Φέτος το καλοκαίρι, αν όλα πάνε καλά, θα έχω την τύχη να βρεθώ σε μια ξεχωριστή γραμμή εκκίνησης μαζί με χιλιάδες άλλους αθλητές από όλο τον κόσμο. Στις 28 Αυγούστου, θα τρέξω στον μικρό αγώνα του Ultra Trail du Mont-Blanc στην Ελβετία, έναν αγώνα βουνού 53 χιλιομέτρων και 3.300 μέτρων θετικής υψομετρικής διαφοράς. Ήθελα πάρα πολύ να βρεθώ σε αυτόν και όταν έμαθα ότι ήμουν μία από τους 1200 τυχερούς που τελικά θα συμμετείχαν, πανηγύρισα σαν να είχα ήδη τερματίσει. Με άκουσε όλο το γραφείο να φωνάζω «με πήρανε, με πήρανε» και με το ζόρι κρατήθηκα να μη σηκωθώ στη μέση του ορόφου και να αρχίσω να χοροπηδάω. Και όλοι αυτοί πρέπει να πίστεψαν ότι δεν έχω ξαναβρεθεί σε βουνό στην ζωή μου και ότι θα ταξιδέψω και θα δω τα πιο εξωτικά μέρη.
Ο ενθουσιασμός μου, όμως, ήταν για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Επικεντρωνόταν περισσότερο στο ότι θα δω από κοντά έναν μεγάλο διεθνή αγώνα βουνού και λιγότερο στο γεγονός ότι θα γίνει στις Άλπεις, στη σκιά του διάσημου Mont Blanc. Γιατί όσο μοναδικά και αν είναι αυτά τα τοπία και όσο ξεχωριστό και αν είναι αυτό το ταξίδι, άλλο τόσο ιδιαίτερα, είναι τα τοπία που βλέπουμε σε όλους τους αγώνες της Ελλάδας. Και μπορεί να ακούγεται ίσως τοπικιστικό και εθνικιστικό, όμως, αυτοί που με βοήθησαν να καταλάβω τη μοναδικότητα των ελληνικών βουνών, δεν ήταν Έλληνες. Θυμάμαι πριν από δύο περίπου χρόνια όταν είχα μιλήσει στην Καρδαμύλη με τα παιδιά της διεθνούς ομάδας της Salomon, και είχα νιώσει τον αυθεντικό ενθουσιασμό τους με τα βουνά της Πελοποννήσου. Θυμάμαι πέρυσι, τον ενθουσιασμό των συναθλητών μου από την Ρουμανία όταν ανεβαίναμε στον Olympus Marathon. Αλλά και τον ενθουσιασμό των διεθνών αθλητών που είχαμε γνωρίσει στο Xterra στη λίμνη Πλαστήρα οι οποίοι μου έλεγαν ότι δεν είχαν ιδέα γι’ αυτήν την άλλη, την πανέμορφη, την ορεινή Ελλάδα. Γιατί ήταν ενθουσιασμένοι όμως; Η απάντηση απλή. Απέραντος μπλε ουρανός, άγρια, κάθετα βουνά, βαθύ πράσινο και στην βάση όλων αυτών μια ζαφειρένια θάλασσα.
Και η εναλλαγή του τοπίου απίστευτη, ακόμα και στις πλαγιές του ίδιου βουνού. Για να μη μιλήσω για τις εναλλαγές του τοπίου από την Βόρεια στη Νότια Ελλάδα, από τα Επτάνησα στις Κυκλάδες, από το Βόρειο Αιγαίο και τις Σποράδες, στο Ανατολικό Αιγαίο και την Κρήτη. Και όλα αυτά στα πόδια μας. Σε απόσταση μερικών ωρών συνήθως από την πόλη μας.
Συχνά με οργανωμένο τρόπο μετακίνησης, με φθηνή διαμονή κανονισμένη από τους οργανωτές των αγώνων, με τα πιο κεφάτα και μερακλήδικα πάστα πάρτι -ακόμα και σε μοναστήρια μας έχουν φιλοξενήσει καλόγεροι- με τους πιο χαρούμενους εθελοντές και τα καλύτερα after race γλέντια.
Όταν λοιπόν έχω ζήσει όλες αυτές τις εμπειρίες και έχω δει αυτές τις εικόνες, όταν ξέρω ότι σχεδόν κάθε Κυριακή έχω να περιμένω έναν ελληνικό αγώνα βουνού υπερπαραγωγή, στην Ύδρα, στον Ταΰγετο, στο Μέτσοβο, στα Γεράνεια, στα Τζουμέρκα, στη Ζήρεια, στο Ζαγόρι, στον Όλυμπο, στη Θάσο, στην Κέρκυρα, στην Κρήτη, πώς να ενθουσιαστώ με μία Ελβετία και ένα Μont Βlanc;
Την οργάνωσή τους θέλω να θαυμάσω, για να κλέψω ιδέες και να τις μοιραστώ με τους φίλους οργανωτές στην Ελλάδα. Γιατί είμαστε περίεργοι οι Έλληνες. Μπορεί να μην έχουμε να φάμε λόγω κρίσης, αλλά όταν πρόκειται για τον αγώνα που οργανώνουμε, όλη η κοινότητα θα ενδιαφερθεί να προσφέρει την καλύτερη εμπειρία, το μεγαλύτερο μετάλλιο, το καλύτερο φαγητό. Και θα ρωτάει: τι άλλο κάνανε οι Ελβετοί; Και τι μουσική είχαν; Και τι φαγητό έδωσαν; Και που σας μάζεψαν να σας ενημερώσουν; Χάρτη είχαν; Πώς σημάδεψαν την διαδρομή; Πώς ήταν το βουνό τους; Καλύτερα δεν είναι εδώ;
Ναι, μπορώ να απαντήσω περήφανα σήμερα και μετά τον Αύγουστο θεωρώ ότι θα είναι και ακόμα πιο εμπεριστατωμένη η απάντησή μου.
Καλύτερα είναι εδώ, ιδίως αν αποφασίσουμε να είμαστε οργανωμένοι, να ακολουθήσουμε τα σωστά παραδείγματα από έξω και να διατηρήσουμε τα καλά ελληνικά στοιχεία. Γιατί αποδείξαμε νομίζω ότι το καλύτερο βουνό είναι το βουνό από τον τόπο σου!
Δημοσίευση στο Runner 74, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
