Αν δεν τον γνωρίζετε ήδη, τότε ίσως θυμάστε το όνομά του από τα άρθρα που σχετικά συχνά υπογράφει στο RUNNER Magazine αλλά και στο runnermagazine.gr. ως φυσικοθεραπευτή, MSc, ειδικού στα ζητήματα της εμβιομηχανικής.
Ομιλητικός, δυναμικός και πάντα χαμογελαστός, ο Στέλιος είναι ένας άνθρωπος που αγαπά αυτό που κάνει, το γνωρίζει καλά και το υπηρετεί πιστά. Διαβάστε τη συνέντευξη που μας παραχώρισε, δείτε τη σχέση που έχει αναπτύξει με τους δρομείς και το τρέξιμο και μάθετε τι ακριβώς είναι η εμβιομηχανική και το πότε και γιατί χρειάζονται οι δρομείς ορθωτικά πέλματα.

Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με την εμβιομηχανική* διερεύνηση στα κάτω άκρα;
Από μικρός έχω έμφυτο το μικρόβιο της λεπτομερούς παρατήρησης. Είναι διαφορετικό να παρατηρείς (ο λεγόμενος «παρατηρητής»), από το να «βλέπεις» πραγματικά την ουσιαστική λεπτομέρεια (ο λεγόμενος «αναλυτής»). Όλοι έχουμε συγκεκριμένα χαρίσματα και αν τα καλλιεργήσουμε στο επάγγελμα που επιλέξουμε, τότε σίγουρα θα βρούμε το μυστικό της «δημιουργικής» απασχόλησης. 

Αναφέρω τα παραπάνω διότι όπως οι περισσότεροι, έτσι και εγώ όταν έφτασε η στιγμή επέλεξα να σπουδάσω κάτι λίγο στην τύχη. Συγκεκριμένα ήθελα να ασχοληθώ με αθλητές, αλλά όχι ως γυμναστής. Μου είπε κάποιος «γίνε φυσικοθεραπευτής». Είδα ότι στο τότε σύστημα των δεσμών η σχολή είχε πολύ υψηλές βάσεις και την επέλεξα γιατί θεώρησα ότι θα ήταν κάτι καλό. Όταν σπούδαζα δεν υπήρχε διαθέσιμη η πληροφορία που εύκολα βρίσκει ένας φοιτητής σήμερα στο διαδίκτυο. Είχα πολλά αναπάντητα ερωτήματα, κάτι έλειπε. «Δεν μπορεί να έχω επενδύσει 4 χρόνια από τη ζωή μου για να μάθω να αλλάζω λάμπες και ηλεκτρόδια» σκεφτόμουν. Έπρεπε όμως πριν αλλάξω επαγγελματική κατεύθυνση να εξαντλήσω όλες τις επιλογές. Ως τελειομανής, με εκτενή έρευνα κατέληξα στην Αυστραλία και ολοκλήρωσα ένα απαιτητικό διπλό μεταπτυχιακό.

Στο δεύτερο σκέλος των σπουδών μου γνώρισα τις θεμελιώδεις αρχές της εμβιομηχανικής. Ένας διαφορετικός κόσμος τότε ανοίχτηκε στα μάτια μου. Ένιωθα τον ίδιο ενθουσιασμό που βλέπω τώρα στα μάτια της κόρης μου με κάθε τι νέο που ανακαλύπτει! Όλα τα ερωτήματα άρχισαν να παίρνουν απαντήσεις. Στον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο που μου απέμενε πήγαινα για τρέξιμο εκτελώντας κάτι σαν ενεργητικό διαλογισμό, προσπαθώντας να αποβάλω το άγχος μου για τα deadlines του Πανεπιστημίου και να ταξινομήσω την καινούργιά γνώση στο κεφάλι μου. Φυσικά αφού όλα αυτά γίνονταν κατά τη διάρκεια τρεξίματος, θεωρώ ότι η «εμβιομηχανική κάτω άκρου» ήταν η φυσική εξέλιξη της βιωματικής δραστηριότητας, από έναν αναλυτικό νου που αρέσκεται να ψάχνει απαντήσεις μέσα από αθέατες λεπτομέρειες. 

Πώς βλέπεις τους δρομείς και γενικότερα τη δρομική κοινότητα στην Ελλάδα; Είναι ενημερωμένοι;
Κρατώντας μια περισσότερο ουδέτερη θέση από την επαφή μου με δρομείς γενικότερα και εκτός γραφείου, θα έλεγα ότι όσο νεότερος ηλικιακά και δρομικά είναι κάποιος, τόσο περισσότερο ενημερώνεται. Οι «παλαιότεροι» έχουν την τάση να μένουν σε αυτά με τα οποία είναι εξοικειωμένοι από παλιά, είτε επιλέγουν συνειδητά μια περισσότερο «old school» φιλοσοφία.

Είναι πασιφανές πως ζούμε στην εποχή της ελεύθερης διακίνησης ιδεών και πληροφοριών. Αυτό δημιουργεί πολυφωνία, που δεν είναι κακό, αντιθέτως μπορεί να είναι και δημιουργικό κατά κάποιο τρόπο. Το θέμα είναι ότι ο δρομέας που δεν είναι «σχετικός», όταν συλλέγει πληροφορίες από πολλές πηγές συνήθως μπερδεύεται. Ειδικά με τα της ειδικότητας μου, αν όχι όλες, οι περισσότερες πληροφορίες στο διαδίκτυο δυστυχώς είναι ανακριβείς και αμφιβόλου αξιοπιστίας, δημιουργώντας λάθος εντυπώσεις αποσκοπώντας σε έμμεση διαφήμιση προσώπων και υπηρεσιών.

Θα καταλήξω, λοιπόν, ότι η πλειονότητα των δρομέων «ψάχνεται» και πολύ σωστά επιλέγει να ενημερώνεται, αλλά από την άλλη η ποιότητα της πληροφορίας είναι αμφίβολή και σε κάθε περίπτωση θα πρέπει ο «δέκτης» της πληροφορίας να εφαρμόζει «φίλτρα».         

Τα τελευταία χρόνια ασχολείσαι εντατικά με το τρέξιμο (ορεινό και μη). Σε ενέπνευσε η δουλειά σου και ο χώρος ή πάντα ήθελες να το κάνεις;
Παρόλο που πάντοτε το τρέξιμο ήταν για εμένα σημείο αναφοράς και «συμπλήρωμα» σε άλλες δραστηριότητες, σε καμία περίπτωση δεν φανταζόμουν να τρέχω μεγάλες αποστάσεις. Μάλιστα με απόλυτη ειλικρίνεια, παρόλο που ασχολούμαι ειδικά με δρομείς όλων των επιπέδων τα τελευταία 10 χρόνια, τους θαύμαζα για την επιμονή τους με το τρέξιμο, γιατί προσωπικά δεν είχα την υπομονή να τρέξω έστω και δύο μέρες συνεχόμενα μια διαδρομή ή πολύ περισσότερο να τρέξω πάνω από 30-40 λεπτά.

Το 2011 γνώρισα για πρώτη φορά τον Δημήτρη Θεοδωρακάκο. Είχε έρθει στο γραφείο συστημένος, για να κάνουμε ένα προληπτικό μυοσκελετικό έλεγχο σαν πρώτη γνωριμία, αλλά και να διερευνήσουμε το ενδεχόμενο κατασκευής custom ορθωτικών πελμάτων. Με τον Δημήτρη «δέσαμε» αμέσως ως άνθρωποι πρωτίστως και δεν είναι τελικά τυχαίο που σήμερα έπειτα από 7 χρόνια γνωριμίας είμαστε πολύ καλοί φίλοι. Μέσα από τη μεθοδικότητα και τη σχολαστικότητα που διέπουν και τους δύο, δημιουργούμε όμορφα «πραγματάκια»! Εννοώ τα «custom carbon race orthotics». Παρόλο που στον Δημήτρη αρέσει ο Superman, στον δικό μου «κόσμο» εγώ είμαι ο εφευρέτης Λούσιους Φοξ και ο Δημήτρης είναι ο Batman! Εγώ κατασκευάζω κάτι με συγκεκριμένες προδιαγραφές, ο Δημήτρης τεστάρει σε ακραίες συνθήκες, μου δίνει feedback, το συζητάμε λίγο και βρίσκουμε τη χρυσή τομή κάπου στη μέση. Το αποτέλεσμα θεωρώ είναι πολύ καλό και πέρα από τις επιδόσεις του Δημήτρη και την δική μου τεχνογνωσία, αν δεν υπήρχε η «χημεία» δεν θα ήταν το ίδιο. Αυτή η χημεία και φυσικά η περιέργεια ήταν που με ενέπνευσαν αρχικά να δοκιμάσω να τρέχω λίγο παραπάνω τις μέρες που δεν είχε αέρα και δεν μπορούσα να κάνω προπόνηση στο wind surfing.

Το μικρόβιο είχε ήδη εγκατασταθεί και τότε, τον Ιούνιο του 2015, γεννήθηκε η Σεμέλη! Είμασταν με την οικογένεια μου στη Ζάκυνθο  για τις πρώτες καλοκαιρινές διακοπές και δεν φύσαγε καθόλου. Τότε ζήτησα από τον Δημήτρη να μου στείλει ένα πρόγραμμα για να κάνω κάτι να μην κάθομαι. Και έτσι ξεκίνησαν όλα. Χιλιόμετρο στο χιλιόμετρο μου καλλιεργήθηκε η ιδέα να κάνω αυτό που δεν τολμούσα καν να σκεφτώ. Να τρέξω την Αυθεντική διαδρομή. Ήταν η κατάλληλη στιγμή για να έχω κάτι να διηγούμαι στη κόρη μου, όταν θα θελήσω να την καθοδηγήσω «τολμάει» χωρίς να εφεύρει ανασταλτικές δικαιολογίες. Μετά τον τερματισμό μου στο Καλλιμάρμαρο με την κόρη μου αγκαλιά, δεν έχω σταματήσει να τρέχω ούτε μέρα. Εξάλλου είναι το πλέον πρακτικό. Το αυτοκίνητο μου είναι μόνιμα γεμάτο με κάθε λογής παπούτσι και ορθωτικό για βουνό, για άσφαλτο και για στάδιο. Έτσι μέσα στη μέρα μόλις βρω την ευκαιρία σφηνώνω και μια προπόνηση χωρίς αυτή να διαταράσσει τις οικογενειακές-επαγγελματικές ισορροπίες.

Ποια είναι η πιο δυνατή αγωνιστική σου εμπειρία και γιατί;
Λόγω της σχετικά σύντομης ενασχόλησης μου με το αγωνιστικό τρέξιμο, οι εμπειρίες μου σε μεγάλους αγώνες δρόμου και βουνού είναι λίγες. Οι δυνατές εμπειρίες όμως πολλές, διότι η σωματική και ψυχολογική κατάσταση στην οποία τερματίζεται ένας αγώνας αντοχής, εξαρτώνται από πολλούς αστάθμητους παράγοντες όχι μόνο την μέρα του αγώνα αλλά και κατά την περίοδο προετοιμασίας.

Αν πρέπει να ξεχωρίσω όμως έναν, αυτός σίγουρα είναι ο πρώτος μου Μαραθώνιος, στην αυθεντική διαδρομή, το 2015. Πρώτα από όλα δεν ήξερα τι θα συναντήσω μετά το 32o χιλιόμετρο. Δεν γνώριζα καν αν θα καταφέρω να τερματίσω στον προβλεπόμενο χρόνο. Σαν να μην έφταναν όλα τα άλλα είχα και άγχος που θα με περίμενε η σύζυγος μου, ποιος ξέρει πόση ώρα με ένα βρέφος στην αγκαλιά της,  μέσα σε ένα γεμάτο στάδιο. Ο τερματισμός στο Καλλιμάρμαρο με την Σεμέλη μου αγκαλιά και η ανακούφιση που ένιωσα έπειτα, είναι κάτι που θα μου θυμίζει πάντοτε ποιος ήμουν όταν αποφάσισα να τρέξω μια μεγάλη απόσταση. Γιατί μπορώ να καταθέσω με απολυτή προσωπική βεβαιότητα ότι άλλος «άνθρωπος» ξεκινάς από τον Μαραθώνα και άλλος «άνθρωπος» τερματίζεις.    

Η προσωπική προπονητική/αγωνιστική σου εμπειρία σε βοηθά στο να αντιλαμβάνεσαι καλύτερα τις ανάγκες των δρομέων;
Σίγουρα το βιωματικό κομμάτι προσφέρει ένα ακόμη επίπεδο αντίληψης, στον αλγόριθμο που πρέπει να εφαρμόσω ανά περίπτωση. Για παράδειγμα μία σημαντική πληροφορία στη λήψη ιστορικού είναι το «pace» που εκτελεί ο υπό εξέταση δρομέας συγκεκριμένες προπονήσεις. Όταν αυτό το στοιχείο συνδυαστεί με τα ανατομικά χαρακτηριστικά του δρομέα, τη συμπεριφορά των συμπτωμάτων, τη φθορά των υποδημάτων, συγκεκριμένα κλινικά τεστ και διάφορα άλλα, αντιλαμβάνομαι πώς ακριβώς φορτίζεται το σκελετικό σύστημα και με τι τρόπο ενεργοποιούνται οι μυϊκές ομάδες. Αυτό είναι πολύ σημαντικό όταν αντιμετωπίζω δρομικούς τραυματισμούς υπέρχρησης, ειδικά όταν η βιβλιογραφία που τεκμηριώνει την προσέγγιση μου, είναι αντιφατική με τα εξεταστικά ευρήματα.

Επίσης το τρέξιμο στην άσφαλτο και τo στίβο είναι δραστηριότητες που διέπονται από σχετικά πιο σταθερές αξίες. Από την άλλη το ορεινό τρέξιμο είναι πολυπαραγωντικό και δεν έχει καμία σταθερή μεταβλητή. Επειδή ακριβώς ασχολείται ολοένα και περισσότερος κόσμος με το βουνό, αυξάνονται και τα περιστατικά που αντιμετωπίζω. Πιστεύω ότι η ενασχόληση μου και με το ορεινό τρέξιμο και η προπονητική/επαγγελματική διάδραση με τον «μαιτρ» του είδους στην Ελλάδα, με βοηθάει πολύ στο να είμαι αποτελεσματικός στη δουλειά μου και σε αυτό το «απαιτητικό» γκρουπ δρομέων.     

Τέλος, αδιαμφησβήτητα ο δρομέας πιο εύκολα θα εμπιστευτεί έναν άλλο δρομέα και θα συμφωνήσει με θεραπευτικές προσεγγίσεις όταν σε αυτές τίθενται δραστικά θέματα όπως αυτό της προσαρμογής προπόνησης-αγωνιστικών στόχων, αλλαγής παπουτσιών, ορθωτικών πελμάτων κλπ.

Περίγραψέ μας τι ακριβώς είναι η εμβιομηχανική
* Εμβιομηχανική είναι η «μελέτη και προσδιορισμός των κινηματικών προτύπων και δυνάμεων που εφαρμόζονται εντός του ανθρώπινου σώματος και εκτός αυτού και των επιπτώσεων/προσαρμογών που έχουν στους ιστούς (χόνδρους, θύλακο, τένοντες, οστά και μύες). Έτσι είναι η εργαστηριακή έρευνα και είναι απαραίτητη για να τεκμηριώνει την καθημερινή κλινική πρακτική. Δεν είναι όμως απόλυτα εφαρμόσιμη στο ιατρείο, τόσο από πρακτικής όσο και από ουσιαστικής άποψης. Δεν διαθέτουμε τον απαραίτητο χρόνο προετοιμασίας του εξεταζόμενου, ούτε την συναίνεση από τον ασθενή να καρφώσουμε ακίδες μέχρι το κόκκαλο για να μελετήσουμε την κίνηση και φυσικά τον οικονομικό προϋπολογισμό που απαιτείται για την εγκατάσταση τέτοιου εξοπλισμού.

Ανάμεσα στη θεωρία της «επιστήμης» και την καθημερινή πράξη στο ιατρείο υπάρχει ένα «κενό» που μεγαλώνει ανάλογα με το ακαδημαϊκό υπόβαθρο του κλινικού υγείας, την προσωπικότητα και τον δείκτη αντίληψης του «θεραπευτή» και φυσικά το πόσο ενημερωμένος από αξιόπιστες πηγές φροντίζει ο ίδιος να είναι. Δυστυχώς στην Ελλάδα επικρατεί ημιμάθεια, άναρχη εμπορευματοποίηση αναξιόπιστων ερευνητικών αποτελεσμάτων και φυσικά η «θεωρία» ότι το ακριβό μηχάνημα αντικαθιστά την αποτελεσματική κριτική ικανότητα.

Έπειτα από 17 χρόνια κλινικής εμπειρίας και μέσα από το εμπειρικό φίλτρο της δρομικής δραστηριότητας, έχω αναπτύξει μια πολύ ξεχωριστή «αλγοριθμική» θα έλεγα μεθοδολογία εξέτασης, συλλογιστικής αιτιολόγησης και θεραπείας σε δρομείς. Την «Προσαρμοζόμενη Εμβιομηχανική Διερεύνηση στα Κάτω Άκρα», την οποία επίσης διδάσκω με σεμινάρια σε Ελλάδα και εξωτερικό. Κατά τα φαινόμενα είναι η πλέον ολοκληρωμένη κλινική προσέγγιση για τον δρομέα, διότι η συγκεκριμένη μεθοδολογία καταφέρνει να γεφυρώσει πρακτικά το κενό ανάμεσα στο «αποστειρωμένο» ερευνητικό περιβάλλον και την ευμετάβλητη καθημερινότητα του εκάστοτε δρομέα!

Η προσέγγιση μου συνίσταται από θεμελιώδεις αρχές της ψυχολογίας, των νευρο-επιστημών, της εργοφυσιολογίας, της παθοφυσιολογίας, του Μanual Τherapy, της εμβιομηχανικής και της βιομηχανικής υλικών και «προσαρμόζεται» με αλγοριθμικό τρόπο στο «άτομο-δρομέα» ταχύτητας ή αντοχής. Μέσω τη λήψη ιστορικού γνωρίζω πολύ καλά το άτομο-δρομέα. Ποιος είναι, τι δουλειά κάνει, ποιοι οι προσωπικοί του στόχοι, τί υποστήριξη υπάρχει από το οικογενειακό περιβάλλον, ποια τα κίνητρα για το τρέξιμο, ποιες οι προσδοκίες από τις υπηρεσίες μου. Εάν υπάρχει πόνος ποια η άποψη του δρομέα για το σύμπτωμα του, τι έχει δοκιμάσει για να το αντιμετωπίσει, πώς έχει εξελιχθεί και σε τι βαθμό επηρεάζει την δρομική δραστηριότητα. Έπειτα διερευνώνται σχετικές λεπτομέρειες όπως δρομικές επιφάνειες, όγκος προπόνησης, επιλογή/αλλαγή δρομικού υποδήματος, προηγούμενοι τραυματισμοί, γενική υγεία  κλπ. Έτσι προτού ξεκινήσει η εξέταση έχουν συμπληρωθεί σημαντικά «κουτάκια» στον αλγόριθμο συλλογισμού που καθορίζουν την ερμηνεία των εξεταστικών ευρημάτων. Δεν αντιλαμβάνομαι απλά ένα πόδι που πρηνίζει στο τρέξιμο. Έτσι λειτουργεί ένα ερευνητικό πρωτόκολλο και για αυτό τα συμπεράσματα του, ασφαλώς και δημιουργούν «τάσεις» για τον γενικό πληθυσμό, δυστυχώς όμως έχουν διαφορετική εφαρμογή στο μοναδικό δρομέα που εξετάζουμε κάθε φορά. Αντιλαμβάνομαι περισσότερο τον «Μπάμπη το δρομέα» που έχει μεταξύ πολλών άλλων μοναδικών και ιδιαίτερων χαρακτηριστικών….και ένα πόδι που πρηνίζει. Όλα τα στοιχεία μπαίνουν στον αλγόριθμο και τότε μόνο προκύπτει το πόρισμα για τη διαχείριση της εκάστοτε περίπτωσης. Φυσικά η μέθοδος είναι ιδιαίτερα χρήσιμη και στην πρόληψη.

Τελικά, χρειάζονται όλοι οι δρομείς ορθωτικά;
Είναι ακριβώς σαν να με ρωτάς αν χρειάζονται όλοι οι άνθρωποι ορθοδοντικά σιδεράκια. Ακόμη και αν αυθαίρετα αποφασίζαμε ότι όλοι χρειάζονται προληπτικά σιδεράκια για να έχουν «ίσια» δόντια, τελικά ανάγουμε το θέμα σε περισσότερο αισθητικό παρά λειτουργικό. Αν η οδοντοστοιχία δεν δημιουργεί πρόβλημα σύγκλισης κροταφογναθικής και άλλων οδοντιατρικών θεμάτων, μερικά στραβά δόντια δεν θα βλάψουν τη γενική υγεία κανενός.

Το ίδιο συμβαίνει και με τα ορθωτικά πέλματα. Ο πρηνισμός, στον οποίο λανθασμένα βασίζεται την τελευταία δεκαετία η κατηγοριοποίηση δρομικών υποδημάτων, αφορά το 85% του πληθυσμού και είναι μια υπερεκτιμημένη κατάσταση. Αντιθέτως η κοιλοποδία, δηλαδή το άλλο άκρο της πλατυποδίας για την οποία σπανίως γίνεται αναφορά, αποτελεί πιο σοβαρή προδιάθεση για τραυματισμό.

Σημασία έχει σε κάθε περίπτωση να διερευνηθεί πώς ο πρηνισμός (παράδειγμα) επηρεάζει την άθροιση των φορτίων κατά μήκος του κάτω άκρου και αν αυτή η απόκλιση σχετίζεται με το σύμπτωμα. Όλα αυτά φυσικά δεν μπορούν να εκτιμηθούν με το «πελματογράφημα» (Ελληνική εφεύρεση!). Η ουσία είναι στο ΤΙ μετράμε, ΠΩΣ το ερμηνεύουμε και ΜΕ τι τρόπο παρεμβαίνουμε σε αυτό συνδυαστικά με το αθλητικό παπούτσι. Αυτό κάνει τη διαφορά από το απαραίτητο, στο αναγκαίο. 

Η επιστήμη σου μπορεί να εξελιχθεί και να βοηθήσει στη μεγιστοποίηση της απόδοσης των δρομέων; Δώσε μας ένα παράδειγμα.
Η μεγιστοποίηση της αθλητικής απόδοσης από μία μόνο παρέμβαση είναι «σχετική» και εξαρτώμενη από πολλούς παράγοντες. Μια πρωτότυπη ανασκόπηση στο περιοδικό “Frontiers in Physiology”, συμπεραίνει ότι «πιθανόν οι δρομείς έχουν φτάσει το μέγιστο των αερόβιων προσαρμογών τους και οι κλιματικές και γενετικές αλλαγές θα συμβάλουν στην απολυτή μείωση αυτών στο μέλλον!».

Βέβαια ένα φιλόδοξο παράδειγμα αύξησης απόδοσης, με εμβιομηχανικά «τεχνάσματα», είναι το πρόσφατο «Nike Sub-2 Project». Μέσα στη μεσοσόλα του δρομικού παπουτσιού ενσωματώθηκε μία πανάλαφρης και άκαμπτη ράβδος από ανθρακοϊνες, η οποία ελαχιστοποιεί τις ενεργειακές απώλειες σε κάθε βήμα. Όπως αποδείχθηκε και σε αυτό το «project”, το τρέξιμο αντοχής είναι πολυπαραγωντικό και δεν «χειραγωγείται» εύκολα από μια παρέμβαση. Από την άλλη, όταν συνδυάζουμε πολλές παρεμβάσεις μαζί, δεν γνωρίζουμε τι έφερε την επιτυχία ή αποτυχία αντίστοιχα. 

Στη γενικότερη, όμως, εικόνα η εμβιομηχανική συμβάλει καθημερινά στον τομέα της πρόληψης και της αποτελεσματικής θεραπείας και για αυτό κρίνεται απαραίτητη στο να διατηρεί τον δρομέα πάντοτε σε ακμαία προπονητική κατάσταση. Υπό αυτή την οπτική γωνία, διασφαλίζοντας τις βέλτιστες δυνατές προσαρμογές (μυοτενόντιες, σκελετικές και κάρδιο-αναπνευστικές), φυσικά και μπορεί να συμβάλει σημαντικά στην βελτίωση της απόδοσης του εκάστοτε δρομέα.

Πες μας 3-4 πράγματα που θα πρέπει να κάνει ένας δρομέας για να μένει μακριά από τραυματισμούς
Το τρέξιμο αντοχής είναι κατά βάση συμμετρική δραστηριότητα, κατά την οποία ο δρομέας υποβάλει το σώμα του σε επαναλαμβανόμενο φορτίο για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Για αυτό και οι περισσότερες επώδυνες δρομικές καταστάσεις αποκαλούνται «σύνδρομα υπερχρησης». Υπέρχρηση σημαίνει παραπάνω φόρτιση από αυτό που μπορεί να αναβολίσει το σώμα. Σύνδρομο σημαίνει πολλά πράγματα μαζί. Οι 4 συμβουλές μου θα ήταν:

Α) προληπτικός έλεγχος, για να αναγνωριστούν σκελετικές ιδιαιτερότητες και αθέατοι προδιαθέσικοι παράγοντες. Κάτι σαν καταγραφή «δρομικής υπογραφής», η οποία δεν απαιτεί απαραιτήτως διόρθωση, αλλά χρησιμεύει ως συλλογή δεδομένων για στοχευμένη παρέμβαση, όταν κριθεί αναγκαίο.

Β) ο δρομέας πρέπει να μάθει να «ακούει» το σώμα του και όταν έχει ενόχληση να ζητάει βοήθεια από ειδικούς. Οι περισσότεροι τραυματισμοί στο τρέξιμο ξεκινούν με μια μικρή ενόχληση, η οποία εξελίσσεται ανάλογα με τον όγκο ή την ένταση της δραστηριότητας. Όταν συνεχίζεται η δραστηριότητα λανθασμένα, το σώμα «αντισταθμίζει» τα φορτία και δημιουργούνται συνήθως σοβαρότερα προβλήματα. 

Γ) όταν κάθε μέρα βγαίνεις από το σπίτι σου και στρίβεις δεξιά, για να ξεκινήσεις το τρέξιμο, σίγουρα κάτι θα συμβεί στο μέλλον. Όταν αρχίσεις να στρίβεις και αριστερά, οι πιθανότητες τραυματισμού μειώνονται στο 50%!

Δ) η αλληλοεπίδραση των ορθωτικών με το δρομικό υπόδημα είναι καταλυτική και οι «πωλητές» παπουτσιών ή ορθωτικών δεν την γνωρίζουν. Να αποφεύγεται η χρήση ορθωτικών πελμάτων που προκύπτουν από μη τεκμηριωμένες μετρήσεις, όσο εντυπωσιακές τεχνολογίες και αν χρησιμοποιούνται! Η ουσία δεν είναι στη μέτρηση, αλλά στην ερμηνεία του αποτελέσματος της μέτρησης, σε σχέση με την μοναδικότητα του δρομέα, τη δεδομένη στιγμή.

του Βασίλη Παπαϊωάννου