«Η επόμενη ημέρα» είναι άρθρο από τη στήλη «Ιστορίες του δρόμου» της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
«Χριστίνα θέλω να σου εξομολογηθώ κάτι» είπε με απόλυτη ειλικρίνεια ο αγαπητός συνάδελφος με τον οποίο μοιράζομαι το γραφείο μου δύο χρόνια τώρα. «Προτού σε γνωρίσω, δεν ήξερα ότι οι άνθρωποι τρέχουν για να διασκεδάσουν. Πίστευα ότι το έκαναν μόνο οι επαγγελματίες αθλητές και όσοι αναγκάζονται για ιατρικούς λόγους!»
Προφανώς και γέλασα. Και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, καμάρωσα και λίγο παρατηρώντας έναν υφέρποντα θαυμασμό. Το σχόλιό του, βέβαια, δεν ήταν ανήκουστο αφού μου θύμισε πολλά αντίστοιχα που έχω ακούσει τόσα χρόνια από φίλους και γνωστούς. Πλέον έχω συνειδητοποιήσει ότι όντως αρκετοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν γιατί κάποιος μπορεί να τρέχει. Και έχω μάθει να μην επιμένω, να μην προσπαθώ να εξηγήσω και, το σημαντικότερο, να μην προσπαθώ να προσηλυτίσω. Αυτά τα σχόλια, όμως, με κάνουν να επαναπροδιορίζω σε τακτά χρονικά διαστήματα γιατί ακριβώς τρέχω. Τι κερδίζω; Τι χάνω; Τι μένει;
Πάντα οι απαντήσεις που έδινα ήταν πολλές και στο δικό μου μυαλό ισάξιες. Τρέχω για τη φυσική κατάσταση που κερδίζω, για την ευφορία της στιγμής, για την ικανοποίηση της επιτυχίας του στόχου, για τις ενδορφίνες, για το καθαρό μυαλό, για την τακτοποίηση των προτεραιοτήτων μου, για την τακτοποίηση της ζωής μου. Μετά από τόσα χρόνια, όμως, νομίζω ότι υπάρχει μια απάντηση που υπερτερεί σε σχέση με όλες τις άλλες. Μια απάντηση που ίσως και λόγω ηλικίας και λόγω εμπειρίας, έρχεται πιο συχνά στο μυαλό μου. Τελικά, τρέχω για την επόμενη ημέρα. Τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά.
Την επόμενη ημέρα ενός δύσκολου αγώνα, ή μιας προκλητικής προπόνησης, όσο και αν κουράστηκα, όσο και αν τα έβαλα με τον καιρό, το κρύο, τη ζέστη, το τερέν, τα παπούτσια μου, την προετοιμασία μου, είμαι πάντα ευτυχισμένη. Είναι σαν να έχουν μπει όλα τα προβλήματα στη σωστή τους προοπτική. Σαν το μυαλό μου να έχει καθαρίσει από όλες τις ομίχλες και να δουλεύει με έξτρα στροφές, σαν να έχω επιτύχει την απόλυτη ευτυχία. Πολύ συχνά, η επόμενη ημέρα με βρίσκει ελαφρώς αφυδατωμένη και τσουρουφλισμένη από τον ήλιο, να προσπαθώ να πιώ νερό και να παστώνομαι στις ενυδατικές, ενώ τρίβω τα πιασμένα χέρια μου και τους κοιλιακούς μου, που ποτέ δεν έχω φροντίσει να γυμνάσω επαρκώς, να αναρωτιέμαι γιατί πριν από λίγες, μόλις, ώρες ανησυχούσα για το ένα ή το άλλο θέμα. Οι πιθανές λύσεις στα όποια προβλήματα, όχι μόνο είναι την επόμενη ημέρα μπροστά στα μάτια μου, αλλά είναι και πολλές και εξαιρετικές.
Δεν είμαι ακριβώς σίγουρη γιατί συμβαίνει αυτό. Και το εντυπωσιακό είναι ότι δεν συμβαίνει μόνο σε εμένα, αλλά σχεδόν σε όλους όσοι έχω τη χαρά να συζητάω για το τρέξιμο. Αυτό που έχω σκεφτεί είναι ότι ίσως η καταπόνηση είναι τόσο μεγάλη που ο οργανισμός αποφασίζει ότι αφού βγήκε ζωντανός απ’ όλο αυτόν τον άθλο, όλα τ’ άλλα καλά θα πάνε. Ίσως ο χρόνος που έχεις αφιερώσει σε εσένα και στις σκέψεις σου να επιτρέπουν επιτέλους στο μυαλό σου να βάλει τα προβλήματα σε μία σειρά. Ίσως η επιστροφή σε κάτι τόσο βασικό και σημαντικό για τον άνθρωπο, όπως η έντονη άσκηση, να σε επαναφέρει στην πραγματικότητα, η οποία είναι ότι σχεδόν τα πάντα μπορούν να αντιμετωπιστούν εφόσον είμαστε υγιείς. Ίσως, τέλος, απλώς να υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που τους αρέσει πάρα πολύ το τρέξιμο.
Το σίγουρο, όμως, είναι ότι όποιος και αν είναι ο λόγος, εγώ τελικά πια τρέχω κατά βάση για την επόμενη ημέρα. Την ευτυχισμένη επόμενη ημέρα που θα καταφέρω χαρούμενη και πλήρης να την ευχαριστηθώ με την οικογένειά μου, τους φίλους μου, τον απαλλαγμένο από άλυτα προβλήματα εαυτό μου!
Δημοσίευση στο Runner 135, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
