Περιελάμβανε τρία αθλήματα περιπέτειας (rafting, mountain bike και ορεινό τρέξιμο) και από ό,τι αποδείχθηκε, ήταν από τους πιο όμορφους αγώνες που έχω συμμετάσχει. Όμως, λίγο έλειψε να χάσω αυτή την εμπειρία λόγω αμφιβολιών για τις δυνατότητές μου.
Ο λόγος ήταν ότι όλοι, σχεδόν όσοι μου μίλαγαν γι’ αυτόν τον αγώνα, μου έλεγαν να μη συμμετάσχω, γιατί δεν θα τα καταφέρω. Από την άλλη, η αρκετά ψαρωτική παρουσία πολλών εκ των αθλητών το πρωί των εγγραφών οι οποίοι διέφεραν αρκετά από τους αθλητές στους υπόλοιπους λαϊκούς αγώνες που έχω λάβει μέρος, δεν με βοήθησε καθόλου. Χρειάστηκε η ισχυρή προτροπή της μίας εκ των δύο ψυχών του αγώνα, της Μαρίνας Αναστασίου, η οποία πολύ απλά μου είπε ότι πρέπει να συμμετάσχω για να δω τη φύση και αν κάποια στιγμή δεν μπορώ να συνεχίσω, απλώς να σταματήσω.
Έτσι το πρωί του Σαββάτου, βρεθήκαμε με άλλους τρεις φίλους (δύο ζευγάρια στο σύνολο) να ψάχνουμε για δύο ακόμα καημένους εθελοντές για να ολοκληρώσουμε την εξαμελή ομάδα της βάρκας μας. Το γεγονός ότι είμαστε ζευγάρια ίσως σας δίνει καλύτερα την εικόνα που πρέπει να παρουσιάζαμε, αφού όπως και να το κάνουμε οι κοπέλες της παρέας ήμασταν κάπως πιο «μινιόν» και ήρεμες σε σχέση με τους ΟΥΚάδες που φώναζαν δίπλα μας. Ευτυχώς οι εθελοντές βρέθηκαν εξαιρετικά γρήγορα, αφού ήταν το μόνο άλλο ζευγάρι χωρίς βάρκα, και εμείς, όλο περηφάνια για το εξαιρετικό κατόρθωμά μας να σχηματίσουμε μια ομάδα με τον σωστό αριθμό μελών, μπήκαμε στα βανάκια που θα φρόντιζαν επιμελώς για τη ζαλάδα μας τα επόμενα 40 λεπτά.
Φτάνοντας στον Άραχθο, μας έπιασε και μία τοπική μπόρα ώστε να αισθανθούμε καλά το νερό για την περίπτωση που δεν καταλήγαμε μέσα στο ποτάμι λίγο αργότερα. Μετά από ένα ολιγόλεπτο μάθημα, ξεκινήσαμε τον μήκους 7 χιλιομέτρων αγώνα μας, μέσα σε φωνές και γέλια που λίγο θύμιζαν το άγχος που είχα περάσει το πρωί προσπαθώντας να αποφασίσω τι θα κάνω. Η ομάδα μας αποδείχθηκε περίτρανα ότι ήταν επιεικώς εξαιρετική και αν δεν είχαμε σταματήσει, εντελώς οικειοθελώς όμως, πάνω σε μερικά βράχια και κάτι καταρράκτες μπορεί να είχαμε βγει και πρώτοι… Ή έστω δεύτεροι… ή τρίτοι; Τέλος πάντων, καταλάβατε τι εννοώ…
Λίγο μετά τον τερματισμό μας στο πρώτο αγώνισμα, είχε φτάσει η ώρα να ετοιμαστούμε για τη διαδρομή του ποδηλάτου και με μεγάλη σιγουριά μπορώ να πω ότι δεν έχω ξανααγχωθεί τόσο πολύ πριν από αγώνα στη ζωή μου καθώς μια σειρά προβλημάτων εμφανίστηκαν ως δια μαγείας. Τα μάτια μου πονούσαν, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να φορέσω με τίποτα τους φακούς επαφής μου. Το ακροφύσιο της τρόμπας έσπασε και δεν μπορούσα να φουσκώσω τα λάστιχά μου. Δεν έβρισκα πουθενά τα γάντια μου και δεν μπορούσα να αποφασίσω αν θα έπαιρνα μαζί μου αδιάβροχο (οπότε θα χρειαζόμουνα Camelbak για να το κουβαλήσω) ή θα ήταν καλύτερα να αρκεστώ στο παγούρι μου (και, στην σχεδόν σίγουρη περίπτωση της βροχής, θα γινόμουν παπί).
Τελικά αποδείχθηκε ότι και που πήρα το αδιάβροχο μαζί μου, μέσα στο πείσμα μου να προχωρήσω, δεν σταμάτησα για να το φορέσω μόλις άρχισε η βροχή, αλλά αντίθετα συνέχισα να προχωράω μέχρι που αναγκάστηκα να σταματήσω από τους τόνους λάσπης που κάλυπταν το ποδήλατό μου αλλά και τα γυαλιά μου, τα οποία είχα αναγκαστεί να φορέσω αφού δεν είχα καταφέρει να φορέσω τους φακούς μου. Όλος ο αγώνας κύλησε κάπως έτσι, μέσα στη βροχή και στη λάσπη, αλλά και μέσα στην υπέροχη φύση και τα βουνά των Τζουμέρκων. Αξίζει να σημειώσω ότι σε όλη σχεδόν τη διαδρομή έτρεχα με παρέα καθώς είχα τη σκούπα (ή αλλιώς… νεκροφόρα) πίσω μου με δύο πάντα χαμογελαστούς κριτές που συνεχώς μου έδιναν κουράγιο και φώναζαν. Δυστυχώς οι φωνές τους δεν είχαν το αναμενόμενο αποτέλεσμα και κάπου στο 30ο χιλιόμετρο (;) με σταμάτησαν γιατί δεν είχα πιάσει το χρονικό όριο της πόρτας. Ευτυχώς σε εκείνο το σημείο με περιέλαβε μια κυρία με το λάστιχο ποτίσματός της και ξεφορτώθηκα λίγη από τη λάσπη, τόση όσο έπρεπε ώστε να είμαι αναγνωρίσιμη από την παρέα μου που με περίμενε στα Άγναντα για να φάμε επιτέλους!
Την επόμενη μέρα το πρωί, η βροχή είχε δώσει τη θέση της στον ήλιο και ήμουν σαφώς πιο ήρεμη αφού το τρέξιμο είναι παλιά μου τέχνη κόσκινο και δεν μπορεί πλέον να με αγχώνει. Η διαδρομή ήταν πάλι πανέμορφη και είχε πραγματικά ιδιαίτερο ενδιαφέρον να βλέπεις μερικά από τα μέρη που είχες περάσει μόλις χθες, να έχουν μεταμορφωθεί εντελώς κάτω από τον ήλιο. Οι κριτές και η σκούπα ήταν πάλι όλοι μέσα στα κέφια (η σκούπα όπως καταλάβατε είναι η μόνιμη παρέα μου σε αυτούς τους αγώνες) και ενώ ξέρω ότι έγινε πανηγύρι στον τερματισμό, δεν μπορώ να σας πω λεπτομέρειες, για τον πολύ απλό λόγο ότι εγώ τερμάτισα, αφού είχε φύγει και ο τελευταίος των τελευταίων και είχε παραμείνει η δεύτερη ψυχή του αγώνα, ο Γιάννης Θεοχαρόπουλος, για να δώσει τα μετάλλια σε εμάς τους τελευταίους.
Μετά τη συμμετοχή μου σ’ αυτόν τον ιδιαίτερο αγώνα έβγαλα το εξής συμπέρασμα: Η απάντηση στο δίλημμα να συμμετάσχει κανείς ή να μη συμμετάσχει είναι σαφώς, να συμμετέχει παντού και πάντα. Γιατί ακόμα και αν δεν τον δικαιώσει το αποτέλεσμα της γενικής κατάταξης, θα τον δικαιώσει σίγουρα το ταξίδι προς τον τερματισμό – Ιθάκη.
