Από τη στήλη «Ιστορίες του Δρόμου» της Χριστίνας Φωτεινοπούλου με τίτλο: Θα κοιμηθούμε νωρίς, θα σηκωθούμε νωρίς!
Από τότε που αποκτήσαμε παιδιά, έπρεπε να γίνουμε δημιουργικοί με τον άνδρα μου σχετικά με το πότε θα πηγαίναμε για τρξιμο. Λέω «δημιουργικοί» γιατί ουσιαστικά έπρεπε να δημιουργήσουμε τις ώρες για να προπονηθούμε, οι οποίες νομίζαμε πριν ότι δεν υπήρχαν. Ο Σπύρος, λοιπόν, έχει αρχίσει να πηγαίνει για τρέξιμο γύρω στις 6 το πρωί πριν από τη δουλειά και εγώ το βράδυ, αφού έχουν κοιμηθεί τα παιδιά.
Παλαιότερα, το τρέξιμο στις 6 το πρωί το θεωρούσα εξωφρενικό. Μου φαινόταν πολύπλοκη η διαδικασία αφού νύσταζα, δεν ήξερα που θα κάνω μπάνιο και αναρωτιόμουν πως θα κουβαλάω τα ρούχα της δουλειάς χωρίς να τα τσαλακώσω. Το ίδιο δύσκολο μου φαινόταν και το τρέξιμο το βράδυ. Σκεφτόμουν ότι ήταν το χειρότερο πράγμα στον κόσμο, αφού ήμουν κουρασμένη από όλη την ημέρα, βαριόμουν να ξαναβγώ από το σπίτι, πείναγα και, επιπλέον, φοβόμουν να τρέχω μέσα στη νύχτα.
Κατά τη διάρκεια της ημέρας, βέβαια, αρκετός χρόνος για τρέξιμο δεν υπήρχε. Και το αποτέλεσμα ήταν κάθε φορά που έβγαινα για προπόνηση να είμαι με τη ψυχή στο στόμα να προλάβω τη νύχτα, τα παιδιά, τις δουλειές στο σπίτι, τις άλλες υποχρεώσεις. Πολλοί από τους άλλους δρομείς κοίταζαν τα ρολόγια τους για να τσεκάρουν το ρυθμό τους, τους παλμούς τους και τα χιλιόμετρα, ενώ εγώ κοίταζα πόση ώρα μου έχει μείνει μέχρι να με χρειαστούν τα παιδιά στο σπίτι ή μέχρι να δύσει ο ήλιος. Σταμάταγα δε να τρέχω, όχι γιατί είχα κουραστεί ή γιατί είχα ολοκληρώσει το στόχο μου, αλλά απλά γιατί δεν είχα άλλο χρόνο.
Αυτό το άγχος, μας στερούσε προφανώς ένα από τα μεγαλύτερα πλεονέκτημα του τρεξίματος, δηλαδή την ηρεμία. Οπότε ήταν προφανές ότι έπρεπε να βρεθεί λύση. Και αυτή βρέθηκε σιγά-σιγά, μέσα από μικρές διαφοροποιήσεις στην καθημερινότητα της οικογένειάς μας. Ήταν μια συνεχόμενη διαδικασία με δοκιμές, λάθη, καινούριες δοκιμές και τελικά μικρές επιτυχίες.
Έτσι μια από τις πιο βασικές αλλαγές που κάναμε ήταν η ώρα που πλέον πάμε για ύπνο. Ίσως γιατί δεν θέλαμε να παραδεχτούμε ότι δεν είμαστε πια έφηβοι, ίσως γιατί θεωρούσαμε ότι το βράδυ είναι η μόνη ώρα για εμάς ως ζευγάρι – έως τις αρχές του χρόνου κοιμόμασταν και οι δύο αρκετά αργά. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τα πάντα να μεταφέρονται αντίστοιχα πιο αργά μέσα στην ημέρα. Ακόμα και η ώρα του βραδινού έφτανε να είναι το νωρίτερο στις δέκα τη νύχτα, που όταν τρως τόσο αργά εννοείται ότι χρειάζεσαι κάποια ώρα να χωνέψεις, οπότε πάλι δεν πας για ύπνο αμέσως και συνεχίζεις τον φαύλο κύκλο του ξενυχτιού.
Η λύση που βρήκαμε ήταν να αρχίσουμε να θεωρούμε το δέκα η ώρα εξαιρετικά αργά τη νύχτα, οπότε και αυτομάτως έγινε μια μετατόπιση όλων των δραστηριοτήτων νωρίτερα. Έτσι το τρέξιμο στις έξι το πρωί έγινε αμέσως μια πιο λογική ώρα. Ακόμα αλλάξαμε τη λογική του τρεξίματος. Ο Σπύρος άρχισε να τρέχει στα πιο κοντινά μονοπάτια για να προλαβαίνει να κάνει ντους πριν τη δουλειά και εγώ, αφού στη γειτονιά μου δεν υπάρχουν άλλα σπίτια, αποδέχτηκα ότι πρέπει να πάρω το αυτοκίνητο για να τρέξω είτε στο γήπεδο είτε σε κατοικημένη περιοχή, ώστε να μη φοβάμαι να τρέχω μόνη μου μέσα στο σκοτάδι. Επίσης συνήθισα να τρώω κάτι ελαφρύ πριν από την προπόνηση για να μην πεινάω και να μην τρώω σχεδόν τίποτα αργά το βράδυ. Έξτρα πλεονεκτήματα αυτής της αλλαγής ήταν ότι έτσι πλέον τρώγαμε όλοι μαζί με τα παιδιά νωρίτερα, άρα κοιμόμαστε καλύτερα και με ελαφρύ στομάχι!
Στα κατά της συγκεκριμένης λύσης, είναι ότι πλέον για τρέξιμο δεν πάμε σχεδόν ποτέ οι δυο μας, πρωινό δεν καταφέρνουμε να πάρουμε μαζί ως ζευγάρι και τέλος έχουμε γίνει κομματάκι αντικοινωνικοί, αφού όταν κοιμάσαι τόσο νωρίς το βράδυ δεν έχεις χρόνο για εξόδους και βόλτες. Από την άλλη πάλι, με αυτή τη λύση έχουμε την καλύτερη ισορροπία ως δρομική οικογένεια, είμαστε πιο ξεκούραστοι, υγιείς και γυμνασμένοι και ό,τι χάνουμε το βράδυ, το ζούμε στο έπακρο το πρωί. Οπότε για την ώρα και μέχρι να γίνουν οι δικοί μας μικροί διάολοι, οι έφηβοι που πλέον δεν είμαστε εμείς, κοιμόμαστε με τις κότες, για να σηκωνόμαστε με τα κοκόρια και να μπορούμε επιτέλους να τρέχουμε όσο θέλουμε!
Δημοσίευση στο Runner 133, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
