Το πρωί της Τρίτης 2 Νοεμβρίου η μαραθωνοδρόμος Δήμητρα Ιορδανίδου έχασε τη ζωή της μετά από ένα δυστύχημα.
Η πρώην πρωταθλήτρια του Μαραθωνίου χτυπήθηκε από φορτηγό, ενώ έκανε ποδήλατο νωρίς το πρωί στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και λίγο αργότερα υπέκυψε στα τραύματά της. Αρχικά μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, ωστόσο, δεν τα κατάφερε.
Η Ιορδανίδου το 2011 είχε κατακτήσει την 3η θέση στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Μαραθωνίου, ενώ τα τελευταία χρόνια συμμετείχε σε αγώνες τριάθλου και την περασμένη Κυριακή έκανε την επανεμφάνισή της μετά από πολλά χρόνια στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα ανωμάλου δρόμου.
Η κηδεία της Δήμητρας θα πραγματοποιηθεί σήμερα, Τετάρτη 3 Νοεμβρίου στις 16:30 στον Άγιο Γεωργίο Κουφαλίων, στην περιοχή που γεννήθηκε και μεγάλωσε, ενώ η σορός θα εκτεθεί από τις 12:00 στην εκκλησία για τον αποχαιρετισμό.
Αποχαιρετούμε τη Δήμητρα Ιορδανίδου μέσα από συνέντευξη που έδωσε στον Γιάννη Παπαδόπουλο για το Runner 66 τον Μάρτιο του 2013.
Δήμητρα Ιορδανίδου: Αθλήτρια πολλών… διαστάσεων
Είναι μια παράδοση που κρατάει χρόνια. Ξεκίνησε με τη Γεωργία Αμπατζίδου, συνεχίστηκε με την Ελένη Δοντά, τελευταία έχει πάρει τη σκυτάλη η Δήμητρα Ιορδανίδου: μία ακόμη δρομέας που εκπροσωπεί τη Θεσσαλονίκη στο βάθρο των νικητριών του μαραθωνίου. Η μικρόσωμη αθλήτρια από τα Κουφάλια προέρχεται από τα σπλάχνα του ερασιτεχνικού δρομικού κινήματος. Και παρά τις διακρίσεις της μοιράζεται τις ανασφάλειες και τις φιλοδοξίες που μπορεί να έχει ο καθένας μας.
Σίγουρα δεν πλήττεις όταν της μιλάς. Μπορεί να είναι μια από τις καλύτερες Ελληνίδες μαραθωνοδρόμους αυτή την περίοδο. Με σταθερές επιδόσεις και πλασαρίσματα. Τέταρτη στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα μαραθωνίου το 2010 και τρίτη τις δύο επόμενες χρονιές. Με 2:51:27 ατομικό ρεκόρ. Μπορεί πέρα από το τρέξιμο να λατρεύει την κολύμβηση και την ποδηλασία. Όμως το ταλέντο και η αγάπη της για τον αθλητισμό δεν την εγκλωβίζουν σε μονότονους μονολόγους για κούρσες και ρεκόρ. Η προπόνηση είναι για τη Δήμητρα Ιορδανίδου μια ακόμη ψηφίδα στην καθημερινότητά της. Δεν χρειάζεται να στο πει. Το καταλαβαίνεις από το πρόγραμμά της.
Ξυπνάει χαράματα για να φτάσει στο Καυταντζόγλειο. Είναι μία από τους περίπου 15 μόνιμους πρωινούς θαμώνες του σταδίου που τελειώνουν το τρέξιμο νωρίς για να ανταποκριθούν έπειτα στις επαγγελματικές τους υποχρεώσεις. Η 33χρονη δρομέας είναι οικονομολόγος και εργάζεται στη Ζώνη Καινοτομίας της Θεσσαλονίκης. «Έχω σκεφτεί ότι αν είχα περισσότερο ελεύθερο χρόνο ενδεχομένως να ήμουν και καλύτερη δρομέας», λέει η Ιορδανίδου. «Αλλά τελικά νομίζω ότι δεν ισχύει αυτή η σκέψη. Δεν μπορώ να με φανταστώ μόνο ως αθλήτρια. Θα μου φαινόταν μονοδιάστατο, θα μου έλειπε το όραμα».
Ακόμα και τώρα, μετά τις επιτυχίες της, δεν θεωρεί τον εαυτό της αθλήτρια. Παρά τα πολλά προπονητικά χιλιόμετρα που έχει διανύσει. Στην οικογένειά της μόνο ο πατέρας της είχε κάποια σχέση με τον αθλητισμό. Είχε ξεκινήσει το τρέξιμο για να αδυνατίσει, δοκιμάζοντας την αντοχή του σε διαδρομές στο ανάχωμα του Αξιού ποταμού. Δεν ήταν ιδιαίτερα θετικός στο να ασχοληθεί η κόρη του με τον μαραθώνιο. Φοβόταν ότι θα την καταπονήσει.
Η Ιορδανίδου ξεκίνησε να ασχολείται πιο συστηματικά με το τρέξιμο στην Αγγλί α, παράλληλα με τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο του Μπαθ. «Έβλεπα τους φοιτητές που το πρωί αθλούνταν και μετά πήγαιναν στα μαθήματα και συνέχιζαν τη ζωή τους. Ήταν όλα πολύ οργανωμένα εκεί. Σε προέτρεπαν να συμμετέχεις», θυμάται. Εκεί έτρεχε και κολυμπούσε. Συχνά σε αγωνιστικούς ρυθμούς. «Ήξερα το σώμα μου και πώς να δουλεύω. Ήθελα να βελτιώσω την αντοχή μου και με τον καιρό έφτιαχνα φυσική κατάσταση», λέει. Την είχαν προσεγγίσει για να μπει σε ομάδα αλλά αρνήθηκε. «Θαύμαζα τον στίβο. Μου άρεσε. Αλλά φοβόμουν να μπω σε αγώνες. Ο αθλητισμός ήταν χόμπι, μια ενασχόληση. Σκεφτόμουν ότι εγώ σπουδάζω οικονομικά, δεν είμαι αθλήτρια. Ίσως και να μην πίστεψα στον εαυτό μου», προσθέτει.
Συμμετοχές και τραυματισμοί
Μετά από μερικά χρόνια όμως, με την επιστροφή της στην Ελλάδα, την παρακινούν να σταθεί στην αφετηρία. Αγωνίζεται το 2006 στα 10.000μ. στη Θεσσαλονίκη και τον επόμενο χρόνο στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ανωμά- λου Δρόμου στο Μαρκόπουλο Αττικής. Έκτοτε, όμως, ξεκινά ένας φαύλος κύκλος τραυματισμών και ατυχιών.
Μια δερματολογική επέμβαση ρουτίνας την καθηλώνει στο κρεβάτι σχεδόν για τρεις μήνες. Η τομή που της έκανε ένας γιατρός στο πέλμα ήταν παραπάνω βαθιά απ’ ό,τι έπρεπε. Η πληγή δεν έλεγε να κλείσει. Με τον καιρό σχηματίστηκε σε εκείνο το σημείο φλεγμονή που επιβαρυνόταν με αθλητικές δραστηριότητες. «Ξέχνα αυτά που ήξερες», της είπαν οι γιατροί. «Τώρα πρέπει να μπουσουλάς και μετά να μάθεις να περπατάς». Χρησιμοποίησε ακόμα και ανορθόδοξες μεθόδους για να επανέλθει. Μάζευε με τα δάχτυλα του ποδιού χαρτοπετσέτες και μακαρόνια από το πάτωμα για να γυμνάσει το πέλμα.
Αργότερα, η επάνοδός της στο τρέξιμο της κόστισε νέους τραυματισμούς. Πρώτα στη λαγονοκνημιαία ταινία: την αχίλλειο πτέρνα κάθε αρχάριου δρομέα που δεν έχει θωρακιστεί με αρκετά χιλιόμετρα. Έπειτα, εμφάνιζε κατά καιρούς σε ένα από τα μετατάρσια του ποδιού το νεύρωμα Morton. Πρόκειται για μια φλεγμονή ενός νεύρου που εκδηλώνεται σαν ένα μικρό, ενοχλητικό καρούμπαλο. Αλλάζεις το πάτημά σου, προσπαθείς να προσαρμοστείς, αλλά ορισμένες φορές ο πόνος είναι αφόρητος. Όσοι το έχουν υποστεί ξέρουν. Είναι σα να πατάς διαρκώς σε ένα χαλίκι που έχει τρυπώσει στο παπούτσι σου.
Με τα πολλά η Ιορδανίδου κατόρθωσε να μπει το 2010 στην κλασική διαδρομή. Στην πρώτη της συμμετοχή τότε στον μαραθώνιο τερμάτισε τέταρτη στο πανελλήνιο πρωτάθλημα σε 2 ώρες 54 λεπτά. Επηρεασμένη από την επιτυχία επανέλαβε γρήγορα τις εντατικές προπονήσεις και δεν επέτρεψε στο σώμα της να ξεκουραστεί επαρκώς. Το αποτέλεσμα ήταν ένα κάταγμα κόπωσης στο πέλμα. Φόρεσε μια ειδική μπότα, γυμναζόταν μόνο με κολύμπι, ακολούθησε τις οδηγίες του πανελληνιονίκη στο μαραθώνιο και ορθοπεδικού Δήμοσθένη Ευαγγελίδη. Της πήρε επτά μήνες για να ξεκινήσει ξανά το τρέξιμο. «Είχα ενοχλήσεις στο πόδι για αρκετό καιρό. Τελικά κατέβηκα το 2011 στον μαραθώνιο με μικρή προετοιμασία. Έτρεξα με πολύ πόνο αφού με είχε χτυπήσει και πάλι η λαγονοκνημιαία ταινία. Δεν απόλαυσα εκείνον τον αγώνα. Δεν τον χάρηκα παρά τη θέση στο βάθρο. Την επόμενη χρονιά ήθελα να αναιρέσω την άσχημη εμπειρία», λέει. Για να το πετύχει ξεκίνησε συνεργασία με τον προπονητή Νίκο Κατσίλα. Αφοσιώθηκε στο τρέξιμο και έκοψε ποδηλασία και κολύμβηση από το πρόγραμμά της. Ανέβασε τα χιλιόμετρά της –όχι δραματικά, αλλά συστηματικά. Έφτασε μέχρι και 110 χλμ. την εβδομάδα σε μονές προπονήσεις.
«Συγκεντρώνομαι, δεν αφήνω χιλιόμετρο να πάει χαμένο», λέει. Η προσπάθειά της απέδωσε. Μπορεί να βγήκε και πάλι τρίτη, αλλά βελτίωσε το χρόνο της κατά τρία λεπτά. Η κόπωση από τον αγώνα δεν είχε σχέση με παλιότερες απόπειρες. Οι τετρακέφαλοί της δεν μάγκωσαν στις κατηφόρες και η Θεσσαλονικιά δρομέας λίγα δευτερόλεπτα μετά τον τερματισμό μοίραζε χαμόγελα. Μαθαίνοντας από τα λάθη της μετά τον μαραθώνιο της Αθήνας ξεκουράστηκε αρκετά μένοντας εκτός προπονήσεων για 20 μέρες. Με στόχο έναν καλύτερο χρόνο προετοιμάστηκε και ταξίδεψε στο μακρινό ναγκάνο στην Ιαπωνία όπου πριν από λίγες μέρες έτρεξε τον ανοιξιάτικό της μαραθώνιο. Αν και είχε σαν στόχο να πετύχει μία ακόμα καλύτερη επίδοση, δυστυχώς δεν τα κατάφερε επηρεασμένη και από πολύ ψυχρό καιρό (-4 ως 1 C) και το χιόνι που έπεφτε στην ιαπωνική πόλη τερματίζοντας στην 12 θέση σε 3:02:21. Όχι ότι την πείραξε καθώς πάντα με τα χαμόγελο συνεχίζει να κοιτά μπροστά και την επόμενη αγωνιστική της ευκαιρία!
Δημοσίευση στο Runner 66, του Γιάννη Παπαδόπουλου (Μάρτιος 2013)
