Ένα ξεχωριστό άρθρο από τη Χριστίνα Φωτεινοπούλου από τη στήλη «Ιστορίες του Δρόμου» με τίτλο «Είναι κάτι εικόνες μαγικές».
Mια από τις πιο όμορφες εικόνες που έχω από τη ζωή μου είναι από έναν αγώνα ορεινού τρεξίματος. Είναι η διαδρομή πάνω στο πέρασμα του Λαιμού στον Όλυμπο, λίγο πριν το καταφύγιο Χρήστος Κάκκαλος όταν ανεβαίνεις από την Πετρόστρουγκα. Για όσους δεν έχουν περάσει απ’ αυτό το εκπληκτικό μέρος, πρόκειται για μια σχετικά στενή λωρίδα μονοπατιού στην κορυφή μια πλαγιάς, που την τρέχεις, όμως, άνετα και σου δίνει την εντύπωση ότι είσαι στην κορυφή του κόσμου. Στα δεξιά σου βλέπεις μέχρι τη θάλασσα και στα αριστερά σου εκτείνεται ο επιβλητικός όγκος του Ολύμπου.
Μια άλλη υπέροχη εικόνα που έχει χαραχτεί στη μνήμη μου, είναι το τρέξιμο στην Σφενδάμη, ανάμεσα σε ολανθισμένες κερασιές. Επίσης το τρέξιμο σε ένα οροπέδιο με διάσπαρτα καταπράσινα ελατάκια στο Μέτσοβο. Αλλά και το τρέξιμο μέσα στις φτέρες στην επιβλητική Ροδόπη, στα απότομα και ατελείωτα πέτρινα σκαλιά στον Ταΰγετο και, φυσικά, ανάμεσα στις θολωτές γέφυρες στο Ζαγόρι, όπως και το τρέξιμο στα κακοτράχαλα μονοπάτια της Ύδρας με θέα την καταγάλανη θάλασσα.
Όλες αυτές οι εικόνες, είναι βαθιά ριζωμένες στη μνήμη μου. Και ενώ μπορεί να μην θυμάμαι τίποτα άλλο από αυτούς τους αγώνες. Οι εικόνες αυτές περνάνε από τα μάτια μου όταν τις έχω ανάγκη. Όταν βρίσκομαι σε ατελείωτα μποτιλιαρίσματα στο δρόμο για το γραφείο. Όταν απογοητεύομαι από την ασχήμια του αστικού τοπίου, όταν με ζορίζει η σκληράδα κάποιων συνανθρώπων μας, όταν με γονατίζουν σκληρές καταστάσεις στη ζωή.
Σαν να ξέρει το μυαλό μου πότε το έχω ανάγκη, τραβάει αυτές τις εικόνες από κάπου στα βάθη του και μου τις δείχνει, γεμίζοντάς με ηρεμία, αλλά και προσμονή. Προσμονή να ξαναβρεθώ σε αυτά τα μέρη, να νιώσω την ελευθερία της φύσης, την ηρεμία της άθλησης και την ευτυχία να τις μοιραστώ με άλλους ανθρώπους. Γιατί το μόνο μου πρόβλημα με αυτές τις εικόνες, είναι το άγχος μου μην τις ξεχάσω πριν προλάβω να τις περιγράψω, πριν προλάβω να τις δείξω και σε άλλους, πριν προλάβω, δηλαδή, να τις απαθανατίσω.
Ίσως τελικά, γι’ αυτόν τον λόγο οι τόσοι οργανωτές αγώνων τρέχουν νυχθημερών με προσωπικές υπεράνθρωπες προσπάθειες να συντονίσουν δύσκολους οργανωτικά αγώνες. Γιατί θέλουν και αυτοί, σαν κι εμένα, να μοιραστούν με όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους αυτές τις μοναδικές εικόνες. Εικόνες που όντως μέσα από τις δικές τους προσπάθειες γνώρισα κι εγώ. Και μετά με τη σειρά μου, αφού τις είδα και μαγεύτηκα από αυτές, προσπάθησα και προσπαθώ καθημερινά να τις δείξω σε όλο και περισσότερους ανθρώπους τραβώντας τους στο ορεινό τρέξιμο.
Και έτσι, σιγά-σιγά, άνθρωπο τον άνθρωπο, εικόνα την εικόνα προσπαθώ μαζί με τόσους άλλους να κάνουμε αυτές τις εικόνες αθάνατες μέσα από το πέρασμά τους στη συλλογική μνήμη της κοινότητας των δρομέων. Και με αυτόν τον τρόπο να κάνουμε τη ζωή όλων μας λίγο καλύτερη και λίγο ομορφότερη.
Δημοσίευση στο Runner 130, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
