Η αρχή της χρονιάς μυρίζει πάντα καινούργιο, κι ας είναι στην πράξη τεχνητή η αφετηρία της. Έχει πίσω της απολογισμούς και προγράμματα, απογοητεύσεις που μετακυλήθηκαν στη νέα χρονιά και προσδοκίες –συνήθως περισσότερες από τα δύσκολα που προηγήθηκαν. Έχει μια αίσθηση δυνατότητας που ξεκινά δυναμικά, σαν πυροτέχνημα, κι εξατμίζεται γρήγορα, καθώς αρχίζει η ρουτίνα.
Πάντα γράφω σημειώσεις για τη νέα χρονιά – στο ημερολόγιο που τελειώνει και παραδίνεται στη λήθη, σαν ευχή, αλλά και στις πρώτες σελίδες του καινούργιου, σαν υπόμνηση για τη χρονιά που ξεκινά. Και πάντα τις ξαναδιαβάζω στο κλείσιμο του χρόνου, κάνοντας προσωπικό «ταμείο». Βλέπω εκείνα που κατάφερα –τις νίκες μου–, όσα προχώρησαν ικανοποιητικά δίχως να οδηγήσουν σε θριάμβους και όσα έμειναν λόγια στο χαρτί, ανεκπλήρωτα. Μετά από χρόνια άσκησης, προσπαθώ να χαίρομαι τις χαρές, να βάζω στόχο να τελειώσω όσα έμειναν στη μέση και αξίζουν, αλλά και να αφήνω πίσω ό,τι ξεπεράστηκε πια ως επιδίωξη, στράβωσε οριστικά ή κρίθηκε ανέφικτο, τόσο που να μην αξίζει άλλη προσπάθεια.
Αυτονόητα, οι στόχοι έχουν πάντοτε δρομικό σκέλος, ευτυχώς ακόλουθο με τη ζωή. Μικρότερη, στα πρώτα χρόνια της δρομικής μου ζωής, μαγευόμουν από τους τίτλους των περιοδικών, τους γεμάτους όνειρα. Εκείνους που υπόσχονταν πως θα γίνεις καινούργιος το νέο χρόνο αν προπονηθείς σκληρά, αν κάνεις προπονητικές υπερβάσεις, αν ακολουθήσεις με συνέπεια την τέλεια διατροφή, αν κάνεις θεό το προπονητικό πλάνο. Αυτό το «Γίνε Καινούργιος τη Νέα Χρονιά» -το κλασικό “New Year, New You” των Αγγλοσαξώνων– κόμιζε μια απροσδόκητη χαρά, σαν να έμελλε στο γύρισμα του χρόνου να τελειώσουν αίφνης τα βάσανα και να γίνουν όλα καινούργια, κι εμείς διαφορετικοί, ως δια μαγείας καλύτεροι.
Χρόνο το χρόνο προσαρμόστηκα στην αλήθεια της ζωής –συνειδητά, κι όχι μόνον εξ ανάγκης.
Πείσθηκα πρώτα πως δεν χρειάζεται να γίνω «καλύτερη», κυνηγώντας το ανέφικτο ή τους στόχους άλλων. Πως αρκεί –και αξίζει– να είμαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου, εγώ στην καλύτερή μου έκδοση, με μέτρο σύγκρισης εμένα μόνο.
Έμαθα πως αν το τρέξιμο είναι τρόπος ζωής κι όχι περιστασιακή ενασχόληση, αν είναι δια βίου προσωπική διεκδίκηση κι όχι μόδα, πρέπει να υπηρετεί την πραγματική ζωή. Να είναι καίριο μέρος της, αλλά όχι το όλον. Να προσαρμόζεται στις ανάγκες και στις αλλαγές, να ακολουθεί τις προτεραιότητες που διαμορφώνονται, να αφήνει χώρο στα καινούργια (σε δοκιμές και φλερτ με άλλες παιδειές), αλλά να μένει σταθερή δύναμη και σημείο αναφοράς. Να είναι ο αληθινός, πιστός φίλος που κατανοεί και χαίρεται, που επιβραβεύει και συγχωρεί.
Έτσι σταμάτησα να αναζητώ τρόπους –μαζί και το τρέξιμο– για να αλλάξω άρδην και «να γίνω καλύτερη». Ξέρω πως το «καλύτερο» είναι σταθερός προσανατολισμός και στάση ζωής που περιλαμβάνει τις δρομικές προσπάθειες μα δεν εξαντλείται σε αυτές. Είναι στόχος που μετακινείται και χρωματίζεται ξανά και ξανά, αντλώντας απ’ τη δική μας ωρίμανση.
Παλιότερα μετρούσα τις χρονιές με χιλιόμετρα. Ίδρωνα κυριολεκτικά για να γράψει το κοντέρ περισσότερα, πιστεύοντας πως περισσότερα χιλιόμετρα είναι περισσότερη χαρά, περισσότερη ελευθερία, περισσότερη επιτυχία, περισσότερη δική μου ζωή. Προσπαθούσα, επίσης, το «γρηγορότερα», να φτάσω το στόχο στο ρολόι.
Φτάνοντάς τον ανάσαινα, υπολειπόμενη στενοχωριόμουν κι ένιωθα λειψή. Τώρα, με περισσότερα χρόνια στους δρόμους και χιλιάδες χιλιόμετρα, το μέτρο αλλάζει. Άλλα είναι εκείνα που ζητώ. Ωραιότερες διαδρομές και ανοιχτούς ορίζοντες για να χαθεί το βλέμμα. Περισσότερο χρόνο για τα δικά μου. Την ευεργετική ενδοσκόπηση που επιτρέπει ο δρόμος, όσο συχνότερα γίνεται. Λίγους στόχους που μετριούνται συμβατικά, ίσα για προσανατολισμό, και περισσότερες χαλαρές κι ανέμελες εξόδους, με τα κορδόνια δεμένα σφιχτά. Φίλους που να μπορούν να μοιραστούν λίγα χιλιόμετρα άνευ σκοπού, για τη χαρά της μοιρασιάς. Περισσότερες φορές στην αφετηρία, των αγώνων και των νέων επιδιώξεων. Κυρίως, χρόνο. Δικό μου χρόνο, πολύτιμο, στο δρόμο. Εκεί, όλα λύνονται.
Δημοσίευση στο Runner 111, της Αγγελικής Κοσμοπούλου
