Ο Νίκος Καλμουκίδης ήταν ένας από τους πολλούς Έλληνες που έζησαν την εμπειρία ενός Μαραθώνιου στο εξωτερικό και μάλιστα στο Παρίσι, σε μία ξεχωριστή διοργάνωση λίγους μόνο μήνες πριν από τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων στην Πόλη του φωτός.
Ο Νίκος μοιράστηκε μαζί μας τις σκέψεις του και τις εντυπώσεις του:
“Η πόλη του φωτός, φιλοξένησε ένα από τα πιο εντυπωσιακά γεγονότα της ζωής μου: τον μαραθώνιο του Παρισιού. Σε μια ιδιαίτερη χρονιά, όπου το Παρίσι κατακλύζεται από τον αθλητισμό, λόγω της διεξαγωγής των Ολυμπιακών αγώνων, η αγάπη μου για το τρέξιμο βρήκε την τέλεια σκηνή.
Ξεκίνησα να τρέχω στα 14 μου χρόνια, προπονούμενος μαζί με τον θείο μου. Σύντομα, έλαβα μέρος σε σχολικούς αγώνες ανώμαλου δρόμου και ημιμαραθώνιους. Με την ενηλικίωσή μου, πραγματοποίησα το επόμενο βήμα και συμμετείχα στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας, καθώς και στον μαραθώνιο της Θεσσαλονίκης.
Δυστυχώς, η πανδημία και η εκπλήρωση της στρατιωτικής μου θητείας με απέτρεψαν από τη συμμετοχή σε μαραθώνιους για τα επόμενα πέντε χρόνια. Το τελευταίο διάστημα, διαμένοντας στην Ολλανδία, είχα την ευκαιρία να προετοιμαστώ ξανά για τον επόμενό μου μαραθώνιο.
Μαζί με τον Ισπανό φίλο μου, τον Javier, τρέξαμε τον περασμένο Οκτώβρη τον μαραθώνιο του Άμστερνταμ. Δεν μπορώ να περιγράψω τη βαθύτατη συγκίνησή μου όταν ολοκλήρωσα και πάλι τον μαραθώνιο. Η ικανοποίησή μου με οδήγησε να λάβω μέρος στον πρόσφατο μαραθώνιο του Παρισιού.
Ο Μαραθώνιος, όμως, στο Παρίσι ήταν ξεχωριστός. Δεν ήταν απλά ένας αγώνας. Ήταν ταξίδι στην ιστορία, την πολιτιστική κληρονομιά και την ανθρώπινη αντοχή. Οι δρόμοι του Παρισιού ζωντάνεψαν με χιλιάδες δρομείς από όλο τον κόσμο, και η ατμόσφαιρα ήταν μαγική. Καθώς διέσχιζα τον Σηκουάνα, περνούσα δίπλα από το Λούβρο και κατευθυνόμουν προς τον Πύργο του Άιφελ, ένιωθα την ενέργεια της πόλης να με συνοδεύει. Η ολοκλήρωση του Μαραθωνίου ήταν συγκινητική στιγμή, και το μετάλλιο στο λαιμό μου ήταν σαν να κρατάω ένα κομμάτι της ιστορίας του Παρισιού.
Παρά το γεγονός ότι τα τελευταία 10 χιλιόμετρα ήταν πραγματικά απαιτητικά, εξαιτίας της ανηφόρας, η επιμονή μου να φτάσω στον τερματισμό παρέμεινε ακλόνητη. Ένα είναι μόνο σίγουρο: Αναμένω με ανυπομονησία τον επόμενο αγώνα.
Τέλος, θα ήθελα να επισημάνω ότι σε αυτό τον Μαραθώνιο είχα την ευκαιρία να τρέξω για έναν καλό σκοπό, καθώς πραγματοποίησα μια ενέργεια για να συγκεντρώσω δωρεές για το παγκόσμιο ταμείο έρευνας για τον καρκίνο (Wereld Kanker Onderzoek Fonds).
