Το τρέξιμο είναι μια μοναδική, σχεδόν μυστικιστική εμπειρία, η οποία σε συνδέει με τις βαθύτερες επιθυμίες σου και σε βοηθάει να ηρεμήσεις, να ισορροπήσεις ως άνθρωπος και τελικά να βελτιώσεις τη ζωή σου. Έτσι είχα ακούσει τουλάχιστον. Οπότε, ακολουθώντας πιστά τις φήμες, αποφάσισα μια μέρα ότι θέλω κι εγώ να γίνω δρομέας για να νιώσω όλα τα παραπάνω.
Πώς όμως γίνεσαι; Προφανώς, από κάπου πρέπει να ξεκινήσεις και εγώ έκανα την αρχή από τον εξοπλισμό. Βλέποντας ότι όλοι οι υπόλοιποι δρομείς δεν φορούσαν μια φθαρμένη φόρμα και τις στρατιωτικές κάλτσες που είχαν ξεμείνει στο συρτάρι τους, συνειδητοποίησα ότι καλό θα ήταν να αγοράσω κι εγώ τα απαραίτητα. Τα όποια, όμως, σύντομα έμαθα ότι δεν πρέπει να πλένονται μαζί με τα υπόλοιπα ρούχα, και πρέπει να καθαρίζονται αμέσως και να στεγνώνουν επιμελώς, για να μη βρεθείς σε «δύσοσμες» καταστάσεις. Οπότε έγινα με το ζόρι νοικοκυρά. Για δρομέας ούτε λόγος ακόμα βέβαια.
Αμέσως μετά άρχισα να ψάχνω το πού θα τρέξω και τελικά διαπίστωσα ότι και εκεί υπήρχε θέμα. Τα στάδια ήταν κλειστά ή ασφυκτικά γεμάτα από κόσμο που δεν σεβόταν τους δρομείς που έκαναν προπόνηση είτε λόγω έλλειψης γνώσης, είτε λόγω έλλειψης παιδείας. Και έτσι και εγώ, παρόλο που είχα ορκιστεί ότι δεν θα γινόμουν ο γραφικός τύπος που εκνευρίζεται και γκρινιάζει σε όσους θεωρούν ότι οι διαδρομές στα γήπεδα είναι χώρος για πικ-νικ και βόλτα, γρήγορα έγινα αντί για δρομέας, υστερική επίορκος.
Την αναζήτηση του σωστού μέρους για τρέξιμο ακολούθησε και η αναζήτηση για τη σωστή διατροφή αφού οι πολλές προπονήσεις, δημιούργησαν και αυξημένες ενεργειακές ανάγκες. Με τόση προσπάθεια μήπως πρέπει να πάρω καμία βιταμίνη; Ίσως κάποιο συμπλήρωμα; Οι άλλοι γιατί πίνουν μαγνήσιο;
Και από τζελάκια; Μήπως και τίποτα για τις αρθρώσεις που καταπονούνται; Αν όμως τα πάρω όλα αυτά μήπως πάρω και κάτι να μην διαλύσω το συκώτι μου; Είδα κάτι φυτικά χαπάκια που υπόσχονται να το καθαρίσουν από όλα τα υπολείμματα… αλλά είναι καλό να τα πάρω; Τελικά, λόγω των αμφιβολιών, παρέμεινα στο μαγνήσιο και σε κάτι δείγματα από αγώνες που ποτέ δεν βρήκα τον χρόνο να διαβάσω τι ακριβώς κάνουν. Και όταν κάποια στιγμή πήρα τη μεγάλη απόφαση να τα δοκιμάσω, αυτά είχαν λήξει. Και αν και τις γνώσεις του φαρμακοποιού κατάφερα να τις συλλέξω, δρομέας, όμως, δεν έβλεπα να γίνομαι.
Είχα ρούχα, παπούτσια, καπέλα και κάλτσες συμπίεσης, ήξερα την ώρα που λείπουν όλοι οι «αντιπαθητικοί» από το γήπεδο της γειτονιάς μου και ποιος δρόμος είχε σκιά την ώρα που ήθελα να τρέξω. Έμαθα τον ακριβή ρυθμό που μεταβολίζω την βρώμη, το ρύζι και τα μακαρόνια και τον σωστό συνδυασμό φαγητών και σιδήρου ώστε να απορροφάται καλύτερα. Και όμως. Ακόμα δρομέας δεν ήμουν.
Για να δείτε θέματα διατροφής ειδικά για δρομείς πατήστε εδώ.
Ήμουν μια αδαής. Ένα πυροτέχνημα. Φρέσκια και ανήλικη στο άθλημα. Γιατί δεν νοείσαι δρομέας μέχρι να περάσεις την απόλυτη εμπειρία. Όπως οι Ίνκας και οι Ινδιάνοι Σιου, έτσι και οι δρομείς δεν θα σε δεχτούν στον κύκλο τους μέχρι να γίνεις γνήσιος αδερφός.
Γιατί τελικά δεν είναι οι συνεχόμενες προπονήσεις, ή το σωστό παπούτσι ή η σωστή διατροφή, που θα αλλάξουν τη ζωή σου. Όχι, μικρή άσχετη. Το βάπτισμα του πυρός γίνεται στο ντους μετά από αυτήν την μία προπόνηση που πέφτει το παγωμένο νερό πάνω σου και εσύ νιώθεις να καις ολόκληρη. Μέχρι να ματώσει αυτή η ρόγα, να χαθεί αυτό το νύχι ή να σε κόψει αυτό το μπουστάκι. Και εκείνο το βράδυ μετά τον πρώτο μου ημιμαραθώνιο στο Άμστερνταμ πριν από εννιά χρόνια, το κατάλαβα κι εγώ. Τώρα πια ήμουν κι εγώ δρομέας. Μέχρι να φωνάξεις στο ντους από τον πόνο του νερού που πέφτει πάνω στο ερεθισμένο δέρμα ή να μείνεις άγρυπνος από τον παλλόμενο πόνο στο πρησμένο νύχι σου, δεν ξέρεις τι θα πει τρέξιμο. Γιατί μόνο ένας δρομέας το έχει ζήσει αυτό. Και το έχει θεωρήσει φυσιολογικό και το έχει «απολαύσει» και ξέρει πώς να το αντιμετωπίσει.
Το ‘νιωσες; Αν ναι, συγχαρητήρια και καλωσήρθες. Τα κατάφερες. Ανήκεις πλέον και επίσημα στο club των δρομέων. Περαστικά σου!
Δημοσίευση στο Runner 70, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
