Γεια σας. Για όσους δε με γνωρίζετε, είμαι η Χριστίνα, φανατική ερασιτέχνης δρομέας και προσφάτως μητέρα ενός μωρού πέντε μηνών.
Πριν τον ερχομό του μωρού, έτρεχα παντού και πάντα. Η τυπική συμπεριφορά μου ήταν να βλέπω μια προκήρυξη αγώνα στην Άνω Ραχούλα, να αναφωνώ «Γουάου, αυτός ο αγώνας ακούγεται τέλειος!», να ελέγχω στο ημερολόγιο μου αν τη συγκεκριμένη ημέρα είχα ήδη κανονίσει να τρέξω κάπου αλλού, να κοιτάζω μετά με κάποιο τρόμο το υπόλοιπο του τραπεζικού λογαριασμού μου για να επιβεβαιώσω ότι είχαν μείνει αρκετά χρήματα για το αντίτιμο της συμμετοχής και τα καύσιμα έως την Άνω Ραχούλα και να δηλώνω συμμετοχή.
Όταν κάποια στιγμή γνώρισα έναν άλλο εξίσου τρελό και καταλήξαμε ζευγάρι, η διαδικασία διαφοροποιήθηκε ελαφρώς.
Προστέθηκε το βήμα ενός τηλεφωνήματος, στο οποίο η ενθουσιασμένη Χριστίνα, ρώταγε το στωικό Σπύρο: «Την άλλη Κυριακή έχει 30 χιλιόμετρα στην Κάτω Ραχούλα, σε δηλώνω;». Για να εισπράξω σχεδόν πάντα την απάντηση, «Ναι αμέ, αλλά να φύγουμε Σάββατο, γιατί την Παρασκευή τελειώνω αργά».
Και κάπως έτσι όμορφα κύλαγε η αθλητική ζωή μας, με αγώνες σε όλη την Ελλάδα. Έως ότου μια ωραία ημέρα ήρθαν τα νέα της εγκυμοσύνης και συγχρόνως οι βαριές δηλώσεις από παντού: «Τώρα να τα ξεχάσετε αυτά που ξέρατε. Έχετε ευθύνες. Χρόνο δε θα έχετε. Το παιδί θα τα αλλάξει όλα».
Σε πολλές περιπτώσεις, οι δηλώσεις ακούστηκαν σχεδόν σαν απειλές και σε κάποιες περιπτώσεις αγγίξανε έως και την κακεντρέχεια. Η πραγματικότητα, εννέα μήνες μετά, ήταν ότι όντως ένα βρέφος έχει απίστευτες απαιτήσεις σε χρόνο και ενέργεια, όπως συνεχίζει να έχει τους πρώτους πέντε μήνες της ζωής της και σίγουρα ότι θα συνεχίσει να έχει και σε κάθε ηλικία. Αλλά, όπως σε όλα τα πράγματα, καλή διάθεση και επικοινωνία να υπάρχει και όλα λύνονται.
Η φυσική συνέπεια της ύπαρξης ενός μικρού απαιτητικού ανθρώπου είναι να γίνεται όλο και πιο δύσκολο να βρούμε χρόνο να προπονηθούμε. Όσο για τους αγώνες, το πρώτο μας μέλημα δεν είναι πλέον σε ποιόν αγώνα θέλουμε εμείς να τρέξουμε, αλλά αν έχουμε κάποιον να μας κρατήσει τη μικρή Αναστασία κατά τη διάρκεια του αγώνα. Και αν δε βρούμε κάποιον φιλότιμο εθελοντή; Τότε την κρατάμε μία ο ένας, μία ο άλλος, βάσει ενός απλού κανόνα: Μικρός αγώνας βουνού; Τον τρέχω εγώ που είμαι ακόμα πολύ αγύμναστη. Μεγάλος αγώνας βουνού; Τον τρέχει ο Σπύρος που είναι σαφώς σε καλύτερη κατάσταση από τη λεχώνα. Αγώνας δρόμου, οποιασδήποτε απόστασης; Τον τρέχουμε και οι δύο με το καρότσι.
Οι ιστορίες τρόμου περί ολικής αποχής από το τρέξιμο, λοιπόν, ευτυχώς παρέμειναν μόνο ιστορίες. Η ειλικρινής δήλωση, βέβαια, είναι ότι όντως έχουν αλλάξει πάρα πολλά με τον ερχομό ενός μωρού.
Για να δείτε θέματα διατροφής ειδικά για δρομείς πατήστε εδώ.
Πλέον για να ξεκινήσουμε να πάμε ακόμα και στον πιο μικρό αγώνα, πρέπει να ξυπνήσω τουλάχιστον τρεις με τέσσερις ώρες πριν, για να καταφέρω να θηλάσω τη μικρή, να ετοιμάσω τα πράγματά της, να τη φορτώσουμε στο αυτοκίνητο και να προγραμματίσουμε ο επόμενος θηλασμός να τελειώσει λίγα λεπτά πριν την εκκίνηση, ώστε να μην πεινάσει κατά τη διάρκεια του αγώνα. Και είναι ένας πραγματικός αγώνας δρόμου, πριν τον άλλο αγώνα, προκειμένου να τα καταφέρουμε να σταθούμε στη γραμμή εκκίνησης στην ώρα μας. Και ακόμα κι εκεί, θα προσπαθώ, ενώ ακούω το τρία, δύο ένα από τον αφέτη, με την επιδεξιότητα ζογκλέρ να φορέσω το αθλητικό σουτιέν πάνω από το σουτιέν θηλασμού, να δέσω τα κορδόνια μου, να ρυθμίσω το ρολόι να βρει το στίγμα μου, ενώ θα ελέγχω το ύψος του μάρσιπου που φοράει ο φορτωμένος μπαμπάς της και θα δίνω τις τελευταίες χαζές οδηγίες της αγχωμένης μαμάς, όπως το να ελέγχει ανά τακτά διαστήματα αν η μικρή αναπνέει και να μην ξεχάσει σε περίπτωση αλλεργικού σοκ ότι η αδρεναλίνη είναι στο κόκκινο τσαντάκι, στην κάτω δεξιά τσέπη του σακιδίου.
Αυτά μέχρι να δοθεί η εκκίνηση. Γιατί μόλις ξεκινήσει ο αγώνας, τότε όλα είναι ίδια, όπως τότε που πρωτοξεκίνησα το τρέξιμο. Ο ίδιος ενθουσιασμός στην εκκίνηση, οι ίδιοι φίλοι στη διαδρομή, ο ίδιος θαυμασμός για τη φύση, η ίδια έξαψη του τερματισμού. Όλα ευτυχώς ίδια. Ακριβώς ίδια; Όχι, για να πούμε την αλήθεια. Τώρα είναι δύο φορές καλύτερα, αφού εκτός από τον αγαπημένο μου, τώρα με περιμένουν και δύο ενθουσιασμένα ματάκια πίσω από έναν μάρσιπο και κάτω από ένα ροζ καπελάκι στον τερματισμό!
Δημοσίευση στο Runner 97, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
