρκετά, όταν άκουσα το αυτοκίνητο να με πλησιάζει έκανα μια μικρή προσπάθεια να ανεβάσω ρυθμό για να τρέξω μερικά τελευταία μέτρα παραπάνω, ενώ όταν με προσπέρασε ομολογώ ότι στενοχωρήθηκα που τέλειωσε ο αγώνας. Συνέχισα περίπου άλλα 2χλμ όπου βρισκόταν σταθμός ανεφοδιασμού και σημείο συγκέντρωσης όπου θα μας μάζευαν λεωφορεία για να μας γυρίσουν στην γραμμή εκκίνησης. Περιμένοντας το λεωφορείο πήρα μερικά κομμάτια πορτοκάλια τα οποία παρόλο που δεν ήταν ιδιαίτερα εύγευστα, αισθανόμουν ότι ήταν τα ωραιότερα που είχα φάει ποτέ!
Ο καθένας μας τρέχει για τους δικούς του λόγους και με ότι έχει. Προσωπικά, όταν οι δικοί μου λόγοι συνδυάζονται με αυτούς άλλων ανθρώπων, η εμπειρία είναι ανεκτίμητη!
Ο αγωνας με αριθμούς:
Συμμετοχές: 130.732 άτομα
Μεγαλύτερη απόσταση που διανύθηκε: 88,44Κ για τους άνδρες από το Giorgio Calcaterra και 65,71K για τις γυναίκες από την Kaori Yoshida
6,6€ εκ. Συγκεντρωθήκαν από τις συμμέτοχες. 100% του κόστος συμμετοχής πηγαίνει στην wings for life για την χρηματοδότηση έρευνας.
1.255.000 χλμ έτρεξαν συνολικά οι δρομείς!!
Δείτε εδώ & εδώ στιγμιότυπα από τον αγώνα
Site αγώνα:www.wingsforlifeworldrun.com
της Μελίνας Γαλεάδη
