Με το τηλεφώνημα του παλιού μας συμμαθητή κινητοποιήθηκαν όλοι οι μηχανισμοί. Το κάλεσμα ήταν σαφές: μετά από τέσσερις σχεδόν δεκαετίες θα συναντιόμασταν όλοι οι απόφοιτοι της χρονιάς του 1970, σε μια εναγώνια απόπειρα να γυρίσουμε πίσω το χρόνο και να φρεσκάρουμε τις αναμνήσεις που άλλοτε μας ένωναν. Οι συνέπειες ήταν ωστόσο θολές. Ποιος θα άντεχε άραγε τη θέα του «γερασμένου» συμμαθητή; Πόσο αληθινά ικανοί ήμασταν να αναγνωρίσουμε, πίσω από τις ρυτίδες, τα παλιά νεανικά πρόσωπα και τα γεμάτα σφρίγος κορμιά; Ποιος θα είχε το θάρρος να συνειδητοποιήσει τη δική του μεταμόρφωση;
Εκείνο όμως που αιωρείτο στον αέρα ως απειλή ήταν ακόμη πιο δραματικό: πόση αντοχή χρειαζόταν να διαπιστώσει κανείς τις παραμορφώσεις που στο μεταξύ θα είχαν πραγματοποιηθεί στις αντιλήψεις των παλιών συμμαθητών για τις αξίες της ζωής; Προσπάθησα ν’ ανακαλύψω μες στο μυαλό μου πρότερες εντυπώσεις, θύμησες μιας αλλοτινής εποχής.
Αγωνίστηκα μάταια ν’ αναβιώσω μετεικάσματα μιας άλλης άποψης, πιο ρομαντικής, για τα πρόσωπα και τα πράγματα που καθόριζαν άλλοτε την πορεία μου.
Μέσα στα σκονισμένα λευκώματα ξέθαψα πραγματικούς θησαυρούς, επτασφράγιστα κλειστούς από την αδιακρισία του χρόνου, που πασχίζει όλα να τα ξεθωριάζει και, τελικά, όλως διόλου να τα εξαφανίζει. Οι φωτογραφίες έκρυβαν, στην ασπρόμαυρη αντίθεσή τους, την αγωνία για τις προαγωγικές εξετάσεις του τριμήνου πίσω από τα χαμόγελα, την αμηχανία πίσω από τη δήθεν αδιάφορη έκφραση, την καμουφλαρισμένη μας λίμπιντο.
Ανάμεσα στις σκονισμένες φωτογραφίες, μία αγωνιζόταν να διατηρήσει τη φρεσκάδα της, παρά το κιτρίνισμα του χαρτιού που τη φιλοξενούσε. Φαίνονται ξεκάθαρα πρόσωπα, γελαστά και χαρούμενα, να παρακολουθούν τους σχολικούς αγώνες εκείνης της χρονιάς στο προαύλιο του σχολείου. Ο φωτογράφος απαθανάτισε με αξιοθαύμαστη ετοιμότητα τη στιγμή ακριβώς που ο πρώτος δρομέας πλησιάζει να κόψει το νήμα του τερματισμού. Πάνω από τα κεφάλια μας (αλλά προφανώς όχι μέσα στις καρδιές μας) σε πανό, με ολοστρόγγυλα γράμματα, τα συνθήματα της δικτατορικής επταετίας!
Θυμάμαι, σαν να ήταν χθες, τον αγώνα αυτόν βήμα προς βήμα. Θεωρούσα τον εαυτό μου γρήγορο και τίποτα δεν φοβόμουν. Είχα την απόλυτη βεβαιότητα πως θα τον κέρδιζα με μια καλή τακτική και δυο τρεις γερούς διασκελισμούς στην τελική ευθεία. Η ελλανόδικος επιτροπή είχε ορίσει να τρέξουμε τέσσερις φορές το γύρο του προαυλίου, σε μια συνολική απόσταση 800 μέτρων. Από τα πρώτα μέτρα, ωστόσο, διαπίστωσα μια ανέλπιστη δυσκολία που δεν είχα διόλου υποψιαστεί. Στις κλειστές στροφές του προαυλίου, η φυγόκεντρος δύναμη σε πέταγε μακριά από το διάδρομο, προπαντός αν επιχειρούσες να επιταχύνεις για να ξεπεράσεις τον προπορευόμενο. Και αυτό δυστυχώς συνέβη. Ζούσα την ατυχή συγκυρία να διαπιστώνω έντρομος την πρακτική εφαρμογή του μαθήματος της Φυσικής για τη φυγόκεντρο, ακριβώς στην πιο ακατάλληλη στιγμή.
Για να δείτε θέματα υγείας ειδικά για δρομείς πατήστε εδώ.
Εκείνο όμως που μου κόστιζε περισσότερο ήταν η αίσθηση πως γινόμουν ο περίγελος των θεατών στην ατελέσφορη και κωμική προσπάθειά μου να τρέξω κόντρα στους νόμους της φυσικής και τους ακατάλυτους κανόνες του Σύμπαντος.
Λίγο πριν τον τερματισμό ένιωθα όλα τα βλέμματα καρφωμένα επάνω μου. Είχα την πεποίθηση πως όλοι αναγνώριζαν στην προσπάθειά μου τον αγώνα να ξεπεράσω τον εαυτό μου και την ίδια την παντοδύναμη φύση. Η επιτροπή προφανώς θα έδειχνε επιείκεια. Ήδη έφταναν στα αυτιά μου οι φωνές και οι ιαχές καθώς με ενεθάρρυναν να περάσω, λίγο πριν τον τερματισμό, τον πρωταθλητή.
Τώρα που ξανακοιτάω τη σκονισμένη φωτογραφία γίνομαι για πρώτη φορά μάρτυρας της τραγικής πραγματικότητας. Γιατί όλων τα βλέμματα είναι προσηλωμένα σε ένα και μόνο σημείο. Γιατί όλοι κοιτάζουν τον άνθρωπο που έχει σωριαστεί στο έδαφος, μέσα σ’ ένα σύννεφο σκόνης! Κανείς δεν ενδιαφέρεται για τον τερματισμό του πρώτου και τον πληγωμένο εγωισμό του δεύτερου. Όλοι πασχίζουν να ενθαρρύνουν, να παροτρύνουν, να εμψυχώσουν εκείνον που αγωνίστηκε πέρα από τις δυνάμεις του. Να τον χειροκροτήσουν και να του δώσουν την εμπιστοσύνη που χρειάζεται να σηκωθεί για να συνεχίσει τον αγώνα…
Δημοσίευση στο Runner νο. 39, του Νίκου Μαρκέα
