O Μιχάλης Καλής είναι σχεδόν 78 ετών και είναι συνταξιούχος. Eργάζεται ακόμα, όμως, ως μελισσοπαραγωγός. Στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας τον περασμένο Νοέμβριο ήταν πρώτος στην ηλικιακή του κατηγορία (75+) ανάμεσα στους Έλληνες. Τα τελευταία χρόνια βρίσκεται συνεχώς στις πρώτες θέσεις των «μεγάλων» κατηγοριών. Έτσι αποφασίσαμε να τον γνωρίσουμε και να μάθουμε πως καταφέρνει σε αυτή την ηλικία να σημειώνει τόσο καλές επιδόσεις. Μας έκανε, λοιπόν, την τιμή και ήρθε στην Αθήνα και συγκεκριμένα στον Εθνικό Κήπο από τον Θεολόγο, όπου ζει από παιδί.
Πριν ακόμα τον γνωρίσω, είχα εντυπωσιαστεί από τις επιδόσεις του. Ειδικά όταν είδα ότι στον πρόσφατο Αυθεντικό Μαραθώνιο τερμάτισε σε 5:03:09 . Μόνο δύο ξένοι δρομείς είχαν τρέξει πιο γρήγορα, στην κατηγορία του, κι αυτοί ήταν νεότεροί του. Όταν τον συνάντησα από κοντά, όμως, εντυπωσιάστηκα ακόμα περισσότερο. Είδα έναν άνθρωπο γεμάτο ενέργεια, ζωή και ζεστό χαμόγελο. Δεν τον «έκανες» με τίποτα πάνω από 70. Αλλά και η κίνησή του δε μαρτυρούσε σε καμιά περίπτωση την ηλικία του. Γεννημένος στις 6 Οκτωβρίου του 1939, ο κ. Μιχάλης «γλιστρούσε» σαν έφηβος στα δρομάκια του κήπου, αποφεύγοντας περίτεχνα λακκούβες και σκαλοπάτια στη διαδρομή μας μέχρι τη λίμνη, όπου και καθίσαμε να τα πούμε. Λίγο αργότερα θα μου έλεγε:
«Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν στο τρέξιμο. Από μικρός έπαιζα «μπάλα» και περνούσα πολλές ώρες στα γήπεδα, ενώ όταν μεγάλωσα άρχισα το τρέξιμο. Συστηματικά, πάντως, τρέχω τα τελευταία 10 περίπου χρόνια, ενώ από το 2010, περίπου, άρχισα να τρέχω και σε αγώνες».
Έχει αλλάξει καθόλου η ζωή σας, από τότε που μπήκατε για τα καλά στο τρέξιμο;
Θα σου πω το εξής: Δεν έχει αλλάξει μόνο η ζωή μου. Έχει αλλάξει ο τρόπος που με βλέπει ο κόσμος, η τοπική κοινωνία, οι φίλοι μου, η οικογένειά μου, τα εγγόνια μου. Έχω δύο κόρες και επτά εγγόνια και κάθε φορά με επαινούν για τα «κατορθώματά» μου. Χαίρονται που τρέχω σε αυτήν την ηλικία και με βλέπουν σαν παράδειγμα. Το ίδιο συμβαίνει και με τους υπόλοιπους γύρω μου.
Πόσο τρέχετε, δηλαδή, την εβδομάδα;
«Ακολουθώ κανονικά πρόγραμμα. Τρέχω 50-80 χλμ. την εβδομάδα. Κάνω 4-5 προπονήσεις στο στάδιο που έχουμε εδώ. Μαζευόμαστε 20, περίπου, δρομείς και πολλές φορές τρέχουμε παρέα. Κάθε Κυριακή κάνω ένα μεγάλο τρέξιμο (Long Run) και βγαίνω, συνήθως, στο δρόμο, στην άσφαλτο».
Μιλώντας μαζί του, γρήγορα καταλαβαίνεις πως είναι άνθρωπος του προγράμματος.
«Τρώω το μεσημεριανό μου, ξαπλώνω καμιά ώρα και περιμένω να πάει 3:30 να πάω στο γήπεδο. Το ραντεβού, για αυτήν την περίοδο (σ.σ τον χειμώνα) είναι για τις 4:00. Πηγαίνω, λοιπόν, και προπονούμαι για δύο ή και περισσότερες ώρες. Έπειτα γυρνάω σπίτι, κάνω το μπάνιο μου και παρακολουθώ για μία ωρίτσα τηλεόραση. Μόνο τις ειδήσεις βλέπω, τίποτα άλλο. Μετά θα πέσω για ύπνο. Την άνοιξη και το καλοκαίρι προτιμώ να τρέχω το πρωί».
Ήταν όμως πάντοτε έτσι;
«Κοιμάμαι πάντα νωρίς. 10-10:30 είμαι στο κρεβάτι. Επίσης από παιδί έμεινα μακριά από κακές συνήθειες. Κάπνισα μόνο για λίγο στα 18 μου. Έπειτα δεν το έχω ξαναβάλει στο στόμα μου. Αλκοόλ δεν πίνω. Μία φορά τον μήνα, μπορεί να μου βάλει η γυναίκα μου λίγο κρασάκι. Δεν θα πιώ ποτέ παραπάνω, δεν το ‘χω μάθει. Δεν μου αρέσει ούτε το καφενείο. Δεν πάω ποτέ».
Όσον αφορά τη διατροφή;
«Μεγάλωσα με έναν πατέρα που δεν ήθελε ούτε τηγανητά, ούτε τσιγαρισμένα. Έτσι έγινα κι εγώ. Δεν τρώω τέτοια πράγματα. Αντίθετα, τρώω πολλά λαχανικά και πολλά φρούτα. Θα φάω 7-8 πορτοκάλια τη μέρα και 3 με 4 μήλα. Τα φρούτα είναι απαραίτητα στη ζωή μου από παιδί.
Επίσης, τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα τρώω όσπρια. Μου αρέσουν πολύ. Και ψωμί, τρώω μόνο το ζυμωτό της γυναίκας μου. Όσο για το βράδυ θα φάω ένα γιαουρτάκι με λίγο μελάκι (σ.σ. φυσικά το δικό του) και πιο σπάνια ίσως ένα σαντουϊτσάκι. Ποτέ κάτι βαρύ».
Υπάρχει κάποιος επόμενος στόχος;
«Δεν τρέχω πολλούς αγώνες. Τρέχω μόνο στον αγώνα στο Δίστομο και στον Μαραθώνιο της Αθήνας. Θα σου εξομολογηθώ, όμως, κάτι. Σκέπτομαι να γίνω και Σπαρταθλητής. Το σκέφτομαι πάρα πολύ. Τώρα, στον Μαραθώνιο της Αθήνας τερμάτισα και δεν είχα καμία κούραση. Αν μου έλεγαν «έχεις άλλο τόσο», θα συνέχιζα. Με ρυθμό κοντά στο 7:30. Και, σκέψου, φοβόμουν και το πόδι μου. Λέω, λοιπόν, να τρέξω έναν αγώνα 100χλμ. που θα μου δώσει το δικαίωμα να τρέξω στο Σπάρταθλον. Εκεί θα δω πώς θα πάω».
Υπάρχει τελικά μυστικό για να τρέχει κανείς μέχρι τα 80;
«Δεν το ξέρω. Εγώ, πάντως, από παιδί δεν έχω σταματήσει να αθλούμαι. Και νομίζω το σώμα δεν ξεχνά. Κάνω την προπόνησή μου, τρώω καλά και κάθε τρεις μήνες κάνω τσεκ απ. Νομίζω, όμως, με βοηθά και ο σωστός ύπνος».
Είχε έρθει η ώρα να φύγει. Κατηφορίσαμε, λοιπόν, προς το αυτοκίνητό του. Ο κ. Μιχάλης είχε έρθει από το πρωί στην Αθήνα.
«Έρχομαι 1-2 φορές την εβδομάδα στην Αθήνα και φέρνω ακόμα προϊόντα. Έχω αρκετούς πελάτες χρόνια τώρα, παρά το γεγονός ότι η δουλειά γενικά έχει πέσει αρκετά. Αναγκάζομαι και εργάζομαι ακόμα, αλλά δε με ενοχλεί. Είμαι πολύ ευχαριστημένος από τη ζωή μου. Μόνο μη μου πεις να κόψω το τρέξιμο. Θα τελειώσει και η ζωή μου».
Μπήκε στο αυτοκίνητο του, αφού με φίλεψε δύο κιλά από το μέλι του, κι έφυγε σβέλτα, αλλά προσεκτικά, με κατεύθυνση την Εθνική οδό. Έπρεπε να γυρίσει στον Θεολόγο. Το απόγευμα είχε προπόνηση.
του Βασίλη Παπαϊωάννου
Δημοσίευση στο RUNNER 96
