Φέτος είπα ότι ήρθε η ώρα να επιστρέψω στους κανονικούς ρυθμούς της ζωής μου. Γέννησα τα παιδάκια μου – η μικρή κοντεύει τα τρία και ο μικρός το ένα έτος – εγώ επέστρεψα για τα καλά στη δουλειά και γενικά η ζωή μπήκε σε μία κάποια σειρά. Όταν, λοιπόν, έλαβα το email που μας ενημέρωνε για τις εγγραφές της εταιρικής ομάδας στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας, άρχισα να κουνιέμαι ανυπόμονα στην καρέκλα μου και να δαγκώνω αγχωμένη το στυλό μου.
Πόσους μήνες έχουμε μέχρι τον Μαραθώνιο; Άρχισα να μετράω στα δάχτυλά μου, ανοίγοντας συγχρόνως ένα ημερολόγιο ώστε να μετρήσω ακριβώς τις εβδομάδες. Προλαβαίνω άραγε; Θα βρω χρόνο για την προπόνησή μου; Και έστω ότι τα κατάφερα να τρέχω τις καθημερινές. Τα Σαββατοκύριακα πώς θα κάνω τα Long Runs μου με δύο παιδιά να με περιμένουν πώς και πώς να παίξουμε;
Μετά από ένα τρελά διστακτικό τηλεφώνημα στον άνδρα μου όπου τον ρώταγα αν μπορεί Τρίτη και Πέμπτη να γυρνάει νωρίς από το γραφείο για να κρατάει τα παιδιά και να πηγαίνω εγώ για τρέξιμο και μετά από την αντίδρασή του, που ακούστηκε σε όλο το γραφείο και λίγο πολύ μου έλεγε ότι και πολύ άργησα να το αποφασίσω, μπήκα να συμπληρώσω τη φόρμα συμμετοχής μου. Και κάπου εκεί άρχισε το άγχος μου να γιγαντώνεται και να με λούζει κρύος ιδρώτας.
Για αρχή συνειδητοποίησα ότι δεν έχω τερματίσει σε Μαραθώνιο τα τελευταία τρία χρόνια. Άρα δεν έχω και αποδεδειγμένο χρόνο για να μπω στο block που έτρεχα τόσα χρόνια. Σιγά το πράγμα, μπορεί να πείτε. Εγώ, όμως, σοκαρίστηκα. Η τελευταία φορά που μου είχε συμβεί αυτό ήταν πριν από τουλάχιστον δέκα χρόνια. Και φέτος περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά θα ήθελα να βρίσκομαι τουλάχιστον στην εκκίνηση μαζί με τον Σπύρο. Αν μη τι άλλο, για να θυμηθούμε τον πρώτο Μαραθώνιο που τρέξαμε μαζί. Που τερματίσαμε με διαφορά μερικών λεπτών και όταν τον είδα μπροστά μου ένιωσα σαν να μου χάρισαν τον κόσμο όλο!
«Μην γίνεσαι συναισθηματικός βλάκας», σκέφτηκα, και προχώρησα την φόρμα παίρνοντας απόφαση ότι στην εκκίνηση, αν όλα πάνε καλά, θα σταθώ μόνη μου.
Το επόμενο απόγευμα μετά από περίπου σαράντα τηλέφωνα στον άνδρα μου, για να επιβεβαιώσω ότι δεν είχε ξεχάσει ότι έπρεπε να γυρίσει νωρίς σπίτι, κατευθύνθηκα προς το γήπεδο της γειτονιάς μου. Μέχρι να φτάσω εκεί άπειρες σκέψεις μου τριβέλιζαν το μυαλό. Θα γυρίσει νωρίς ο Σπύρος; Μήπως μπλέξει στο γραφείο; Μήπως δεν τα καταφέρει να ετοιμάσει τα παιδιά για ύπνο; Μήπως έχει ζέστη; Μήπως έχω ξεχάσει τις κάλτσες μου;
Μήπως έχει σκοτάδι στο γήπεδο; Μήπως δεν βρω να παρκάρω; Μήπως δεν τα καταφέρω να πάρω τα πόδια μου μετά από τόσο καιρό; Μήπως απλά να τα παρατήσω όλα και να γυρίσω σπίτι;
Και κάπου εκεί με σταμάτησα. Ήταν προφανές ότι μετά από τρία χρόνια για πρώτη φορά θα έκανα κάτι μόνη μου, αποκλειστικά για εμένα, το οποίο απαιτεί τέτοια τεράστια δέσμευση. Και αυτό μου δημιουργούσε τύψεις. Επιστρατεύοντας κάθε ίχνος κουράγιου και την ίδια πειθώ που χρειάζεται ο νέος μαραθωνοδρόμος για να ξεπεράσει τον εαυτό του και να τρέξει περισσότερο από 27 και 28 χιλιόμετρα, έσφιξα τα δόντια μου, φόρεσα τα αθλητικά μου και άρχισα να τρέχω μέσα στο γλυκό σούρουπο.
Όταν μόλις μια ώρα μετά, γύρισα στο, κατεδαφισμένο από τα παιχνίδια, σπίτι μας και αγκάλιασα τα ενθουσιασμένα παιδιά μας, τα οποία είχαν βρει τέλεια την ιδέα του ατελείωτου παιχνιδιού με τον μπαμπά, ένιωσα επιτέλους την ηρεμία που σου δίνει αυτό το άθλημα και είχα τόσο καιρό να νιώσω. Και κατάλαβα μια μεγάλη αλήθεια. Ο μόνος τρόπος να ξεκινήσεις κάτι τόσο σημαντικό και να μην τα παρατήσεις από το φόβο, είναι να μην το πολυσκεφτείς. Όπως λέει και η λαϊκή σοφία, να τραβήξεις το τσιρότο απότομα. Θα πονέσεις στιγμιαία, αλλά μόνο έτσι θα τα καταφέρεις. Μόνο έτσι θα αφήσεις πίσω σου όλα τα εμπόδια, πραγματικά και φανταστικά. Και αυτό σκοπεύω κι εγώ να κάνω. Τώρα το αν θα τον τερματίσω το φετινό Μαραθώνιο, δεν το ξέρω ακόμα. Το σίγουρο, όμως είναι ότι θα έχω προσπαθήσει.
Δημοσίευση στο Runner 114, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου.
