Όταν στις αρχές του Μαρτίου ήρθε η ώρα να γράψω για το αγαπημένο μου τρέξιμο, και πριν ακόμα αρχίσω να γράφω γραμμή, έψαχνα να βρω την σωστή ορθογραφία αυτής την νέας λέξης που σύντομα θα όριζε την ζωή μας. Κοροναϊός. Κάπου την έβρισκα με ωμέγα και κάπου με όμικρον. Το εντυπωσιακό όμως ήταν ότι απλά την έβρισκα παντού. Όχι μόνο στην καθημερινή ειδησεογραφία, αλλά και σε επιστημονικά άρθρα για την ασθένεια, σε άρθρα για αγώνες, σε σχολιασμούς διάσημων προσωπικοτήτων και σχολιασμούς απλών καθημερινών ανθρώπων.
Αμέσως μόλις βρήκα την σωστή ορθογραφία και άρχισα να γράφω, έλαβα στο email μου μια ανακοίνωση, ότι το γυμναστήριο μου θα ανέστειλε την λειτουργία του λόγω του Κορονοϊού. Και συνειδητοποίησα με τον πιο απτό τρόπο, ότι αυτά που έγραφα εκείνη τη στιγμή, βασίζονταν σε δεδομένα που μπορεί να μην ίσχυαν μετά από λίγες ώρες και σίγουρα δεν θα ίσχυαν όταν τελικά θα έφτανε η ώρα να εκτυπωθούν και να διαβαστούν. Η πραγματικότητα όμως ήταν και είναι μία. Κανείς μας δεν έχει ξανα-αντιμετωπίσει ένα τέτοιο γεγονός αυτής της κλίμακας στην ζωή του.
Όταν είχε πρωτοεμφανιστεί ο ιός, ήταν κάτι μακρινό και ίσως μας έκαναν και εντύπωση τα αυστηρά μέτρα των Kινέζων. Εγώ είχα καταλάβει το πόσο δύσκολη ήταν η καθημερινότητα των ανθρώπων όταν είχα διαβάσει για τον Kινέζο δρομέα που είχε τρέξει 50 χιλιόμετρα στο σαλόνι του. Τότε μόνο είχα καταφέρει να δω πίσω από τις στατιστικές, την ανθρώπινη πραγματικότητα των αριθμών. Έως τότε οι ασθενείς αυτής της χώρας και αποκλεισμένοι ήταν κάτι ξένο. Ο αποκλεισμένος δρομέας, όμως, μίλησε μέσα μου και κατάλαβα επιτέλους την πραγματική διάσταση των μέτρων, την απελπισία και κούραση του συγκεκριμένου ανθρώπου, αλλά και όλων των άλλων που ήταν κλεισμένοι στο σπίτι τους.
Και μετά ο ιός ήρθε στην Ευρώπη και άρχισε να επηρεάζει τη δική μας καθημερινότητα. Στην αρχή σιγά-σιγά, με τις αναβολές κάποιων αγώνων και εν συνεχεία με απίστευτη ένταση αφού άρχισε να νεκρώνει κάθε κοινωνική δραστηριότητα και να κλείνει τους πάντες σπίτια τους. Ως αποτέλεσμα, οι δουλειές μας δοκιμάζονται, οι οικογένειές μας δοκιμάζονται, οι ζωές όλων μας έχουν επηρεαστεί. Και ξαφνικά, πράγματα που παλαιότερα φάνταζαν στη σφαίρα του φανταστικού, όπως το να πρέπει να στείλουμε sms για να βγούμε από το σπίτι μας, τα βλέπουμε να είναι μέρος της καθημερινότητάς μας.
Και όλα αυτά πού αφήνουν εμάς τους δρομείς; Προφανώς και είμαστε πρώτα από όλα άνθρωποι και φοβόμαστε για τη ζωή τη δική μας και των δικών μας ανθρώπων. Άρα ακολουθούμε τις οδηγίες για να μην κολλήσουμε εμείς και να μην μεταφέρουμε τον ιό. Οι οδηγίες, λοιπόν, λένε να αποφύγουμε τον πολύ κόσμο και τους κλειστούς χώρους. Άρα με δρομικούς όρους, οι οδηγίες λένε να πάρουμε τα βουνά. Και πολλοί από εμάς, αυτό έχουμε ήδη κάνει. Προσωπικά, για πρώτη φορά στη ζωή μου έτρεξα στα μονοπάτια της γειτονιάς μου, στον Νότιο Υμηττό. Άγνωστη περιοχή, η οποία δεν μου φαινόταν και τόσο θελκτική, γιατί χρόνια τώρα πίστευα ότι δεν έχει ενδιαφέροντα μονοπάτια. Τι κάνεις όμως, όταν όλα τα άλλα είναι επικίνδυνα, απαγορευμένα, ή μακριά; Πολύ απλά ή δεν πας για τρέξιμο, ή τρέχεις στο σαλόνι σου σαν τον φίλο μας τον Κινέζο, ή αν είσαι τυχερός και έχεις ένα βουνό κοντά σου, σταματάς να το σνομπάρεις, ψάχνεις online τα μονοπάτια του και αποφασίζεις να τα εξερευνήσεις.
Για να δείτε θέματα διατροφής ειδικά για δρομείς πατήστε εδώ.
Και αφού ανακαλύψεις απίστευτες ομορφιές και καταλάβεις το λάθος που έκανες τόσα χρόνια, ξαναφτιάχνει η διάθεσή σου, σταματάς να μεμψιμοιρείς για το κακό που μας βρήκε παγκοσμίως, ελπίζεις ότι όλοι θα βγούμε υγιείς από αυτήν την πανδημία και αποφασίζεις ότι αυτήν την άνοιξη πρέπει να την δούμε σαν ένα διαφορετικό διάλειμμα και ίσως μια ευκαιρία να ετοιμαστούμε για το πιο ιδιαίτερο καλοκαίρι και φθινόπωρο της ζωής μας. Αυτό της ανάκαμψης από ένα τραυματικό γεγονός, της υιοθέτησης νέων τρόπων επικοινωνίας και ζωής και, πάνω από όλα, αυτό κατά το οποίο η νεοαποκτηθείσα εκτίμηση για την αξία της ζωής μας θα μας κάνει να επαναξιολογήσουμε και την αξία των μικρών καθημερινών απολαύσεων.
Ας προσπαθήσουμε να μείνουμε όλοι υγιείς, λοιπόν, να μην λυπόμαστε για τους αγώνες και τις προπονήσεις που χαθήκανε, να υποστηρίξουμε ένθερμα όλους τους νέους δρομείς που αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν αθλητικά τον χρόνο της καραντίνας και να χρησιμοποιήσουμε αυτό το διάστημα όσο καλύτερα μπορούμε, ανακαλύπτοντας μαζί με τους δικούς μας ανθρώπους νέα μονοπάτια και την χαρά της άθλησης με ένα – δύο καλούς φίλους και συγγενείς.
της Χριστίνα Φωτεινοπούλου
