H Πρόεδρος του Συλλόγου Δρομέων Υγείας Αθήνας, Ελένη Μπερτάτου, δίνει το δικό της μήνυμα για το το Ολοκαυτώμα των Καλαβρύτων.
13 Δεκεμβρίου 1943 – Η Καλαβρυτινή Μάννα
Μια ημέρα σαν όλες τις άλλες που ήρθαν και έφυγαν στο πέρασμα του χρόνου. Αυτή όμως μένει πάντα ίδια και ξεχωρίζει από το κατακόκκινο σημάδι της. Στοιχειωμένοι αριθμοί, απέναντι από τον μεγάλο λευκό σταυρό πάνω στο λόφο και μπροστά μας η πέτρινη μορφή της Μάννας, η μορφή που με την γυαλιστερή κοψιά της παγώνει την ματιά μας.
Ναι είναι η Καλαβρυτινή Μάννα, αυτή που έσυρε τα σπλάχνα της πάνω στη μάλλινη κουβέρτα για να τους αποδώσει την ύψιστη τιμή που ο κάθε άνθρωπος προσδοκά στο τέλος της Ζωής του. Να αποθέσουν το σώμα του σε ένα τάφο.
Τι να αποθέσει όμως η Μάννα αυτή που απεγνωσμένα ψάχνει ανάμεσα σε ματωμένα νεκρά κορμιά για να βρει το δικό της σπλάχνο, δεν ανασαίνει, βογκάει, τα χέρια ξυλιάζουν τα μάτια γυαλίζουν καθώς αναγνωρίζει από τα ρούχα το σπλάχνο της, ουρλιάζει βουβά, μια ακόμη γέννα μπροστά της, καθώς αγκαλιάζει το ζεστό κορμί του μικρού αγοριού, το αποθέτει πάνω στην κουβέρτα και αρχίζει το ψάξιμο για το άλλο παιδί, για τον αδελφό για τον άνδρα της. Μάτια ολάνοιχτα την ακολουθούν καθώς αναποδογυρίζει με προσοχή τα πρόσωπα.
Η νύχτα άρχισε να ρίχνει τα πέπλα της η παγωνιά απλώθηκε ολόγυρα, κάποιο κλαψοπούλι έκρωξε λυπητερά. Τώρα η κουβέρτα είχε όλα τα σπλάχνα της Μάννας, αμίλητη άρχισε να τραβάει το ιερό της φορτίο. Δεν ακουγότανε τίποτα, μόνο το κρώξιμο από το κλαψοπούλι
Αιωνία η Μνήμη των Ηρώων του Ολοκαυτώματος των Καλαβρύτων
Δεκέμβριος 2024
Ελένη Μπερτσάτου
Πρόεδρος ΣΔΥ Αθήνας
