Η πρώτη φορά που έτρεξα σε λαϊκό αγώνα δρόμου ήταν πριν από περίπου τρία χρόνια στην Αλόννησο. Τότε, είχε καταφέρει να με πείσει μια φίλη μου πρώτον, ότι μπορώ να τρέξω δέκα ολόκληρα χιλιόμετρα και δεύτερον, ότι μπορώ να τρέξω δέκα ολόκληρα χιλιόμετρα με ανηφοροκατηφόρες, χώμα και πέτρες, δηλαδή σε ανώμαλο δρόμο. Εκείνη την άνοιξη είχα τερματίσει πανηγυρικά τελευταία και από τότε συνεχίζω την παράδοση. Δηλαδή, τρέχω σε αγώνες δρόμου και είμαι πάντα στις τελευταίες θέσεις. «Σημασία δεν έχει η θέση, αλλά η προσπάθεια», θα πείτε. Και μόνο που τερματίζεις και δεν τα παρατάς είναι σημαντικό, κλπ. κλπ.
Όλα αυτά είναι σωστά. Όπως επίσης σωστό είναι ότι αν έχεις χρόνο και πειθαρχία και προπονηθείς περισσότερο, βελτιώνονται σαφώς και οι χρόνοι και οι θέσεις σου.
Το να τα παραδεχτείς και να τα δηλώσεις, όμως, όλα αυτά είναι πολύ ειλικρινές και ξεπερασμένο. Ναι, ναι, δε θέλω παράπονα, ξεπερασμένο είναι και αφήστε που θα σας πουν και ψώνιο. Πού ακούσατε την ειλικρίνεια ως νέα τάση; Από την εποχή του Πινόκιο τα ψέματα και οι δικαιολογίες ήταν και παραμένουν μόδα. Ακολουθεί, λοιπόν, ένας οδηγός δικαιολογιών, σπασμένος σε τρεις κατηγορίες, ώστε να μπορείτε εύκολα και γρήγορα να ανατρέξετε, αν -λέμε τώρα- βρεθείτε στις τελευταίες θέσεις σε έναν αγώνα.
Και είπαμε – μην το ξεχνάτε: εσείς ποτέ δε φταίτε – κάτι άλλο φταίει.
Δικαιολογίες της εκκίνησης
Αυτές είναι οι καλύτερες, για δύο λόγους: λογικά, κανείς δεν είναι μαζί σας να επιβεβαιώσει το τι πραγματικά συνέβη και επίσης μπορείτε να τις πείτε προκαταβολικά ώστε όλοι να σας λυπηθούν. Απλώς αυτές οι δικαιολογίες προϋποθέτουν ότι από την αρχή γνωρίζετε ότι τελικά θα πατώσετε. Και το γνώθι σ’ αυτόν είναι άλλο ένα ξεπερασμένο χάρισμα! Αν είστε τόσο ειλικρινής με τον εαυτό σας, λογικά δε χρειάζεστε τις παρακάτω δικαιολογίες, εκτός και αν ανήκετε στην άλλη, πάρα πολύ συμπαθή κατηγορία των δρομέων που υποστηρίζουν ότι είναι εκτός φόρμας και ήρθαν απλά για να τρέξουν και, στο τέλος, σκοτώνονται να σε περάσουν.
Πάμε λοιπόν:
«Έμεινα από λάστιχο», «Χάθηκα στο δρόμο», «Είχε τρομερή κίνηση» (στις 6 το πρωί την Κυριακή – χμμμμ ξανασκεφτείτε το δεν είναι και τόσο καλό), «Μπέρδεψα τον τερματισμό με την εκκίνηση και σας περίμενα εκεί» (δεν είπα ότι θα σας περάσουν για έξυπνο – δικαιολογίες είπα ότι θα σας προσφέρω), «Δεν έβρισκα τα αθλητικά μου ρούχα» (ούτε οργανωμένο, είπα θα σας θεωρήσουν), «Με έπιασε το στομάχι μου και δεν έκλεισα μάτι» (αυτό το τελευταίο πλάκα-πλάκα, προσέξτε το, μπορεί όντως να συμβεί). Όλες οι παραπάνω δικαιολογίες είναι κλασικές και αγαπημένες, είτε έχετε αργήσει στη δουλειά, είτε στην εκκίνηση ενός αγώνα. Για να είναι πιστευτές, όμως, δεν πρέπει να σταματήσετε εκεί, πρέπει να τις συνοδέψετε με μία ποικιλία από τις παρακάτω…
Δικαιολογίες του αγώνα
Αφού λοιπόν αργήσατε, έπεται και συνέχεια… «Δεν πρόλαβα να κάνω προθέρμανση και με έπιασε κράμπα σε όλη τη διαδρομή», «Έτρεξα από τον τερματισμό μέχρι την εκκίνηση, οπότε τώρα κάνω δεύτερη φορά τη διαδρομή», «Σηκώνοντας το αυτοκίνητο με τα γυμνά μου χέρια, χωρίς γρύλο για να αλλάξω λάστιχο, ένιωσα ένα τραβηγματάκι στη μέση» και άλλα τέτοια πιστευτά… Όπως καταλάβατε, αυτές οι δικαιολογίες απευθύνονται κυρίως στους συναθλητές σας, τους οποίους χρησιμοποιείτε αργότερα (στον τερματισμό ή στο φαγητό, αν τους πετύχετε) ως μάρτυρες υπεράσπισης. Η δουλειά σας όμως δεν τελειώνει εδώ, γιατί υπάρχουν και οι υπέροχες…
Δικαιολογίες του τερματισμού
Αυτές χρησιμοποιούνται κυρίως όταν διαπιστώσετε ότι όλοι, μα όλοι, ακόμα και το ασθενοφόρο και το περιπολικό της αστυνομίας σάς έχουν περάσει και τρέχετε μόνος σας. Το σημαντικό είναι να μην απογοητευτείτε. Όταν με το καλό τερματίσετε (αν βρείτε κανέναν στον τερματισμό και δεν έχουν φύγει όλοι για φαγητό και βόλτα), χρησιμοποιήστε μία από τις παρακάτω: «Χάθηκα και βγήκα στην Κατερίνη», «Με έπιασε κράμπα και έτρεξα όλη τη διαδρομή στο ένα πόδι», «Με χτύπησε το παπούτσι μου και έτρεξα ξυπόλητος» (θυμηθείτε να έχετε έξυπνα αφαιρέσει το ένα παπούτσι σας λίγο πριν τον τερματισμό), «Κινδύνεψε να πνιγεί μια κοπέλα στη θάλασσα και έπρεπε να κολυμπήσω να τη σώσω και να της κάνω τεχνητή αναπνοή», «Έχασα τον αριθμό μου και γύρισα πίσω μέχρι να τον βρω».
Κάπου εδώ τελειώνουν οι διαθέσιμες δικαιολογίες. Αυτό που θέλω να τονίσω πάντως είναι ότι αν καταφέρετε να χρησιμοποιήσετε έστω και τις μισές από αυτές μέσα σε ένα χρόνο, τελικά μάλλον έχετε κάνει αρκετή προπόνηση και έχετε τρέξει σε αρκετούς αγώνες, οπότε μάλλον δε θα τις χρειαστείτε. Μπορείτε όμως να διασκεδάζετε ενώ τρέχετε, σκεφτόμενοι ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή τι δικαιολογίες θα δώσετε σε όλους τους απροπόνητους φίλους σας για τους όλο και καλύτερους χρόνους σας. Καλό τρέξιμο!
Δημοσίευση στο Runner νο. 21, της Χριστίνας Φωτεινοπούλου
