Καθώς ο Αύγουστος οδεύει σιγά σιγά προς το τέλος του, για τους περισσότερους εξ ημών ξεκινάει και η «δρομική» σαιζόν. Διοργανώσεις κάθε τύπου, σε στάδια, δημόσιους δρόμους και βουνά «γεμίζουν» το δρομικό καλεντάρι, και είμαι σίγουρος ότι (θα μου επιτρέψετε εδώ την παραδοχή) οι περισσότεροι από τους αναγνώστες του παρόντος σχεδιάζουν ήδη τη συμμετοχή τους σε μια ή περισσότερες εξ αυτών.
Κατ αρχάς αυτό είναι καλό. Το δρομικό κίνημα γνωρίζει μια άνευ προηγούμενου άνθηση τα τελευταία χρόνια, και θεωρώ δεδομένο ότι οι αναγνώστες αναγνωρίζουν τα οφέλη (σε προσωπικό αλλά και κοινωνικό επίπεδο) αυτής της ανάπτυξης. Κι ωστόσο, υπάρχει μια μελανή πτυχή στο όλο θέμα, λιγότερο προβεβλημένη, πιο «δύσκολη» να την παραδεχτείς και να τη συζητήσεις, και γι αυτό αρκετά επικίνδυνη. Η μετατροπή της χαράς που παρέχει η άθληση σε μια μορφή εθισμού απασχολεί δυστυχώς πολλούς δρομείς κάθε επιπέδου.
Εξηγούμαι: το τρέξιμο αποστάσεων εμπεριέχει εξ ορισμού το στοιχείο της υπερβολής. Το να τρέχεις 40, 50 (και πολύ περισσότερα…) χιλιόμετρα τη βδομάδα (για να αναφερθούμε σε ένα ρεαλιστικό νούμερο όταν μιλάμε για προετοιμασία σε συμμετοχή σε μαραθώνιο) είναι από μόνο του υπερβολικό. Τα υπόλοιπα είναι δικαιολογίες προς τον εαυτό και τους οικείους μας. Από την άλλη, δεν είναι καθόλου κακό να κυνηγάμε ενίοτε την υπερβολή, ίσα ίσα. Το ευκταίο συνεπώς είναι να βρεις την ισορροπία – τη λεπτή εκείνη γραμμή, μέσω της οποίας απολαμβάνεις μεν αυτό που αγαπάς, χωρίς από την άλλη αυτό να αποβαίνει εις βάρος της υγείας σου αλλά και των υπόλοιπων πτυχών της ζωής σου.
Δυστυχώς πολύ συχνά το μέτρο χάνεται. Πρωταθλητισμός σε επίπεδο social media, επίδειξη “επιδόσεων” μέσω προπονητικών smartwatches, αθλούμενοι που αναζητούν το δρόμο τους σε κάθε λογής “βοηθήματα”, “προπονητές” μόνο κατ επίφαση, και η λίστα δεν έχει τέλος. Κι αυτό που κατ αρχάς (θα έπρεπε να) είναι πηγή χαράς, κοινωνικοποίησης και ευεξίας, ολισθαίνει σε κάτι στρεσογόνο, τοξικό και τελικά επικίνδυνο για τον αθλητή/αθλούμενο και τους οικείους αυτού. Οι λόγοι πολλοί – και οι συνέπειες δυστυχώς επώδυνες. Αναρωτηθείτε: πόσοι γνωστοί και φίλοι σας εγκατέλειψαν τραυματίες τον αθλητισμό, υπερβάλλοντας πέραν του μέτρου, κυνηγώντας μια (μόνο εντός εισαγωγικών…) διάκριση; Πόσοι φίλοι κυνήγησαν το hobby τους εις βάρος των υπόλοιπών τους ρόλων; Αναρωτηθείτε – αξίζει;
Μακρηγορώ ωστόσο. Κι αν καταθέτω εδώ αυτούς τους προβληματισμούς, ευθύνεται καλός φίλος κι εξαιρετικός δρομέας (ο οποίος επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του), που μοιράστηκε μαζί μου ένα ποίημά του. Θα μου επιτρέψετε να το μοιραστώ κι εγώ με τη σειρά μου εδώ, μαζί σας. Η τέχνη και η ομορφιά σώζουν – εν προκειμένω, η ποίηση μπορεί στη λιτότητά της να πει όσα χρειάζονται, δίχως περιττές πολυλογίες. Αφιερώστε λίγο χρόνο να το διαβάσετε, και μετά διαβάστε το ξανά. Ίσως βρείτε κάτι δικό σας εκεί μέσα. Μετά, νομίζω ότι γνωρίζετε τα υπόλοιπα. Καλούς δρόμους φίλοι μου καλοί!
ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΥΠΕΛΛΟ ΚΑΙ ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ
(Για να μη μας γίνει εξάρτηση ο αθλητισμός)
Σαν συνάνθρωπος και φίλος σ’ εξετάζω
και σε βρίσκω να υπερβάλλεις σ’ εαυτό(ν)
να σε δώ και να σε κρίνω δε διστάζω
μα ποιός είμαι να το κάνω εγώ αυτό;
Πώς ξεκίνησες να τρέχεις ενθυμίσου
στη νεότητα που ήσουν “ευτραφής”
κι έχεις φτάσει να ρισκάρεις την ζωή σου
για ένα κύπελλο, μια εικόνα της στιγμής.
Λές πως βρήκες ένα φάρμακο για όλα,
φίλτρο δύναμης και νιότης και χαράς
μα θα δείς με τον καιρό πως είναι « φόλα »
κι εθισμός και στα παπούτσια που φοράς.
Μήπως θέλεις τελικά ν’ αυτοκτονήσεις
και το κάνεις τόσο πια δημοφιλές;
ή ζαλίστηκες από τις προπονήσεις
κι έχεις πάθος με τις “κόκκινες γραμμές “
Σε καλώ να θυμηθείς τον πρώτο στόχο
που ξεκίνησες για να ‘σαι υγιείς
κι έχεις φτάσει στου θανάτου πια το ρόγχο
κι αργοσβήνεις κάθε μέρα απλανείς.
Κάθε λόγος και κουβέντα που σου γράφω
ειναι πόνος απ’ τα βάθη της ψυχής
τελεσίγραφο και δε σου ξαναγράφω
δεν αρέσκομαι σ’ εκφράσεις ατυχείς.
Μην σκορπάς τον εαυτό σου σε αγώνες
μ’ αποστάσεις και με χρόνους μη μετράς
η ζωή δε φυλακίζεται σ’ εικόνες
δεν αλλάζει, δε φωτίζεται απ’ τα φλάς…
Ο “Πάροικος”…
ΥΓ: Η προφύλαξη της υγείας μας αξίζει περισσότερο από χίλιες θεραπείες. Ανεβαίνουμε, ανεβαίνουμε, κι όταν φτάσουμε στην κορυφή, ατενίζουμε την άβυσσο. Ο αθλητισμός είναι πολιτισμός, υγεία, χαρά, ποιότητα ζωής, και μοναδικές αξέχαστες στιγμές. Η σπατάλη του χρήματος μερικώς διορθώνεται. Της υγείας σπανίως, και του χρόνου ποτέ.
Ηράκλειο, 20/08/2024
