Φέτος οι Έλληνες περάσαμε ένα δύσκολο καλοκαίρι. Οι φωτιές με τους τόσους ανθρώπους που χάθηκαν μισό βήμα από την Αθήνα, είναι ένα γεγονός που δύσκολα ξεπερνιέται ακόμα και από όσους δεν το έζησαν από κοντά. Και τον Νοέμβρη οι μαραθωνοδρόμοι στην αυθεντική διαδρομή δε γίνεται παρά να δουν και να ζήσουν από κοντά την εικόνα της καταστροφής επί της μαραθώνιας διαδρομής.
Θυμάμαι ακόμα, όταν δούλευα στην οργανωτική επιτροπή των Ολυμπιακών αγώνων του 2004, την αγωνία μας για την εικόνα αυτής ακριβώς της διαδρομής. Τα προβλήματα πολλά, η ασχήμια σε πολλά σημεία της διαδρομής αδιαμφισβήτητη. Ό,τι είχαμε προλάβει να καλλωπιστεί σε συνεργασία με τους δήμους και με άλλους φορείς. Στο τέλος, όμως, σε αρκετά σημεία είχα-με καταφύγει στην λύση των «banners», αυτών των μεγάλων υφασμάτινων χρωματιστών αφισών, που κάλυπταν κάπως την ορατότητα των δρομέων και έκαναν την εικόνα της διαδρομής πιο χαρούμενη, εορταστική, ελκυστική.
Τότε δεν είχα τρέξει ακόμα τον πρώτο μου Μαραθώνιο. Και με την άγνοια του μη δρομέα, αλλά και την αγωνία του οικοδεσπότη, ήλπιζα οι διεθνείς αθλητές να τρέξουν έναν Μαραθώνιο που θα τον θυμούνται για πάντα για όλους τους σωστούς λόγους.
Σήμερα, μαραθωνοδρόμος και φανατική της δικής μας αυθεντικής διαδρομής, σκέφτομαι ότι φέτος αξίζει να θυμόμαστε αυτόν τον Μαραθώνιο και για τους «λάθος» λόγους. Πρέπει να δούμε τα μαυρισμένα δένδρα και να μην τα προσπεράσουμε, γιατί θα είναι κρυμμένα πίσω από ένα banner. Πρέπει να μυρίσουμε την καμμένη γη και να μην κρατήσουμε την ανάσα μας. Πρέπει να γυρίσουμε το κεφάλι μας να δούμε τα καμμένα σπίτια στο λόφο και να μην κρατήσουμε το βλέμμα μας καρφωμένο στην μπλε γραμμή. Και παρόλη την ευτυχία της στιγμής του τρεξίματος, πρέπει να αφιερώσουμε ένα λεπτό να σκεφτούμε τους σχεδόν 100 ανθρώπους που χάθηκαν από αυτήν την ζωή μέσα σε μία στιγμή. Αλλά και αυτούς που έμειναν πίσω, ολομόναχοι, με μία αβάσταχτη πικρία και πόνο γι’ αυτούς που έχασαν.
Όλα αυτά δεν πρέπει να τα κάνουμε λόγω κάποιου περίεργου μαζοχισμού. Ούτε για το θεαθήναι, ούτε από τύψεις. Αυτό το λεπτό της σκέψης πρέπει να το αφιερώσουμε για έναν απλό λόγο. Για το σεβασμό. Για το σεβασμό στις ζωές που χάθηκαν και για το σεβασμό στη δική μας που την έχουμε ακόμα. Για τη ζωή μας που συχνά – συχνότατα – ξεχνάμε πόσο αληθινά πολύτιμη είναι. Σεβασμό στις στιγμές που ζούμε, στον αγώνα που μπορούμε να τρέξουμε, στην προσπάθεια που κάνουμε, στους ανθρώπους που θα μας χειροκροτήσουν στη διαδρομή, στους ανθρώπους που θα μας περιμένουν στον τερματισμό, στη στιγμή που κατάκοποι θα κρατήσουμε το μετάλλιο μας στο χέρι μας και θα χαμογελάσουμε γιατί τα καταφέραμε.
Πάντα ένας Μαραθώνιος είναι μια γιορτή. Συνοδεύεται από έξαψη τη στιγμή της εκκίνησης, μόνο και μόνο επειδή έχεις καταφέρει να βρίσκεσαι σε αυτό το σημείο, ενθουσιασμό, πείσμα, πόνο ή και απογοήτευση στη διαδρομή και ευτυχία στο τέλος του. Φέτος, ας συνοδεύεται και από το αίσθημα του σεβασμού για τη ζωή που έχουμε και ας είναι για όλους μας ο σημανικότερος αγώνας που θα τρέξουμε. Ακόμα και αν η ομορφιά της διαδρομής του έχει τραυματιστεί τόσο σοβαρά.
Δημοσίευση στο Runner 108, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
