Σε λίγο ο 30ος Κλασικός Μαραθώνιος θα είναι παρελθόν. Και αν όλα πάνε καλά, θα έχω ξαναβρεθεί στην γραμμή της εκκίνησης. Και αν όλα πάνε εξαιρετικά, θα τον τερματίσω κιόλας. Και καιρού θέλοντος, τύχης και προετοιμασίας επιτρέποντος, θα τον τερματίσω και κοντά στον στόχο μου των 4:15 ωρών.
Προετοιμασίας επιτρέποντος… μεγάλη κουβέντα. Φέτος δεν έχασα ούτε μία προπόνηση. Ζέστη ή κρύο, βροχή ή λιακάδα, επί 12 εβδομάδες, τέσσερις ημέρες την εβδομάδα, έτρεχα βάσει προγράμματος. Ούτε πέρυσι δεν το είχα καταφέρει αυτό. Και τότε ο τερματισμός σε αυτόν τον χρόνο και στη συγκεκριμένη διαδρομή ήταν στόχος ζωής. Άρα, φέτος που ήμουνα τόσο συνεπής πρέπει να έχω ακόμα μεγαλύτερη επιθυμία να τρέξω σε αυτόν και ακόμα υψηλότερους στόχους, σωστά; Και όμως, η απάντηση είναι όχι. Πέρυσι είχα καταφέρει έναν χρόνο που για εμένα ήταν εξωπραγματικός και αυτό μου έφθανε. Φέτος λοιπόν, δεν υπήρξε καμία στιγμή που είπα – «Φέτος θα ξανατρέξω στον κλασικό μαραθώνιο». Απλώς όταν άνοιξαν οι δηλώσεις συμμετοχής, μπήκα και δήλωσα το όνομά μου. Και συνέχισα να ζω και να τρέχω. Και δεν άλλαξα τίποτα στη ζωή μου. Το τρέξιμο ήταν ήδη τρόπος ζωής. Σήμερα, λίγο πριν την εκκίνηση, απορώ. «Γιατί τρέχω πάλι σε αυτόν τον τόσο δύσκολο αγώνα;» «Πότε το αποφάσισα;» «Πώς τα κατάφερα και δεν έχασα ούτε μισή προπόνηση;» «Πώς γίνεται να πονάω έτσι από έναν παλιό γνωστό τραυματισμό και να μη σταματάω;» «Μήπως πρέπει να σταματήσω;» «Και τελικά μέχρι πότε θα τρέχω;» Και μετά θυμάμαι. Θυμάμαι τις ετοιμασίες το προηγούμενο βράδυ για να φορέσω εύκολα τα ρούχα μου το πρωί και να φάω το σωστό πρωινό. Θυμάμαι τον ενθουσιασμό κάθε φορά που φθάνω στη γραμμή της εκκίνησης και βλέπω τους υπόλοιπους δρομείς γύρω μου. Θυμάμαι την έκρηξη αδρεναλίνης τη στιγμή που ακούω την πιστολιά, τις ματιές καλής τύχης με τους φίλους που τρέχω μαζί, το στιγμιαίο σφίξιμο των χεριών μας που σημαίνει καλό αγώνα. Και την απέραντη, όμορφη σιωπηλή διαδρομή του αγώνα, αφού όταν τρέχω απομονώνω τα πάντα και τους πάντες γύρω μου. Τρέχω, ακολουθώντας την μπλε γραμμή και βλέπω και ακούω τους άλλους γύρω μου σαν μέσα από ένα φίλτρο. Θυμάμαι τα χαμόγελα των εθελοντών στους σταθμούς. Τον κόσμο που χειροκροτεί στη διαδρομή, τα παιδάκια που απλώνουν τα χέρια, τις ηλικιωμένες μαυροφορεμένες κυρίες που έχουν βγει στον δρόμο μόνες τους και χειροκροτούν. Και θυμάμαι την είσοδο στο Καλλιμάρμαρο, όπου με περιμένουν αγαπημένα πρόσωπα, ο προπονητής μου, η οικογένεια μου, οι φίλοι και συναθλητές μου.
Και τότε καταλαβαίνω. Δεν το αποφάσισα ποτέ να τρέξω στον μαραθώνιο γιατί δεν υπήρχε κάτι να αποφασίσω. Ο μαραθώνιος δεν είναι μόνο ένας αγώνας. Είναι ένας τρόπος ζωής, μια συνεχόμενη εμπειρία και γι’ αυτό και δεν έχασα καμία προπόνηση.
Στη συνείδηση των γύρω μου, από τους φίλους έως και τους συναδέλφους μου είμαι εδραιωμένη πλέον ως μαραθωνοδρόμος και γι’ αυτό και αυτοί ακόμα με βοηθούν να μη χάνω τις προπονήσεις μου. Και αν κάτι το πιστεύουν οι άλλοι για εσένα, τότε τελικά αυτό ακριβώς γίνεσαι. Με απροσδόκητη συνέπεια. Γιατί οι μαραθωνοδρόμοι τι κάνουν αν δεν τρέξουν; Σταματούν να ζουν.
Καλή εκκίνηση στον κλασικό μαραθώνιο, καλή διαδρομή, καλό τερματισμό και καλή ζωή σας εύχομαι.
Δημοσίευση στο Runner νο. 62, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
