H Χριστίνα Φωτεινοπούλου μοιράζεται άλλη μία από τις ξεχωριστές της ιστορίες με θέμα «Covid-19 θετική».
Μόλις έχω σηκώσει στο κινητό μου μια κλήση από άγνωστο αριθμό. Η γυναικεία φωνή που ακούω, μου επιβεβαιώνει αυτό που ουσιαστικά ήξερα και φοβόμουνα. «Κυρία Φωτεινοπούλου, βγήκατε θετική, μπορείτε παρακαλώ να επιστρέψετε να σας κάνουμε ένα μοριακό τεστ και να σας δώσουμε οδηγίες;»
Είναι Τετάρτη πρωί και έχω από το προηγούμενο βράδυ δέκατα και απίστευτο πονοκέφαλο. Ήλπιζα ότι είναι παρενέργειες από το εμβόλιο που έκανα ακριβώς πριν πέντε ημέρες. Δυστυχώς, όμως, ξέρω τι έχει πραγματικά γίνει. Μας έχουν ειδοποιήσει ήδη από την Κυριακή, ότι ο βρεφονηπιακός σταθμός που πηγαίνει ο γιος μου και τα ανίψια μου είχε κρούσματα COVID 19 και η ανιψιά μου έχει ήδη αρρωστήσει από την Δευτέρα. Απλά νόμιζα ότι εγώ θα τη γλύτωνα.
Όσο μιλάει η κυρία του ΕΟΔΥ, αναρωτιέμαι ποιόν πρέπει να ειδοποιήσω, ποιόν συνάντησα, πώς θα απομονωθώ στο σπίτι για να μην κολλήσω τους άλλους. Και φυσικά, αν θα έχω πρόβλημα με το άσθμα μου. Σύντομα, όμως, όλα αυτά τα ξεχνάω, γιατί μόλις γυρίζω σπίτι, καταρρέω. Δεν θυμάμαι άλλη φορά να έχω αρρωστήσει τόσο γρήγορα. Σύντομα δεν με κρατάνε τα πόδια μου, πονάει αφόρητα το κεφάλι μου σε βαθμό που δεν μπορώ να σκεφτώ. Πονάει η πλάτη μου, τα γόνατα μου και οι καρποί μου. Πονάει το στομάχι μου, τα αυτιά μου και ο λαιμός μου.
Παίρνω ένα ντεπόν μήπως ηρεμήσω και μιλάω με την πνευμονολόγο που με παρακολουθεί. Μέσα σε λίγα λεπτά μου έχει στείλει συνταγή με αντιβίωση, βιταμίνες, αντιπηκτικά, εισπνεόμενο και κορτιζόνη. «Όλα καλά θα πάνε», μου λέει, «στα δίνω για περίπτωση ανάγκης. Και αν δεις στο οξύμετρο να πέφτει το οξυγόνο κάτω από 94% έφυγες για νοσοκομείο».
Τελικά μετά από εφτά ημέρες το οξυγόνο μου έπεσε κάτω από 94% και η προσπάθειά μου να αναπνεύσω ήταν τόσο έντονη, που έκανα εμετό, οπότε κατέληξα στο νοσοκομείο. Σήμερα που σας γράφω, έχουν περάσει εννέα ημέρες και ακόμα λαχανιάζω όταν σηκώνομαι από το κρεβάτι.
Και να σκεφτεί κανείς ότι φέτος ήθελα να τρέξω πάλι στον Όλυμπο. Έκανα και σχέδια για τόσους αγώνες – τώρα που θεωρούσα ότι την είχα γλυτώσει – καθώς είχα, επιτέλους, κάνει την πρώτη δόση του εμβολίου και έβγαιναν και οι ανακοινώσεις για τη διεξαγωγή των αγώνων.
Μέσα στο νοσοκομείο, τόλμησα να ρωτήσω, πότε θα αρχίσω πάλι να αθλούμαι. Και οι γιατροί όλοι δαγκώνονταν. Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι καλό είναι να μην κολλήσεις αυτόν τον ιό. Είναι από αυτούς που επηρεάζει πολλά όργανα, όχι μόνο τους πνεύμονες, και δεν ξέρει κανείς πότε ακριβώς επανέρχεται το σώμα. Αν τον περάσεις σχετικά ελαφρά, πρέπει να κάνεις υπομονή τουλάχιστον έναν μήνα. Αν τον περάσεις πιο βαριά, εξαρτάται από την κάθε περίπτωση. Και πάντα η επαναφορά γίνεται προσεκτικά και με αργά βήματα.
Αγκαλιά με το οξυγόνο μου και βήχοντας, διαβάζω τις πολυπόθητες προκηρύξεις των αγώνων και δεν μπορώ να χαρώ. Δεν είμαι σίγουρη ακόμα πώς θα τα πάω με αυτήν την αρρώστια. Θέλω να ελπίζω ότι θα βγω άμεσα και σαν μικρό παιδί μετράω στα δάχτυλα του χεριού μου πόσο καιρό έχω πρώτον για να μην κολλήσω κανέναν άλλο και δεύτερον για να επανέλθω. Για την ώρα, όμως, δεν θα ακυρώσω καμία συμμετοχή. Θα πάω ως συνοδός του άνδρα μου και των φίλων μου για να επιστρέψω τουλάχιστον στην μυρωδιά των αγώνων. Και εν συνεχεία θα προσπαθήσω να ξεκινήσω κι εγώ.
Τουλάχιστον, σκέφτομαι, είμαι από τους ανθρώπους που έχουν έναν όμορφο στόχο στη ζωή τους. Να γίνω γρήγορα καλά και να ξαναρχίσω να τρέχω. Συγχρόνως όμως, ρίχνω και μια κλεφτή ματιά στο πώς προχωράνε οι εμβολιασμοί στην χώρα μας και στα ποσοστά ανοσίας του πληθυσμού. Γιατί τελικά, ιδίως τώρα, ξέρω ότι μόνο έτσι επιτέλους θα ηρεμήσουμε όλοι και θα επιστρέψουμε στις όμορφες τρεχαλιάρικες ζωές μας, χωρίς να ανησυχούμε όλη την ώρα.
Δημοσίευση στο Runner 125 στη στήλη «Ιστορίες του δρόμου», της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
