Στην αφετηρία. Γύρω μου το πολύχρωμο πλήθος του αγώνα. Πλήθος γνώριμο από χρόνια, από άλλες αφετηρίες και διαδρομές. Μέρα λαμπερή, με τη φθινοπωρινή καθαρότητα που ομορφαίνει τον ουρανό της Αθήνας. Εκκίνηση. Ένα σφύριγμα και βρίσκομαι μόνη ξανά, σε διαδρομή χωρίς αντίπαλο. Ο ήχος του δρόμου, οι κουβέντες του πλήθους, το σήμα του chip μόλις περνάω την πύλη. Ξεκινάω. Το ένα πόδι μπροστά στο άλλο, διστακτικά. Δεν είμαι σε φόρμα. Έχω μέρες να βγω στο δρόμο, μα δεν ήθελα να λείψω απ’ τη γιορτή. Ο Μαραθώνιος προγραμματισμένος από καιρό, οι καλοκαιρινές προπονήσεις στην ώρα τους, τα χιλιόμετρα αθροισμένα, μα το δύσκολο φθινόπωρο δεν άφησε χώρο για τέτοιες ελευθερίες. Τρεις εβδομάδες απουσίας απ’ τους δρόμους και, μαζί, από τον εαυτό μου, άλλαξαν κάθε σχεδιασμό. Φέτος η ζωή όλο ανατρέπει τα πλάνα μου, κι όμως είμαι εδώ, έστω για το δεκάρι.
Με αίσθηση πικρίας, με θλίψη και, σίγουρα, με πείσμα. Το πρώτο χιλιόμετρο, άνευρο κι αμήχανο, προδίδει την απουσία. Το δεύτερο πιο σταθερό. Στο τρίτο, παίρνω μπρος. Αφήνομαι στην κίνηση χωρίς την αγωνία του ρολογιού και προσπαθώ να εστιάσω στη στιγμή. Το βλέμμα στέκεται στους δρομείς γύρω μου. Άνετοι ή ζορισμένοι, έμπειροι ή με την ανησυχία της πρώτης φοράς, είναι όλοι εδώ ξεπερνώντας σε κάτι τον εαυτό τους – σε αντοχή, σε ταχύτητα, σε αυτογνωσία. Ο δικός μου αγώνας έχει τη χαρά της απόλυτης επίγνωσης. Δεν είμαι εδώ για να παλέψω με το χρόνο, ούτε για να δαμάσω την κούραση. Είμαι εδώ για να θυμηθώ όσα μου έμαθαν, χρόνια τώρα, οι δρόμοι.
Με τόσα χιλιόμετρα στα πόδια μου, ξέρω καλά πώς μοιάζουν – και πώς ξεπερνιούνται – τα όρια του κορμιού. Ξέρω πως δείχνουν κάποτε αδιαπέραστα, κι όμως μαλακώνουν, τιθασεύονται, πηγαίνουν λίγο πιο πέρα. Ξέρω πώς χτίζεται, βήμα το βήμα, η αντοχή. Ξέρω πώς δυναμώνουν η πειθαρχία και η καθημερινή προσπάθεια το σώμα και την ψυχή. Ξέρω πως για να φτάσεις στον τερματισμό πρέπει να παίζεις στα δάχτυλα στρατηγικές συμπληρωματικές κι εναλλασσόμενες. Πρέπει να κόβεις την ατέλειωτη διαδρομή σε μικρά, βατά κομμάτια και την ίδια στιγμή να κρατάς το βλέμμα στον τερματισμό, όσο άπιαστος κι αν μοιάζει. Όλα αυτά τα ξέρω καλά, μα πρέπει να τα θυμηθώ – να κάνω αυτή τη γνώση, κατακτημένη στους δρόμους, δύναμη για την άλλη ζωή. Να βρω λόγια και παραινέσεις για να αντέξω στα δύσκολα, να συνεχίσω ως το τέρμα. Ναι, εγώ που έχω τη χαρά να δυναμώνω με τα λόγια μου – όπως λένε οι ίδιοι – φίλους δρομείς, φέτος χρειάζεται να πείσω εμένα.
Εμείς οι δρομείς αναμετριόμαστε σε δρόμους, με χιλιόμετρα – αυτά είναι το μέτρο της πορείας μας. Κοπιαστική και επίπονη, αυτή η αναμέτρηση προκαλεί ικανοποίηση σ’ εμάς και θαυμασμό σε όσους δεν είχαν την τύχη να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους απ’ την καλή. Τα συστατικά της, αντοχή, επιμονή και εστίαση στο στόχο, σφυρηλατούν την αθλητική μας υπόσταση. Ωστόσο, η αξία τους μετριέται κι έξω απ’ το χώρο της άσκησης, στην κανονική ζωή. Κι εγώ φέτος, αντιμέτωπη μ’ ένα παλιρροιακό κύμα δυσκολιών, έχοντας εξαντλήσει όλα τα περιθώρια, μόνον μ’ αυτά στις αποσκευές μου μπορώ να αντέξω.
Εκεί, στην πραγματικότητα, στις στιγμές που χάνω το θάρρος μου, στις ώρες που απελπίζομαι και δεν έχω δύναμη για ένα ακόμα βήμα, χρειάζομαι όσα έμαθα στους δρόμους. Εκεί, στον «τοίχο» της καθημερινής ζωής, όταν το τέρμα φαίνεται μακρινό και τα εμπόδια ανυπέρβλητα, όταν οι παραινέσεις για υπομονή μοιάζουν ανόητα επιφανειακές, το μόνο που ίσως βοηθά είναι η υπόμνηση πως είμαι μαραθωνοδρόμος – και γι’ αυτό μπορώ να κάνω ένα βήμα ακόμα, να αντέξω έναν πόνο ακόμα, να αναζητήσω δύναμη σε άγνωστες πηγές. «Είσαι μαραθωνοδρόμος, θα αντέξεις», είναι η φράση που τελευταία ακούω απ’ τους αγαπημένους μου, όταν λυγίζω. Την επαναλαμβάνω για να την πιστέψω, κι ας μην είναι ευθεία η γραμμή από τη σκέψη στην αίσθηση. Μα ξέρω πως αν τα καταφέρω, στην επιμονή που έμαθα στους δρόμους θα το χρωστώ. Κι αυτό μου θυμίζει το γυαλιστερό τελευταίο μου μετάλλιο.
Δημοσίευση στο Runner νο. 44, της Αγγελικής Κοσμοπούλου
